ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺳﭙﻬﺮﯼ
ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ
که ﺗﻮ ﺩﺭ ﭘﯿﻠﻪ ﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩ، ﺗﻨﻬــــﺎﯾﯽ؟
ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ
ﮐﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﯾﮏ ﺭﻭﺯﻧﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﯾــﯽ؟
ﭘﯿﻠﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎ،
ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺯﯾﺒﺎﯾــﯽ!
ﺍﺯﺻﺪﺍﻱ ﮔﺬﺭﺁﺏ ﭼﻨﺎﻥ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ:
ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺍﺯﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ،
ﻋﻤﺮﮔﺮﺍﻥ ﻣﯿﮕﺬﺭﺩ.
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﻧﻔﺴﯽ،
ﺍﺭﺯﺵ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻧﻴﺴﺖ!
ﺁﺭﺯﻭﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ
ﺁﻧﻘﺪﺭﺳﻴﺮﺑﺨﻨﺪﻱ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﯽ ﻏﻢ ﭼﻴﺴﺖ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﻧﻔﺴﯽ، ﺍﺭﺯﺵ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻧﻴﺴﺖ!
ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ
که ﺗﻮ ﺩﺭ ﭘﯿﻠﻪ ﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩ، ﺗﻨﻬــــﺎﯾﯽ؟
ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ
ﮐﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﯾﮏ ﺭﻭﺯﻧﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﯾــﯽ؟
ﭘﯿﻠﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎ،
ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺯﯾﺒﺎﯾــﯽ!
ﺍﺯﺻﺪﺍﻱ ﮔﺬﺭﺁﺏ ﭼﻨﺎﻥ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ:
ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺍﺯﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ،
ﻋﻤﺮﮔﺮﺍﻥ ﻣﯿﮕﺬﺭﺩ.
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﻧﻔﺴﯽ،
ﺍﺭﺯﺵ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻧﻴﺴﺖ!
ﺁﺭﺯﻭﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ
ﺁﻧﻘﺪﺭﺳﻴﺮﺑﺨﻨﺪﻱ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﯽ ﻏﻢ ﭼﻴﺴﺖ