سخنرانی نرگس محمدی در نشستی با جمعی از نمایندگان سنای فرانسه
امروز پنجشنبه (۴ بهمن ۱۴۰۳) ساعت ۸:۳۰ صبح به وقت اروپای مرکزی، نرگس محمدی، برنده جایزه نوبل صلح و فعال حقوق بشر، در نشستی مجازی با هیئت حقوق زنان در سنای فرانسه و مجلس ملی سخنرانی کرد.
نرگس محمدی از تهران، خواستار اقدامی قاطع در سطح بین‌المللی برای جرم‌انگاری آپارتاید جنسیتی شد و این مبارزه را یک وظیفه تاریخی، جهانی و فمینیستی توصیف کرد.
او خطاب به نمایندگان سنا و مجلس ملی فرانسه گفت: «از شما به عنوان دغدغه‌مندان حقوق زنان تقاضا دارم برای جرم‌انگاری آپارتاید جنسیتی جسورانه و پیشتازانه به‌پاخیزید و اقدام کنید. این رسالتی تاریخی، جهانی و فمینیستی است. مبارزه با آپارتاید جنسیتی نه فقط اقدامی برای رهایی زنان از انقیاد و فرودستی است بلکه هموار کردن راه دموکراسی، صلح و آزادی است. نمی‌توان نیمی از جامعه را تحت سلطه و انقیاد، نادیده گرفت و از دموکراسی و آزادی و برابری سخن گفت.»
محمدی که تاکنون به بیش از ۳۶ سال زندان، ۱۴۵ ضربه شلاق محوم شده و تجربه ۱۳۵ روز حبس در سلول انفرادی را دارد، هم‌اکنون در اقدامی از نافرمانی مدنی خارج از زندان به سر می‌برد. او که در ۱۳ آذر ۱۴۰۳ به‌طور موقت و به دلایل پزشکی به مدت ۲۱ روز از زندان اوین به مرخصی درمانی اعزام شده بود، طبق حکم رسمی باید چهارم دی به زندان بازمی‌گشت. اما در اقدامی اعتراضی، از تسلیم شدن به مقامات زندان سر باز زد.
در هفت دی، وکیل او، مصطفی نیلی، با استناد به گزارش‌های پزشکی مستقل، درخواست تمدید مرخصی پزشکی او را به دادستانی ارائه کرد. در ۱۰ دی، سازمان پزشکی قانونی ایران لزوم ادامه روند درمانی او را تایید کرد. اما تصمیم نهایی همچنان در اختیار دادستانی است.
متن کامل سخنرانی نرگس محمدی:
رئیس محترم مجلس سنا
رئیس محترم پارلمان فرانسه
نمایندگان محترم
بسیار خرسندم که امروز در میان شما هستم و از شما سپاسگزارم که در این جلسه حضور دارید. حضور شما در این نشست نشاندهندهی علاقه شما به حقوق بشر و حقوق زنان است. از این فرصت استفاده می‌کنم تا پیام واضح و مستقیمی را به شما و علاقمندان به دموکراسی، آزادی و برابری در جهان برسانم.
ابتدا تصریح می‌کنم من یک فعال مدنی هستم که برای تحقق جامعه‌ی مدنی قدرتمند در ایران تلاش می‌کنم. یک فعال حقوق بشر و حقوق زنان هستم که علیه نقض آن و برای تحقق آن مبارزه می‌کنم. باور دارم که اساساً دموکراسی بدون تحقق حقوق زنان بی‌معناست. در جامعه‌ای که مردم، نهاد مدنی قدرتمند مستقل نداشته باشند، آزادی بیان و عقیده وجود نداشته باشد، زنان از حقوق انسانی و برابر محروم باشند و حقوق بشر تضمین نشده باشد، حتی انتخابات امری مغالطه‌گر به شمار می‌آید و نمی‌تواند نشاندهندهی دموکراسی واقعی باشد. جمهوری اسلامی نهادهای مدنی ما را سرکوب می‌کند، زنان را از حقوق انسانی محروم می‌کند، از اعدام برای ایجاد رعب و وحشت استفاده می‌کند و ناقض فاحش حقوق بشر است.
نکته‌ی مهم دیگر، به دلیل اینکه جمهوری اسلامی یک رژیم استبدادی دینی است که اساساً ظرفیت دموکراسی، حقوق بشر و حقوق زنان را ندارد و طی دهه‌های گذشته آشکارا نشان داده‌است که امکان اصلاح‌پذیری را هم ندارد، لذا بر پایان دادن به استبداد دینی و گذار از جمهوری اسلامی باور داشته و تلاش می‌کنم.
