نرگس محمدی، برنده جایزه نوبل صلح به مناسبت روز جهانی زن
در یادداشتی برای مجله وُگ از مقاومت زنان ایران در برابر یک "رژیم زن‌ستیز" نوشت.
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و برنده نوبل صلح به مناسبت هشتم مارس، روز جهانی زن یادداشتی برای مجله وُگ نوشته است.
او در این یادداشت از مبارزات زنانی یاد کرده است "که اگر از پای می‌نشستند و اگر مبارزه را ترک می‌کردند"، امروز او "به‌عنوان یک زن در برزخ جنگ، خشونت، بنیادگرایی و افراطی‌گری‌ای که دامان خاورمیانه را گرفته و زنی که در سرزمین ایران تحت رژیمی زن‌ستیز زندانی است"، قادر به نوشتن این متن نبود و "امیدی برای مسیر رو به آزادی" نداشت.
برنده جایزه نوبل صلح از "تقلایی سخت برای فائق آمدن بر رژیم دینی استبدادی" از سوی زنان ایران یاد کرده و بر این باور است که "انقیاد زنان، کانون راهبردی رژیم به شمار می‌آید".
به باور این مدافع پیگیر حقوق بشر و زنان در ایران مبارزه زنان این کشور علیه "سیاست‌های استبدادی و سرکوبگرانه رژیم" فقط محدود به دستیابی به حقوق زنان نیست، بلکه مبارزه‌ای است "برای رسیدن به دموکراسی و آزادی و حائز اهمیت مضاعف است".
او به نیاز و ضرورت شکل‌گیری یک "همبستگی واقعی مبتنی بر اراده‌ای برای شکل‌گیری یک تحرک بین‌المللی" اشاره کرده و گفته "زمان آن فرا رسیده که زنان پیشگامان این همبستگی بین‌المللی شوند. راهی سخت اما ممکن."
راه طولانی که زنان ایران پشت سر گذ‌اشته‌اند
نرگس محمدی در این یادداشت به سیر پر فراز و نشیب مقاومت زنان در ۴۶ ساله گذشته نگاهی انداخته و به ۱۷ اسفند سال ۵۷ یعنی تنها یک ماه پس از استقرار رژیم جمهوری اسلامی اشاره می‌کند. زمانی که "زنان صف مبارزه علیه سیاست‌های استبدادی و ارتجاعی رژیم را در خیابان‌ها شکل دادند."
او به وضعیت آن زمان جامعه‌ای اشاره کرده که "همچون سال ۱۴۰۱ برای حمایت و پشتیبانی از زنانِ معترض پا به عرصه نگذاشت" زیرا "عنصر دین، سنت، مناسباتِ مردسالار خزیده در رگ و پی جامعه، خرافات تنیده در سنت، وضعیت سواد و آموزش، دستگاه تبلیغات، دستگاه ایدئولوژیک و البته دستگاه سرکوب، سد راه اعتراضات زنان معترض شد".
دویچه وله فارسی
