علی رحمانی، فرزند نرگس محمدی پیام مادرش را در دانشگاه سوربن خواند.
در چهارمین سالگرد کشته‌شدگان آبان خونین ۹۸ آنچه می‌توان نوشت و یادآوری کرد، تداوم مبارزات و اعتراضات و مقاومت مردم علیه حکومت دینی استبدادی است.
۲۵ آبان ۹۸ من در بند زنان زندان اوین بودم. عمق خشونت، سرکوب و شکنجه معترضان را در ۲ قاب دیدم. جوان گلوله خورده بدحالی را که از بند امنیت زندان اوین به بهداری منتقل شده بود و با ورود ناگهانی چند نفر از بند زنان، مأموران بند امنیت غافلگیر شدند و در ورود دختری ۱۹ ساله پس از بازداشت و بازجویی‌های خشونت‌بار به بند زنان اوین. ما زنان زندانی از ۱ دی در اعتراض به تحصن نشستیم، گرچه پاسخ حکومت سرکوب و تبعید ما شد.
جهان شاهد بود که اعتراضات نه تنها فروکش نکرد که برعکس به دلیل فساد سیستماتیک و تاراج منابع و اموال ملی و سیاست‌های فاجعه‌بار اقتصادی و سرکوب بی‌امان و ویرانگر مخالفان و معترضان سیاسی - اجتماعی - فرهنگی و مدنی و به خطر انداختن حق حیات و زندگی مردم و گسترش ستم و تبعیض علیه زنان، صف مخالفان بیش از پیش گسترش یافت و جنبش انقلابی «زن، زندگی، آزادی» با عاملیت زنان آگاه ایران رقم خورد.
مردم ایران به دنبال تحقق دموکراسی، آزادی و برابری‌اند و اراده کرده‌اند.
حکومت جمهوری اسلامی مانع اصلی تحقق مطالبات مردم ایران است و گذار از «حکومت دینی استبدادی زن‌ستیز» برای بقاء جامعه امری ضروری و گریزناپذیر است.
اعطای جایزه نوبل صلح پیام روشنی برای مردم ایران بود که جهان هم استبداد دینی را می‌بیند و هم معترضان و مخالفان حکومت را. حقوق بشر به عنوان یکی از بزرگترین و مهمترین آمال و دستاورد بشر مورد توجه جهانیان است و جنبش «زن، زندگی، آزادی» مورد حمایت جهان است.
این نوید بزرگی است.
گرچه من در زندان این پیام را می‌نویسم اما بدانید دیوارهای زندان مانع و دلسردکننده من نیستند. با قلبی سرشار از عشق و امید و سرزندگی راه منتهی به صلح، دموکراسی و آزادی را ادامه خواهم داد و کنار مردم سربلند و ایران باشکوه‌مان خواهم ایستاد.
