مگر گناه ما چیست؟
علی و کیانا در آغوش مادر
نرگس محمدی در این متن از تخریب اتومبیلش می گوید که براساس نظر کارشناس، تعمدی بوده است. عملی که می توانست به قیمت بروز یک حادثه ناگوار برای این فعال حقوق بشر و فرزندانش بیانجامد.
به گزارش سایت کانون مدافعان حقوق بشر، نرگس محمدی جزییات آن حادثه را اینگونه روایت می کند:
چند شب پیش برای رفتن به مراسمی در تهران به پارکینگ منزل رفتم تا ماشین را روشن کنم و متوجه شدم که ماشین ایراد پیدا کرده، به زحمت ماشین را روشن کردم و با خود فکر کردم که بهتر است از اتوبان نروم تا اگر مشکلی پیش آمد با توجه به این که شب هم هست تنها نمانم. آخر شب زمانی که خواستم به منزل برگردم هر کاری کردم ماشین روشن نشد و یکی از دوستان تاکید کرد که با توجه به تنها بودن من و دیرهنگام بودن زمان، با یکی از دوستان به منزل بروم و ماشین را همان جا پارک کردم و گذاشتم.
روز بعد مکانیکی را که قبلا هم ماشین را سرویس کرده بود، سراغ ماشین فرستادم. مکانیک بعد از بررسی که انجام داد گفت که متاسفانه داخل باک بنزین ماشین، قند ریخته شده است. ابتدا خیلی تعجب کردم و با خودم فکر کردم مگر چنین چیزی ممکن است؟ چون ماشین من- به دلیل در محدوده طرح ترافیک بودن منزل-، معمولا در پارکینگ منزل است و به ندرت برای رفتن به مراسم یا جلسه ای از آن استفاده می کنم و چون سر کار هم نمی روم لذا ماشین در معابر عمومی و مراکز پر تردد هم پارک نمی شود. از طرفی بنده هم با کسی دشمنی و خصومتی ندارم و گمان نمی کنم کسی به دنبال اذیت و آزار من و کودکان خردسالم باشد.
وقتی با یک مهندس مکانیک در این رابطه صحبت کردم، متوجه شدم که این کار یک اقدام خرابکارانه است و قدری نگران شدم.
به هر حال نمی دانم چه کسی و با چه هدف و برنامه ای دست به چنین اقدامی زده، اما با خودم فکر می کنم که اگر اتفاق و مشکلی در جاده و اتوبان یا مثلا شب هنگام و در مسیر های پرت و دور از دسترس و خلوت رخ می داد من چه کار می توانستم بکنم و آیا به تنهایی می توانستم جلوی حادثه یا تهدیدی را بگیرم؟ به خصوص اگر علی و کیانا همراهم بودند، چه کار باید می کردم؟
این چند روز به این فکر می کردم که اگرکسی قصد ضربه زدن به جان، مال و زندگی و آرامش ما رادارد، آیا نمی تواند قدری جوانمردانه اقدام نماید؟ مگر گناه ما چیست؟
جرس
