در پستخانه هپلی 47
خیلی ها در« اپوزیسیون» خواهان گذاشتن گزینه نظامی روی میز هستند!
اپوزیسیون زیرمیزی
هپلی همیشه از خود می پرسید وظیفه اپوزیسیون چیست ؟ مبارزه با استبداد؟ مبارزه برای آزادی؟ دفاع از استقلال مملکت؟ یا کاری دیگر؟ولی مذاکرات کنفرانس بروکسل هپلی را از توهم در آورد . همه می دانند که پس از 11 سپتامبر که مبدأ تاریخ جدید آمریکاست گزینه نظامی برای ایران روی میز بود ولی به دردی نمی خورد. اوباما که آمد اول رفت زیر میز بعد دوباره آمد روی میز.
البته اسراییل اصرار داشت که آمریکا روی میز بگذارد . از وقتی هپلی به کنفرانس بروکسل و بیانات اپوزیسیون باصطلاح همگرا نگاهی انداخت فهمید که این فقط اسراییل نیست که چنین قصدی داشته است بلکه برخی در اپوزیسیون بیشتر از همه برای گذاشتن این گزینه روی میز تعجیل دارند؛ برای نمونه: مش باقر مقاله نویس گفت خیال می کردیم بهار عرب به ایران هم سرایت کند که نکرد. حالا ما مانده ایم و یک مشت آخوند. مثل اینکه رنگ سبزش از اول هم رنگ اسلام بود.
امین دانشجو که میگوید لیبرالم گفت: ارتباط با غرب هنوز برای اپوزیسیون ایران یک نوع تابو است . به گفته وی، مردم قدیم از امام زمان کمک می خواستند منتها بعد از پیوستن وی به رژیم جمهوری اسلامی حالا از غرب کمک می خواهند که خوشبختانه نشانه ی رواج سکولاریسم و طرز فکر عقلانی است و ما از این امر بسیار شادیم چون به این ترتیب از عقب ماندگی چندین قرنه نجات خواهیم یافت. به علاوه کشورها بعد از جنگ سرد به دموکراسی نرسیدند مگر این که از غرب کمک گرفته باشند. البته برای من تعریف کرده اند که قبلش هم همینطور بوده ولی من هنوز متأسفانه به دنیا نیامده بودم که خودم ببینم.
عبدالله کومله چی که قبلا در بنیاد اولاف پالمه در استکهلم خواستار بمباران کل ایران شده بود تا با استفاده از مصالح به جا مانده با کمک آمریکا کردستانی آباد و آزاد بسازد، گفت:امروزه مشروعیت جمهوری اسلامی در لایههای عظیمی از جامعه ایران زیر سوال رفته است در حالیکه ما از آمریکا سوالی نداریم. ما باید به صراحت از تغییر نظام صحبت کنیم و آن را سرلوحه قرار دهیم ولی این مساله به معنی تشویق جهان به حمله نظامی نیست. همان آمریکا بیاید جلو کافیست. بقیه خواستند بکنند، نخواستند نکنند.
هپلی اول در شش و بش آن بود که اشخاصی از قبیل مارک فیتس پاتریک، دیپلمات سابق آمریکایی و مشاور آژانس بینالمللی انرژی هستهای برای چه در این کنفرانس شرکت کرده اند بعد فهمید که واقعا سادگی بخرج داده و بدون این اشخاص نمی شود چیزی روی میز گذاشت، وی گفت :ایران نه یک بمب بلکه ممکن است در حال ساختن چند بمب باشد. پس باید قدرت اتمی بالقوه حسابش کرد و قوه اش را هرچه زودتر درآورد که از کار بیافتد.
خانم پپسی کولا که خیلی دغدغه وجوهات دارد گویا حوصله اش از این مباحث سررفته بود و گفت : جمهوری اسلامی به برخی از رسانه ها پول می دهد، من خودم بودم دیدم. اپوزیسیون هم باید به خود بیاید و اگر امروز نتواند صنار مداخل بکند به درد لای جرز می خورد. شما یک روزنامه نگار به من نشان بدهید که بدون پول چیز بنویسد، با صلوات که نمی شود تبلیغات راه انداخت.
حسن آقا آیت الله زاده از انتخابات آزاد دفاع کرد و گفت باید گفتمانی در سطح ملی و بینالمللی تثبیت شود و شبکههای مدافع انتخابات آزاد و یک کنگره ملی برای پیشبرد آن ایجاد شود. وقتی تا اینجا رسیدیم دیگر بقیهُ راه سرپایینی است و جنبش خودش می رود ولی تا آنجا به هل دادن نیاز دارد که اگر غربی ها این کار را بکنند ضرری ندارد.
گویا ترین نکته از دهان شهریار واهی شنیده شد که در پایان این کنفرانس آهی کشید گفت آقا تا به حال ما یکی از طرف مرکز توی اپوزیسیون میچرخیدیم ولی مثل اینکه دست زیاد شده و باید دکانمان را تخته کنیم.
یک چیز ظریف و نحیف هم در این میان رخ داد که هپلی سر درنیاورد. کنفرانس بحث ایران و تجربه ملل !!؟ را هم پیش کشیده بود بدون این که حتا نشانی از یک پرچم ایران دیده شود و معلوم نیست این اپوزیسیون همگرا در مورد حمله آمریکا و گرفتن پول از خارجی متعلق به کدام کشور است. هپلی باور ندارد که این اپوزیسیون متعلق به مردم ایران باشد . شما چی فکر میکنید؟
اگر از این مطلب خنده تان نگرفت می توانید برای خنده به اصل مصاحبه ها و پی بردن به وطن خواهی این جماعت به نشانی دویچه وله صدای آلمان مراجعه کنید.
منبع: ایران لیبرال
