چرا کتاب می‌خوانیم؟ چرا کتاب نمی‌خوانیم؟
چرا کتاب می‌خوانیم؟ چرا کتاب نمی‌خوانیم؟ چرا باید کتاب بخوانیم و هزاران چرای دیگر درباره کتاب و کتاب‌خوانی، عده‌ای را بر آن داشت که در شهرهای مختلف راه بیفتند و بگویند «اگر با هم کتاب بخوانیم و درباره آن صحبت کنیم و سؤال کنیم و به سؤال‌های هم پاسخ دهیم، چه لذتی دارد». وقتی بچه‌ها در کنار معلم‌ها و مربیان و کتابدارها کتاب خواندند، از این کار خوششان آمد و آن‌وقت کتاب خواستند و کتاب‌های متنوع خواستند.
به‌همین‌دلیل ما چند نهاد غیردولتی، تصمیم گرفتیم کتاب به دست کودکان و نوجوانان سراسر کشور برسانیم. مخصوصا به دست کودکان و نوجوانان روستاها و عشایر. در آن مناطق دوردست کتاب‌فروشی یا نیست یا کم است. توان خرید کتاب یا نیست یا کم است. طرح جمع‌آوری کتاب و جمع‌آوری کمک مالی برای خرید کتاب از آنجا ناشی شد که در شهرهایی مانند: کاشان، یزد، سبزوار، نیشابور، اصفهان، خورموج، بوشهر، اهواز، رامهرمز، رشت و...
دوره‌های آموزش تشکیل باشگاه‌های کتاب‌خوانی برای کودکان و نوجوانان برگزار شد. به دنبال این آموزش، مربیان شرکت‌کننده در کارگاه‌ها باشگاه‌هایشان را تشکیل دادند. استقبال از این طرح خیلی خوب بود. در بعضی شهرها حدود ٢٠٠ باشگاه تشکیل شد. در مدرسه‌ها ٣٠ باشگاه تشکیل شد. جمعا هزارو ٥٠٠ باشگاه با تعداد ١٧هزارو ٥٠٠ عضو تشکیل شد.
این باشگاه‌ها کتاب می‌خواهند، کتابخانه مدرسه‌ها جوابگوی نیاز کودکان و نوجوانان نیستند و کتاب‌ها به‌روز نیست. از شهرها و روستاهای مختلف تماس می‌گیرند و درخواست کتاب دارند و ما با جمع‌آوری کمک‌های همه کتاب‌دوستان می‌توانیم کتاب‌های مورد نیاز آنها را تأمین کنیم و به دستشان برسانیم. کانون توسعه فرهنگی کودکان، انجمن نویسندگان کودک و نوجوان، فهرست لاک‌پشت پرنده و پخش ققنوس با همکاری هم می‌خواهند این کار فرهنگی را انجام دهند.
هرکس سهمی از این کار فرهنگی را برعهده دارد. نویسندگان، مترجمان، ناشران، شاعران و خلاصه همه پدیدآورندگان می‌توانند با اهدای کتاب‌هایشان در این راه همراه شوند. کتاب‌دوستان نیز با اهدای مبلغی برای خرید کتاب می‌توانند ما را در تهیه کتاب‌های مناسب برای کودکان و نوجوانان یاری دهند. با شرکت در این طرح فرهنگی می‌توانیم نشان دهیم آمار کتاب‌خوانی در کشورمان پایین نیست. وقتی علاقه به خواندن ایجاد می‌شود، به کتاب نياز است.
هرچه بیشتر بتوانیم کتاب در دسترس کودکان و نوجوانان مناطق دورافتاده قرار دهیم، بیشتر می‌توانیم امیدوار باشیم که جامعه‌ای فرهنگی و توسعه‌یافته داشته باشیم.
