دکتر شاپور بختیار آخرین نخست وزیر دورهً پهلوی پیش از انقلاب ۱۳۵۷، در دی‌ماه ۱۳۵۷، پیامی صادر کرد و در انتهای پیامش بیتی از چکامه مرغ طوفان را خواند که :
من مرغ طوفانم نیاندیشم ز طوفان / موجم، نه آن موجی که از دریا گریزد
اشاره وی به این شعر باعث شد که هم موافقان او و هم مخالفان او از او با عنوان مرغ طوفان یاد کنند.
این چکامه ی خیال انگیز و پر نکته یادگار سفر نوروزی سخنور گرانقدر معاصر دکتر غلامعلی رعدی آذرخشی به صفحات زیبای نورآباد ممسنی و کازرون است که تقدیم شما می گردد.
مرغ طوفان
تنها گریزم ، نا گزیرم کان پریخو تنها رود ، تنها دود ، تنها گریزد
آهوی من دارد اگر خوی پلنگی رعنا پلنگ از چون خودی آیا گریزد؟
گو آتش شوقش سرا پایم بسوزد کی شعله رقصنده از گرما گریزد
من زیبق لغزان نیم کز بی ثباتی آواره در گرما و در سرما گریزد
من مرغ طوفانم نیاندیشم ز طوفان
موجم، نه آن موجی که از دریا گریزد
موجم ،چنان موجی که از اوج و حضیضش خیزد گران کوهی و در ژرفا گریزد
از بوم شوم و کرکس دون چند خواهی کز خاک در خلوتگه عنقا گریزد
شهبازرا شاید که چون شهپر گشاید آنجا که زشتی ها ست نا پیدا گریزد
سیمرغ کو کز طعمه گاه لاشه خواران در اوج استقلال و استغنا گریزد
از ری چو بگریزم بشیرازم کشد دل آنجا که هر دلداده شیدا گریزد
آنجا که هر گل شعله ای از شوق باشد آنجا که هر پروانه بی پروا گریزد
چون پور عمران راه نور آباد پویم موسی به حق در طور و در سینا گریزد
مکر یهودا با مسیحا بی سبب نیست عیسی دمی باید که چون عیسی گریزد
موسی نیم عیسی نیم اما زنادان چون خضر هم عیسی و هم موسی گریزد
در کوه یابم باده آرام بخشی زین باده کی فرخنده پی بودا گریزد
زرتشت هم آتشگهی بر کوه دارد تا در پناه آتش مزدا گریزد
در فهلیان غمهای خود بر کوه خوانم دردا که کوه از درد آن غمها گریزد
در کوهسار آسوده زان وحشت سرایم آهو به کوه از وحشت صحرا گریزد
چون در گریز از نابکاران پایدارم از صحبتم هر بی سر و بی پا گریزد
از سنگ در تنگ برین جوشد مگر خون کز باغ و داغش لاله حمرا گریزد
یا سرخ روی از تاب می افتان و خیزان هر لاله در نزهتگه خضرا گریزد
غارتگری ار تنگ دزد از غار شاپور چون مزدکی از هیبت کسرا گریزد
نوروز بر اذر نهد اسفند کز دیو وز چشم زخمش گلشن نوزا گریزد
زین خاک خرم شهد شیرینی رباید وز نیشکردر خوشه خرما گریزد
وان مرغک ناز آزما با جفت زیبا از سرو بن در شاخه افرا گریزد
اینجا هنر چون غنچه شاداب خندد اینجا سرشک از چشم خون پالا گریزد
چون تلخ کامی را هنر شیرین کند کام چون آذر برزین سوی بالا گریزد
وندر پی آن گرم رو، شبدیز شبر نگ با جان روشن از دل یلدا گریزد
وز تیشه فرهاد فریادی بر آید کز نیش و نوشش صخره صما گریزد
صد گنج باد آورده را بخشد به خسرو وز کوه غم پرورده سیل آسا گریزد
مهر آورد بر تند خو پرویز بی مهر از بیستون در طارم اعلی گریزد
ور بر دلش بنشیند از شیرین غباری زی آسمان زین توده غبرا گریزد
چون گرد غیرت بر دل مجنون نشیند چون گرد باد از محمل لیلا گریزد
ور خار نخوت در خلد در پای وامق با عذر لنگ از محفل عذرا گریزد
امروز اگر در خشکسال صلح و سازش مشک سره از عنبر سارا گریزد
فردا که خوی جنگجویان نرم گردد اسکندر آرد شرم و از دارا گریزد
دانا نجوید راز هستی گر بداند کاین راز از جوینده دانا گریزد
ور نگذرد از زشتی زیبا نمایان از دیدن هر زشت و هر زیبا گریزد
داند که این اجرام را باشد شتابی چو نانکه دنیا گویی از دنیا گریزد
وندر دل هر جنبشی یابد سکونی ماناجهان از هر گریزی واگریزد
در زیر وبالای جهان کابوس بیند هر خفته کز افسانه و لالا گریزد
ای نو گل بیدار بخت آرزو ها کز خنده ات خواب از سر خارا گریزد
بر سینه ی گرم از بر کوی بلورین گر جامه پوشی نرمی از دیبا گریزد
هنگامه ی شعر نو و شعر کهن چیست جان سخن زین بحث نکبت زا گریزد
عشق کهن یا عشق نو هر گز شنیدی کی از جهان مهر جهان آرا گریزد
عشقی که شور انگیز باشد دیر پاید مفتی ندارد شور و زین فتوا گریزد
زینگونه باشد کار شعر جاودانی کز ماه و سال و شاید و اما گریزد
راز هنر در پرده ی راز روانها از چنگ صد ها بو علی سینا گریزد
نا بودی فرهنگ ما نابودی ماست
بی جان توانایی زهفت اعضا گریزد
این سرزمین ماوای امید جهان است آواره باد آنکس کزین ماوا گریزد
روزی رسد کز فر این فرهنگ سرکش تیر ستم در ترکش جوزا گریزد
وای ار جوان در پستی و سستی گراید وای ار هنر از همت والا گریزد
وای ار زعهد کودکی فرزند ایران با مهد خود در غرب و آمریکا گریزد
وای ار فرشته در پی اهریمن افتد وآنگه زجابلقا به جابلسا گریزد
فهلیان نوراباد ممسنی
فروردین ۱۳۴۸
