مهدی نصیری
همه منتظرند ببینند فردا و پس فردا در سالگرد مرگ غریبانه مهسا دختر ایران، آیا اتفاقی ویژه خواهد افتاد و دوباره مردم در سراسر ایران به خیابان خواهند آمد و مطالبات انسانی و قانونی خود را مطرح خواهند کرد و علیه ظلم و سرکوب شعار خواهند داد؟
من بر خلاف بسیاری دیگر با وجود فضای سنگین امنیتی که از ماهها قبل آغاز شده و چند هفته اخیر شدت گرفته، دل نگران این که اتفاق ویژه‌ای نیفتد و تجمعات چشم‌گیری رخ ندهد نیستم. البته کنش همه کسانی را که از جمله خانواده داغدیده مهسا، مردم را دعوت به حضور مدنی و خشونت پرهیز می‌کنند، ارج می‌نهم.
حضور در خیابان و اعتراض و مطالبه حقوق شهروندی بر اساس همین قانون اساسیِ موجود، صریحا مجاز است و اگر اراده جمعی مردم شکل بگیرد می توانند خواستار تجدید نظر و تغییر در مدل حکومتی کشور خود باشند و لو آن که در مواردی به خطا روند. فصل الخطاب بودن رای اکثریت نه از این باب است که اکثریت همیشه به صواب می رود بلکه از این بابت است که اکثریت حق تعیین سرنوشت خود را فارغ از خطا و صواب دارد، گر چه تجربه بشری بیانگر خطاهای کمتر دموکراسی ها و فجایع اغلبی و یا دائمی دیکتاتوریهاست.
اما چرا نگران رخ ندادن اتفاق ویژه‌ای برای روزهای آتی نیستم، به چند دلیل:
۱. انقلاب واقعی با کمترین خشونت از طرف مردم و البته به بهای ریختن خونهایی پاک و زلال و گرفته شدن چشمانی زیبا و به زندان افتادن جمعی کثیر و با سرکوب گسترده از جانب حکومت، ظرف یک سال اخیر رخ داده و فروپاشی نظامی که سالهاست اعتنایی به خواست اکثریت نمی‌کند و یکه سالار است، در ذهن و جان مردم محقق شده، گر چه سخت افزار و هیکل ظاهری آن همچنان پا برجاست.
۲. همان طور که اخیرا در مصاحبه با دیدار نیوز گفته‌ام، کلان قصه و روایت جمهوری اسلامی و مدینه فاضله ترسیمی آن تمام شده و دیگر قصه‌ای برای تداوم آن جز خرده داستان‌هایی مانند حجاب اجباری و اربعین و پیچ تاریخی که معلوم نیست، آن سوی پیچ چیست، باقی نمانده است. نظامی که خود را ابرقدرت منطقه‌ای می‌دانست و از موضع بالا گفتگو با آمریکا را رد می‌کرد، اکنون با واسطه قرار دادن پادشاهی عمان، درخواست فروش نفت و دریافت مطالبات خود از کشورهایی چون عراق و کره، در قبال غذا و دارو زیر نظر مقامات آمریکایی را دارد!
۳. لازم نیست انقلابی مانند ۵۷ با حضور مرتب و پیوسته مردم رخ دهد تا نظام برود بلکه پروسه خودبراندازی و فروپاشی از فرط ضعف و ناهماهنگی و فقدان هر گونه سیستمِ قابل اتکا، کار آقایان را تمام خواهد کرد. مدلی شبیه آنچه در رومانی چائوشسکو یا اوکراین و یا در برخی کشورهای منطقه در بهار عربی رخ داد.
۴. توش و توان همه منتقدان و مخالفان باید مصروف طراحی نظام بدیل و جایگزین و اتحاد همه نیروهای مدنی و خشونت پرهیز و خواهان ایران آزاد و آباد در داخل و خارج شود و ناظر بی طرح و برنامه ایام فروپاشی نباشند.
۵. این متنی کاملا صریح و صادقانه و توصیفی خطاب به نظام است. نظام همین امروز می‌تواند به استناد قانون اساسی‌اش، تصمیم به برپایی یک رفراندوم با حضور نمایندگان همه جریانهای ایرانی داخل و خارج و نهادهای ناظر بین المللی بگیرد و آینده ایران را بدون هرگونه خشونت و خونریزی رقم بزند. اگر اکثریت خواهان نظام ولایت مطلقه فقیه بودند، همین حاکمیت به کار خود ادامه دهد و الا حکومت را به دست نمایندگان اکثریت بدهد تا آنان ایرانی جدید را رقم بزنند.
تلگرام نویسنده
