ترانه نوروزی
ژاله ، برگ ِ سبز ِ گل را کرده پاک
تا نریزد اشک ِ شادی روی خاک
غنچه ها آهسته لب وا می کنند
عطر ِ گل را با زبان ، ها می کنند
فرش ِ گل دار ِ قشنگی بر طناب
منتظر تا اوج گیرد ، آفتاب
کار گر ، گرچه فقیر و دست تنگ
دل پُر از نور و ضمیرش بی شرنگ
روستایی شادمان از بوی عید
هفت سینش را کنار ِ سفره چید
ارغوان خود را سفیر انگاشته
پرچم نوروز را
، افراشته
تخم ِ غم را عاشقی برداشته
بذر ِ آزادی به جایش کاشته
این وطن را بی ستم خواهد بهار
تا بپاشد ، بند و حصر وظلم و دار
داریوش لعل ریاحی
28 اسفند 1393
شعر اصلاح گردیده
