مرگ راويان مرگ
رمی اوچلیک خبرنگار فرانسوی و ماری کالوین خبرنگار امریکایی در سوریه کشته شدند.
براي گلوله فرقي نمي‌كند كه طعمه‌اش كيست. گلوله مي‌كشد، حتي آنكه جنگ را نظاره مي‌كند تا روايتش كند. بهانه اين جمله‌ها، روايت غم‌انگيز انسان‌هايي است كه در دنياي جنگ‌هاي ناتمام، خبرنگارند. اين بار روايت آنهايي است كه در سوريه، شهر حمص، محله بابا عمرو در يك دفتر تهيه خبر طعمه گلوله شدند.
«ماري كالوين» و «رمي اوشليك» مشغول ارسال خبر بودند كه گلوله خمپاره خبر و زندگي‌شان را نيمه تمام گذاشت. چند خبرنگار ديگر اما جان سالم به در بردند. از «پاول كانروي» زخمي و «روپرت اديت بوويه» كه مي‌گفتند استخوان رانش شكسته و همكاران‌شان خبري در دست نبود. گروهي به‌نام «آواز» مدعي شد كه عملياتي را براي نجات روزنامه‌نگاران زخمي و همكاران‌شان هماهنگ كرده اما برخي از افرادي كه در اين عمليات نجات شركت داشته‌اند، خود كشته شده‌اند. ابهام‌ها و خبرهاي متناقض چند روز ادامه يافت تا خبر رسيد كه «كانروي» بريتانيايي به لبنان رسيده و «اديت بوويه» و «ويليام دانيل»، دو خبرنگار فرانسوي نيز به فرانسه منتقل شده‌اند. سازمان صليب‌سرخ جهاني هم اعلام كرد كه اجساد «مري كالوين»، خبرنگار آمريكايي و «رمي اوشليك»، عكاس فرانسوي را تحويل گرفته است.
اجساد كالوين و اوشليك به‌زودي به خانوده‌هايشان تحويل داده مي‌شود. احتمالا آنها طي مراسمي با شكوه به خاك سپرده مي‌شوند. آنها كه زنده مانده‌اند يا دوباره به جهان ترسناك «خبرنگاري جنگ» باز مي‌گردند يا پشت ميز مي‌نشينند و روايت همكاران‌شان را مخابره مي‌كنند. همين... واقعيت تلخي است اما مرگ هميشه شانه به شانه آنها مي‌دود. كسي كه وحشت گلوله‌باران را روايت مي‌كند، دير يا زود طعمه گلوله مي‌شود.
