«می دانی. چشمان زیبائی داری»، جملۀ بس شناخته شده‌ایست که «ژان گابن»، دیگر هنرپیشۀ سرشناس فرانسوی در فیلم «اسکلۀ مِه گیر» خطاب به میشل مورگان بر زبان آورد. میشل مورگان چشمان آبی روشن و سحرآمیزی داشت که الهام بخش «ژاک پرِوِر» شاعر و فیلمنامه نویس فرانسوی در نگارش این سخن شاعرانه شد. میشل مورگان، روز سه شنبه ٢٠ دسامبر/ ٣٠ آذر، در سنّ ٩٦ سالگی در پاریس درگذشت.
میشل مورگان برندۀ جایزۀ بهترین هنرپیشۀ زن در نخستین فستیوال بین‌المللی فیلم کن در سال ١٩٤٦ است که برای بازی در فیلم «سنفونی پاستورال» دریافت داشت. این فیلم بر اساس کتاب «آندره ژید» به همان نام توسط کارگردان فرانسوی «ژان دولانوا» تهیه شده بود.
میشل مورگان که با نام اصلی «سیمون رُنه روسل» در «نوئی سور‌سِن» در کنار پاریس به دنیا آمده بود، هنگامی که تنها ١٤ سال داشت با دنیای نمایش آشنا شد و دو سال بعد نخستین نقش خود را در فیلم «مادموازل موزار» بدست آورد. کارگردان این فیلم «ایوان نوئه» به وی توصیه کرد که یک دورۀ هنرآموزی جدی را دنبال کند.
«سیمون رُنه روسل» همان هنگام در «کلاس سیمون» که یکی از نخستین مدارس تئاتر در فرانسه است ثبت نام کرد و نام هنری «میشل مورگان» را برای خود برگزید.
او در سال های ١٩٣٥ تا ١٩٣٧ در هفت فیلم ایفای نقش کرد، امّا بازی او در فیلم «طوفان» ساختۀ «مارک اَلگرِه» آغاز شهرت و ترقی او در دنیای سینما شد.
از میان فیلم‌های او که در تاریخ سینما جای ویژه ای دارند می‌توان به « یدک‌کش‌ها» ساختۀ «ژان گِرِمیون»، «دقیقۀ حقیقت» به کارگردانی «ژان دولانوا» و نیز «خود‌پسندان» ساختۀ «ایو اَلِگره» و «دسیسه های بزرگ» اثر «رُنه کِلِمان» اشاره کرد.
«میشل مورگان» با اغلب کارگردانان سرشناس دوران خود همچون «مارسل کارنِه»، «ژان پُل دُ شُنوا»، رُنه کِلِر»، «کلود اُتان لارا»، «هانری وِرنوی» و کمی دیرتر ««کلود شَبرُل»، «ژرار اوری»، «رُبر حسین»، «کلود لُلوش» ونیز شماری از سینماگران آمریکائی و ایتالیائی کار کرد و در بیش از پنج دهه بازی، در ٧٣ فیلم کوتاه و بلند سینمائی ایفای نقش نمود.
از میان فیلم‌های او که در تاریخ سینما جای ویژه ای دارند می‌توان به «شناورهای یدک‌کش» ساختۀ «ژان گِرِمیون»، «دقیقۀ حقیقت» به کارگردانی «ژان دولانوا» و نیز «خود‌پسندان» ساختۀ «ایو اَلِگره» و «دسیسه های بزرگ» اثر «رُنه کِلِمان» اشاره کرد.
«میشل مورگان» در آغاز زندگی حرفه ای خود در چند نقش کوچک در تئاتر نیز ظاهر شد و بعدها در پایان دهۀ هفتاد و سالهای دهۀ هشتاد دو باره به تئاتر بازگشت.
او دارای عالی‌ترین نشان «لژیون دونور» و نشان‌های «لیاقت ملّی» و «هنرها و ادبیّات» بود و علاوه بر جایزۀ بهترین بازیگر زن در نخستین فستیوال کَن، چهار بار به عنوان بهترین هنرپیشۀ زن جایزۀ «پیروزی‌های سینمای فرانسه» را از آنِ خود کرد. او سه سالِ پی در پی ( ١٩٥٤ تا ١٩٥٦) این جایزه را به خود اختصاص داد. وی برای مجموع کارهای خود در سال ١٩٩٢ جایزۀ «سزار افتخاری سینما» و چهار سال بعد جایزۀ «شیر طلائی» را بدست آورد.
مرگ میشل مورگان واکنش‌های فراوانی بویژه در میان دست اندرکاران سینما بر انگیخت. «پییر لِسکور»، رئیس فستیوال کَن گفت «احساسات من نسبت به زیبائی متین او جاودانه خواهد ماند». «ژیل ژاکوب»، رئیس پیشین فستیوال کَن از «شاهزاده خانمی» یاد کرد که «با خویشتن داری بی مثال خود، اسطورۀ سینمای فرانسه بود». «فِدِریک میتران»، وزیر پیشین فرهنگ فرانسه گفت که وی «مظهر تخیّل، ظرافت و بزرگواری بود و این تمامی آنچه است که در سینما دوست می داریم».
رادیو فرانسه