نمایندگان محترم
زنان ایران طی چهل و شش سال گذشته مبارزه علیه تبعیض، ستم و سلطه بر زنان را ادامه داده‌اند. از ۱۷ اسفند سال ۱۳۵۷ که خیابان‌های شهر شاهد حضور زنان معترض جامعه بود تا روزهای جنبش مهسا ـ ژینا امینی؛ جنبش باشکوه ‟زن، زندگی، آزادی‟ زنان دست از مبارزه نکشیده‌اند. ما سکوت نکرده‌ایم، جنگیده‌ایم، بازداشت و روانه‌ی سلول‌های انفرادی بندهای هولناک امنیتی شده‌ایم، محاکمه و به زندان‌های طولانی محکوم و زندانی شده‌ایم. شغل‌هایمان، حتی فرزندانمان و زندگی‌هایمان را از دست داده‌ایم. زنان بی‌شماری، بی‌نام و بی‌نشان، تحت ستم و تبعیض سیستماتیک یک رژیم دینی از پستوی خانه‌ها تا خیابان‌ها و پای چوبه‌های دار زندان‌ها، جان خود را از دست داده‌اند.
من اعلام می‌کنم آن‌چه رژیم تحت عنوان قانون، مذهب، فرهنگ، تبلیغات، رسانه‌های حکومتی، آموزش و پرورش حکومتی بر سر زنان این سرزمین آوار کرده‌است، مصداق بارز آپارتاید جنسیتی است.
نمایندگان محترم
از شما به عنوان دغدغه‌مندان حقوق زنان تقاضا دارم برای جرم‌انگاری آپارتاید جنسیتی جسورانه و پیشتازانه به پاخیزید و اقدام کنید. این رسالتی تاریخی، جهانی و فمنیستی است. مبارزه با آپارتاید جنسیتی نه فقط اقدامی برای رهایی زنان از انقیاد و فرودستی است بلکه هموار کردن راه دموکراسی، صلح و آزادی است. نمی‌توان نیمی از جامعه را تحت سلطه و انقیاد، نادیده گرفت و از دموکراسی و آزادی و برابری سخن گفت.
نمایندگان محترم
اکنون که با شما صحبت می‌کنم چوبه‌های دار در زندان‌های سراسر سرزمینم به دست جلادان برافراشته شده‌است. هر روز در این سرزمین سرهای جوانان بر طناب‌های دار می‌نشیند و جامعه روز به روز خشمگین‌تر می‌شود.
جمهوری اسلامی پس از پانزده سال دوباره به اعدام زنان روی آورده است. آن‌ها تلاش دارند انتقام جنبش زن، زندگی، آزادی را از زنان بگیرند. طناب دار پخشان عزیزی و وریشه مرادی را که در بند زنان زندان اوین محبوسند بر بالای سر زنان تاب می‌دهند تا زنان شجاع و آگاه ایران را وادار به عقب‌نشینی کنند. از شما می‌خواهم در پاره کردن طناب دار از گردن آن‌ها دست‌هایتان را به دست ما بدهید.
تقاضا دارم صدای اعتراض مردم ایران و حامی مطالبات آنان باشید. ما برای گذار از رژیم دینی استبدادی اراده کرده‌ایم. در کنار مردم ایران بایستید.
برای توقف اعدام که هر روز افزایش می‌یابد، برای تحقق حقوق بشر و حقوق زنان، رژیم جمهوری اسلامی را تحت فشار بگذارید. به جای عادی‌سازی رژیمی که مرتکب جنایت علیه بشریت است، مکانیزم‌های بین‌المللی مانند صلاحیت قضایی جهانی را برای پاسخگو کردن مقامات این رژیم در اولویت قرار دهید.
امروز از دولت فرانسه از طریق پارلمان و مجلس سنا این کشور می‌خواهم حقوق بشر را پیش‌شرط و محور اصلی هر نوع مذاکره‌ای با رژیم جمهوری اسلامی قرار دهند. تأکید می‌کنم هر مذاکره‌ای با جمهوری اسلامی بدون اعتنا به حقوق اساسی مردم ایران، حقوق بشر، حقوق زنان و جامعه‌ی مدنی، تقویت استبداد دینی و تضعیف مبارزه‌ی مردم ایران برای رسیدن به دموکراسی، آزادی و برابری خواهد بود.
امید و یقین دارم مبارزات مردم ایران برای رهایی از استبداد و گذار مسالمت‌آمیز به دموکراسی محقق خواهد شد و شما شاهد پیروزی ما خواهید بود.
زن ـ زندگی ـ آزادی
نرگس محمدی
۴ بهمن ۱۴۰۳
