رضا دقتی
مبارزین آزادی
در اینجا سخن ولتر را به یاد می آورم که گفت: «من با حرف شما موافق نیستم. اما حاضرم برای حق بیان شما تا پای جان مبارزه کنم.»
همین بود که وقتی عکس های من در ایران جانم را به خطر انداخت، انگیزه آمدنم به سوی آغوش باز و پر امید فرانسه شد.
تصورش برایم دشوار است که ۳۵ سال بعد دراین سر زمین، که در شکل بخشیدن به من نیز نقش داشته است، روزنامه نگاران، این تضمین کنندگان آزادی بیان ـ و پلیس نگهبان آنان احمد ـ را می کشند!
خبر کوتاه بود: شماری از مبارزین مسلح به قلم و آزادفکری، کشته شدند. شماری دیگر بر پیکرشان زخم نشست. اینک جان، روان، لبخند، آزادی و انسانیت همه ما زخمدار شده است.
عازم هند بودم که این خبر را شنیدم. از فراز افغانستان که می‌گذشتم این صحنه به یادم آمد. به همراه آلن مینیام، الیویه وبر، بريژیت و آلن ژنستار، ژرژ ولنسکی آمده بود به کابل، به مرکز رسانه ها ی آزاد و مستقل «آینه» تا دقیقا از آزادی بیان - گفتن، نوشتن، ترسیم کردن وعکس گرفتن - دفاع کند. آنها همگی در دفتر روزنامه «اخبار کابل» که از سوی این مرکز منتشر می‌شد، با روزنامه نگاران افغان گرد هم آمده بودند.
امروز ما باید به نام ارزش‌های مشترکی که فرانسه را به سرزمین آزادی بدل کرده است، همه باهم، برادرانه، در سطح ملی و بین المللی، به این پیکار ادامه دهیم تا صلح در پهنه جهان مستقر گردد.
در اینجا سخن ولتر را به یاد می آورم که گفت: «من با حرف شما موافق نیستم. اما حاضرم برای حق بیان شما تا پای جان مبارزه کنم.»
همین بود که وقتی عکس های من در ایران جانم را به خطر انداخت، انگیزه آمدنم به سوی آغوش باز و پر امید فرانسه شد.
تصورش برایم دشوار است که ۳۵ سال بعد دراین سر زمین، که در شکل بخشیدن به من نیز نقش داشته است، روزنامه نگاران، این تضمین کنندگان آزادی بیان ـ و پلیس نگهبان آنان احمد ـ را می کشند!
چطور می‌توان قبول کرد که کشوری که به من امکان داده تا با تربیت روزنامه نگاران به ایجاد رسانه های آزاد و مستقل در سرزمین دوردستی چون افغانستان کمک کنم، ارزش‌های بنیادی اش چنین مورد تجاوز قرار گیرد.
من اکنون وارد هند می شوم، کشوری که بزرگ‌ترین دموکراسی جهان خوانده می‌شود. سرزمین گاندی، آن پیکارگر دیگر، پیام آور گفتار و کردار خشونت گریز.
آری، این پیکار را همگی پی گیریم. در فرانسه و در هر جای دیگر. به یاد دوازده رزمنده ای که در این هفتم ژانویه جان باختند. به یاد آنانی که به خاطر آزادی اندیشه و بیان جنگیدند تا برای دنیای ما فرداهای انسانی‌تری بیاورند.
امروز ما باید به نام ارزش‌های مشترکی که فرانسه را به سرزمین آزادی بدل کرده است، همه باهم، برادرانه، در سطح ملی و بین المللی، به این پیکار ادامه دهیم تا صلح در پهنه جهان مستقر گردد.
در اینجا سخن ولتر را به یاد می آورم که گفت: «من با حرف شما موافق نیستم. اما حاضرم برای حق بیان شما تا پای جان مبارزه کنم.»
همین بود که وقتی عکس های من در ایران جانم را به خطر انداخت، انگیزه آمدنم به سوی آغوش باز و پر امید فرانسه شد.
تصورش برایم دشوار است که ۳۵ سال بعد دراین سر زمین، که در شکل بخشیدن به من نیز نقش داشته است، روزنامه نگاران، این تضمین کنندگان آزادی بیان ـ و پلیس نگهبان آنان احمد ـ را می کشند!
چطور می‌توان قبول کرد که کشوری که به من امکان داده تا با تربیت روزنامه نگاران به ایجاد رسانه های آزاد و مستقل در سرزمین دوردستی چون افغانستان کمک کنم، ارزش‌های بنیادی اش چنین مورد تجاوز قرار گیرد.
من اکنون وارد هند می شوم، کشوری که بزرگ‌ترین دموکراسی جهان خوانده می‌شود. سرزمین گاندی، آن پیکارگر دیگر، پیام آور گفتار و کردار خشونت گریز.
آری، این پیکار را همگی پی گیریم. در فرانسه و در هر جای دیگر. به یاد دوازده رزمنده ای که در این هفتم ژانویه جان باختند. به یاد آنانی که به خاطر آزادی اندیشه و بیان جنگیدند تا برای دنیای ما فرداهای انسانی‌تری بیاورند.
