بزرگترين راهپيمايی زنان تونسی پس از خلع بن علی از حکومت

نيويورک تايمز با اشاره به هجوم عده ای از متعصبان مذهبی به خانه های فساد در پايتخت تونس نوشته است انقلاب تونس در روزهای اخير به مرحله تازه ای پا گذاشته؛ پرسش هايی را در زمينه نقش اسلام در سياست آينده کشور برانگيخته است. اين روزنامه می نويسد هر چند ۹۸ درصد از جمعيت ده ميليونی تونس را مسلمانان تشکيل می دهند، از کليشه های رايج در کشور های عربی فاصله دارند. زنان تونسی که توانسته اند جايگاه خود را در جامعه به کرسی بنشانند، حاضر به عقب گرد نيستند و در فراخوان برای جدايی دين از سياست بزرگترين راهپيمايی را پس از خلع بن علی از حکومت، به راه انداختند.

در ستون نظرات تورونتو سان چاپ کانادا پيتر وورتينگتون مينويسد به گواهی تاريخ، هنگامی که يک ديکتاتور پس از ساليان دراز سرنگون می شود، احتمال اين که ديکتاتور ديگری قدرت را به دست بگيرد، بسيار زياد است. اين روزنامه اشاره می کند که در سال ۱۳۵۷، دنيا سقوط پادشاه ايران را به چشم پيروزی دموکراسی می ديد. اما بعيد است که بلافاصله پس از سقوط يک ديکتاتور، دموکراسی در کشوری برقرار شود؛ و مشاهده می کنيم که سی سال پس از انقلاب اسلامی، جوانان ايرانی همچنان تشنه دموکراسی اند. نويسنده مقاله اين پرسش را مطرح کرده است که آيا مصر پس از رفتن حسنی مبارک، ايران ديگری خواهد شد؟