رضا مقصدی
نیکا !
دریا برای خنده ی تو آه... می کشد.
یک دختراز تبار ِ ترانه .
یک دختراز سرود ِ ستاره.
از کوچه باغهای بهاره –
مارا صدا زده ست.
تا اززُلال ِآینه وُآب ها شویم.
وقتی که عاشقانه ترین حرف های ما
از شور ِشاعرانه گذر می کند هنوز
باید به شادمانی ِ شب های بیقرار –
بر بِسترسپیده وُ شبنم، رها شویم.
ما آمدیم
دوست بداریم .
ما آمدیم با طپش ِجان ِعاشقان
تا ازدل ِحماسه ،غزلها برآوریم.
در روزگار ِآینه وُ سنگ
چیزی که مهربان وُ قشنگ ست
آغوش آرزوی درخشان ِ باغ ماست .
نیکا ! دخترم !
دراین شب ِ بلند
این چشم های توست که شعر ِچراغ ماست.
زیباست نام تو
پیک ِزمانه گشت ، سرانجام ِجام تو.
شور ِشکفته ات
مارا به سوی زمزمه ی ماه می کشد.
نیکا !
دریا برای خنده ی تو آه... می کشد.
