به مناسبت اعدام‌های جدید
اعدام و زندان و شکنجه نشانه‌ی وحشت جمهوری اسلامی از ملت ایران است
ماشین کور و بی‌شفقت مرگ و اعدام جوانان برومند و بیگناه ملت ایران یک دم از حرکت شوم خود بازنمی‌ایستد. هفته‌ای نیست که چندین خانواده از هموطنان بلازده‌ی ما از مرگ بیدادگرانه‌ی فرزندانشان داغدار نشوند و ملت ایران شاهد از دست دادن چند تن از بهترین فرزندان خود نباشد. ده روزه‌ی گذشته نیز مشمول همین قاعده بود. اعدام ظالمانه ی جوان بیست‌وسه‌ساله محمـد قبادلو در روز سوم بهمن‌ماه، و درست چند روزی پس از آن، در دوشنبه‌ی این هفته اعدام محسن مظلوم، محمـد فرامرزی، وفا آذربار و پژمان فتحی در زندان قزل‌حصار جدیدترین نمونه‌ی این رفتاروحشیانه با جوانان میهن ماست. این قاعده ای است که رمز آن در رابطه ی ماهوی میان جمهوری اسلامی و ملتی است که بر آن حقیرانه سروری می کند.
این رمز چیزی نیست جز وحشت جمهوری اسلامی از نارضایی‌های
بیکران و خشم ملت ایران از این رژیم غیرانسانی و ضدایرانی.
اعدام و زندان و شکنجه مهمترین ابزارهای ج. ا. برای خاموش
کردن صدای ملت ایران است. بدیهی است که هیچ انسانی نمی‌تواند ادعا کند که مجازات
اعدام برای او ترسناک نیست، این هم بدیهی تر است که ج. ا. برای گستراندن این احساس
ترس در جامعه است که از این مجازات چنین
استفاده‌ی وسیعی می‌کند.
اما این مجازات‌های اعدام بیشمار اگر از سر پریشانی حواس یا
گیجی نباشد، پس باید محرک و سبب مهم دیگری داشته باشد. این محرک و سبب دیگر چیست؟
با این پرسش است که رابطه‌ی جمهوری اسلامی با ملت ایران روشن می‌شود. حال، چه
دژخیمان بدان معترف باشند و چه نباشند.
نام این رابطه ی جمهوری اسلامی با ملت ایران وحشت از
ملت است!
نظامی که از ملت خود در وحشت نباشد نیازی به اینهمه کشتار
ندارد.
مجازات اعدام امروز در اکثریت بزرگ کشورهای جهان لغو شده و
در کشورهایی هم که بدان متوسل می‌شوند در برابر جرائم بزرگی مانند قتل نفس است، و
در اینگونه موارد نیز تا حد ممکن در پرهیز از آن می‌کوشند، چه به این نتیجه رسیده‌اند
که حتی چنین مجازاتی نیز در کاستن از شماراین جرائم مؤثر نیست.
اما در کشوری که مجازات اعدام بطور تقریبأ روزمره و به
بهانه‌های موهوم، صورت می گیرد، «سیاست» اعدام شهروندان ناراضی یا معنرض ـ که در
واقع یک سیاست به معنی صحیح آن نیست ـ تنها وسیله‌ای است که نظام آن کشور برای
غلبه بر وحشت خود از شهروندان می شناسد؛ شهروندانی که می داند دیگر اکثریت
بزرگ آنان نه تنها ناراضی، بلکه دشمن آن نظام اند و بدون «سیاست» اعدام‌های
پی‌درپی بسیاری، و زندان و شکنجه ی شمار بزرگتری از آنان در کمترین زمانی آن را
سرنگون خواهندکرد.
اما ملت ایران، برخلاف ملت های دیگری چون ملت روسیه که هرگز
رنگ آزادی را ندیده‌است، و حتی ملت چین، با آزادی و آزادگی پیوندی دیرینه دارد. در
طی چهارده سده‌ی پس از ایلغار عرب ملت ایران بلاوقفه برای آزادی خود جنگیده‌است و
هرگز تن به بردگی نداده‌است.
این توهم جمهوری اسلامی که، با گرفتن جان فرزندان بیگناه
مردم خواهدتوانست بر اراده‌ی این ملت در کسب آزادی خود غلبه کند، تنها بر وحشت
او از مردم و فرزندان دلیر مردم گواهی می‌دهد؛ وحشتی کاملاً بجا، زیرا این
رژیم، به رغم جنایاتش، فروخواهدریخت و حتی به دلیل همین جنایات باز هم سریعتر از
آنچه می‌توان تصورکرد.
آزادیخواهان ایران پیروزند.
ایران هرگز نخواهدمرد
نهضت مقاومت ملی ایران
جمعه، ۱۳ بهمن‌ماه ۱۴۰۲
