حضور بیش از 70 میلیون نفر در راهپیمایی 22 بهمن؟
عصر ایران - موضوعی که می خواهیم بدان بپردازیم این است که هر ساله عده ای از عصر 22 بهمن یا فردای آن روز ، شروع می کنند به بازی با اعداد. از یک سو، اپوزیسیون و مخالفان جمهوری اسلامی هستند که اصرار دارند کسی نیامده بود و شرکت کنندگان نیز از سر اجبار یا برای گرفتن ساندیس، در راهپیمایی حاضر بوده اند! ادعایی که نخ نما شده ولی چاره ای هم جز تکرارش ندارند.
از سوی دیگر، عده ای، جور دیگری به این آیین، جور می کنند و با عددسازی های فضایی و تخیلی، میزان مشارکت را بالاتر از واقعیتی که جلوی چشمان مردم است نشان می دهند و بدین ترتیب، اصل حضور مردم را -هر چقدر هم که گسترده باشد- به حاشیه عددبازی های خود می برند،
مثلاً تصویر زیر را نگاه کنید که مربوط به صفحه اول روزنامه کیهان در سال 1389 است. بالای تیتر اصلی نوشته اند که 50 میلیون نفر در راهپیمایی 22 بهمن شرکت کردند.
سال گذشته (1401) هم کیهان نوشت: حضور حماسی مردم رکوردهای قبلی را شکست و شکوهمندترین و پرشمارترین راهپیمایی ۲۲ بهمن رقم خورد.
البته ننوشت که چقدر شرکت کردند ولی با تاکیدی که بر شکستن رکوردهای قبلی داشت، قاعدتاً باید در سال 1401، تعداد شرکت کنندگان در راهپیمایی بالای 50 میلیون نفر بوده باشد.
امسال (1402) هم کیهان نوشت که میزان مشارکت نسبت به پارسال، 40 درصد افزایش داشته است که با توجه به داده های قبلی همین روزنامه با احتساب افزایش 40 درصدی نسبت به پارسال باید گفت که بیش از 70 میلیون نفر در راهپیمایی 22 بهمن 1402 شرکت داشته اند و فقط 15 میلیون نفر حاصر نبودند که قطعاً عدد نادرستی است.
در همین حال معاون امنیتی وزارت کشور نیز چنین آمار داده که مشارکت در راهپیمایی نسبت به سال قبل 20 درصد افزایش داشته و به 25 میلیون نفر رسیده است.
مسوولان باید از این که مردم برغم همه سوءمدیریت ها و فسادها در راهپیمایی 22 بهمن شرکت می کنند، بسیار خرسند و شکرگزار و قدردان باشند. اما این عددسازی ها چه محلی از اعراب دارد؟ آیا باعث وهن اصل حضور مردم نمی شود؟ نمونه اش همین عدد و رقم های کیهانی کیهان است که احتمالا تا یکی دو سال آینده میزان مشارکت در راهپیمایی را به بالاتر از جمعیت ایران هم برساند! می بینید وقتی همین طوری و از روی هوا، عدد می سازند، چه نتایج مضحکی پیش می آید و یک موضوع ملی را به حاشیه می برد؟
در دنیا، روش های علمی و قابل اتکایی برای محاسبه تعداد شرکت کنندگان در یک تجمع وجود دارد که بدون هیچ کوچک نمایی یا اغراقی، با ضریب بالایی از اطمینان می توان به عدد قابل استناد رسید. در ایران هم می توان این کار را انجام داد ولی از بس که موضوع را سیاست زده کرده اند، به جای بررسی علمی و مستند، هر کسی از زاویه دید خود، عددی می گوید و همان را مبنای تحلیل هایش قرار می دهد.
و نکته پایانی این که اگر به راستی در سال 1389 ، پنجاه میلیون نفر در راهپیمایی روز 22 بهمن شرکت کرده بودند و الان بنا به اعلام رسمی وزارت کشور این تعداد به 25 میلیون نفر رسیده است، آیا نباید مسوولان به این سوالات فکر کنند که چرا نیمی از شرکت کنندگان آن سال، امسال شرکت نکرده اند؟ آنها به چه چیزهایی معترض بودند که نیامدند؟ کدام خواسته برحق شان نادیده گرفته شده و از چه کسانی گلایه و انتقاد و شکوه دارند؟ چرا با وجود این که "قطار پیشرفت" با سرعت به پیش می رود چنین شده است؟
اگر هم نه آن عدد 50 میلیون درست بوده و نه این 25 میلیون مستند، که بهتر است برای هیچ در هیچ نپیچیم و یادمان باشد در ایران، عدد حرمت ندارد و کسی جدی اش نمی گیرد چه مربوط به آمار شرکت کنندگان در یک مراسم باشد، چه عدد 7000 صفحه برای برنامه اقتصادی یک رئیس جمهور، چه آمار تورم و اشتغال و گردشگری و میزان رضایت عمومی از دولت و ... .
فقط یادمان باشد که بی ارج بودن عدد، سرمنشأ بسیاری از مشکلات در ایران است.
