 |
| جواد ظریف و همسرش |
آیا صحنۀ سیاسی کشور، جای نفرین و دشنام است؟
وزیر خارجۀ ایران در یکی از راهروهای سازمان ملل با رئیس جمهور آمریکا دست داده است و همین کار او، اعتراض‌هایی را در مجلس شورای اسلامی برانگیخته است.
یکی از نمایندگان مجلس در اعتراض به دست دادن ایشان با اوباما، عباراتی به کار برده است که حتی در عرف سیاسی ایران، تند و زشت‌گویی محسوب می‌شود.
آقای ظریف در پاسخ به این نمایندۀ محترم، گفته‌اند: «من حساب ایشان را به خدا وامی‌گذارم، تا در قیامت پاسخگو باشد.»
این‌گونه پاسخ‌ها به هیچ وجه برازندۀ اهل سیاست نیست. سیاست‌مدار، وقتی هدف اعتراض قرار می‌گیرد، یا باید سکوت کند، یا توضیح بدهد یا عذرخواهی کند.
واگذاری امور این‌چنینی به قیامت و روز حشر، در مسائل شخصی معنا دارد؛ ولی وقتی مصالح کشوری در میان است، مسئول مربوط حق چنین پاسخگویی‌های مبهم و بی‌خاصیت را ندارد.
پاسخی که هر کسی می‌تواند آن را بگوید، پاسخ نیست.
آن نمایندۀ معترض هم می‌تواند شما را به خدا و حساب‌رسی‌های روز قیامت واگذارد! بدین ترتیب، مردم مقداری فحش شنیده‌اند و مقداری نفرین!
پاسخی که هر کسی می‌تواند آن را بگوید، پاسخ نیست.
آن نمایندۀ معترض هم می‌تواند شما را به خدا و حساب‌رسی‌های روز قیامت واگذارد! بدین ترتیب، مردم مقداری فحش شنیده‌اند و مقداری نفرین!
آیا صحنۀ سیاسی کشور، جای نفرین و دشنام است؟
وظیفۀ وزیر خارجه، حواله دادن به فرداهای دور نیست. خوب بود ایشان به جای واگذاری امر به قیامت، یا سکوت می‌کرد یا برای آن نمایندۀ محترم توضیح می‌داد که مصافحه(دست دادن) در عرف دیپلماتیک، هیچ معنایی ندارد جز آمادگی برای رودررویی گفتاری.
وظیفۀ وزیر خارجه، حواله دادن به فرداهای دور نیست. خوب بود ایشان به جای واگذاری امر به قیامت، یا سکوت می‌کرد یا برای آن نمایندۀ محترم توضیح می‌داد که مصافحه(دست دادن) در عرف دیپلماتیک، هیچ معنایی ندارد جز آمادگی برای رودررویی گفتاری.
آقای ظریف می‌توانست از همین تنش، استفاده کند و به شهروند ایرانی آموزش بدهد که شجاعت سیاسی، در دشنام‌گویی در خانه نیست.
ممکن است آن نمایندۀ محترم از این پاسخ قانع نشود، ولی دست‌کم برای مردم، نوعی آموزش رفتار سیاسی است.
از: پارسینه
ممکن است آن نمایندۀ محترم از این پاسخ قانع نشود، ولی دست‌کم برای مردم، نوعی آموزش رفتار سیاسی است.
از: پارسینه
