تولید ملی به حکومت ملی نیاز دارد، آرش کیخسروی

 

    آرش کیخسروی، وکیل پایه یک دادگستری  

۲۲ سال است که در آغاز سال جدید، رهبر ج.ا  سال نو را نام گذاری می کند و این کار تبدیل به عادتی برای ایشان شده است. اگر در زمان های قدیم و دوران پیشا مدرن به سر می بردیم می شد گفت که این اقدام ریشه در یک باور اسطوره ای دارد؛ یعنی کاهنی یا یک روحانی خواسته با نام نهادن بین آن سال و آن لفظ رابطه ای درست کند؛ اما در این سده و این زمانه و روزگار نو این رفتار چه معنی می دهد؟ کدام یک از شعار هایی که ایشان در سال های پیش طرح نموده اند ، تحقق پیدا کرده است ؟ و اگر نکرده خاصیت این نام گذاری چه هست؟

سال های بعد انقلاب ، انقلابیون که صندلی های اداره کشور را به چنگ آورده بودند با حرارت از خود کفایی می گفتند و ساعت ها سخنرانی می کردند؛ آنها در حالی از خودکفایی می گفتند که داشتند زیرساخت های یک اقتصاد ملی را نابود و کشور را بیش از هر زمانی به فروش نفت عادت داده و وابسته می کردند.حال همان نفت تحریم شده و درآمد ملی کاهش پیدا کرده و می توان به گل نشستن زندگی میلیون ها هموطن را دید. اما چرا نتوانستند با شعار ، اقتصاد ملی بسازند ؟ و آیا اکنون هم با شعار  می توانند موانع تولید ملی را بر دارند؟

برای اینکه بتوانیم به ثروت و تولید ملی دست پیدا کنیم ابتدا باید قدرت در کشور بر بنیاد درست استوار شود. یعنی نظام حاکم ربطی به ملت  و کشور داشته باشد. از عجایب روزگار این است که نظام حاکم با مقولاتی خود را تعریف کرده که یا ربطی به ایران ندارد یا حتی در تضاد با ایران است. تا هنگامیکه قدرت بر محور فقیه و فقها و وفاداران به این ایدئولوژی و طرز فکر بچرخد، فضایی برای تنفس ثروت و تولید ملی باقی نخواهد گذاشت چه برسد به اینکه بخواهد موانع را هم برطرف کند. چگونه حکومتی که ربطی به یک کشور ندارد می تواند آن کشور را درست اداره و مصالح آنرا تامین کند؟ برای داشتن اقتصاد ملی ابتدا باید ملتی باشد تا اقتصادی هم داشته باشد ، وقتی مبنای حکمرانی امت است ، اقتصادی هم نمی توان داشت؛ به همان دلیل تولید هم به محاق می رود و زیر پنجه ی جمعی دلال و وارد کننده و رانتخوار نفسش به شماره می افتد.

شرط اول برای توسعه و داشتن اقتصاد ملی و تولید رفع این تعارض بزرگ است. می باید نظامی متناسب با مفاهیم تاریخی و مدرن ما شکل بگیرد، تا آنگاه تحقق برنامه ی جامعی برای بازسازی کشور و تولید ملی میسر شود .

در جمهوری اسلامی بعنوان نظام، پول نفت تبدیل به ابزار قوی در دست حکومت شده است که با آن اقتصاد رانتی و دلالی را بسط می دهد . چنان اقتصاد دلالی ضد تولیدی که حتی برای واردات کالا هم یارانه پرداخت کند!

در یک حکومت سالم بجای طرح شعارهای نو و فریبنده ، بررسی می کنند ببینند علت شکست برنامه ها و شعارهای قبلی چه بوده و آنها چرا متحقق نشده است نه اینکه هر سال شعاری نو به شعارهای قبلی بیفزایند و کلکسیونی از شعار بسازند تا بگونه ای که دچار تورم شعار شویم.

پیش از طرح هر شعار جدیدی باید به این پرسش پاسخ دهید که برنامه بیست ساله چه سرنوشتی پیدا کرد؟ در سال ۱۴۰۰ به چند درصد این طرح ها و برنامه ها رسیدیم؟ بعنوان مسئولان کشور که اداره این مملکت در دستان شماست باید پاسخ دهید که چرا نتوانستیم به اهداف چشم انداز برسیم؟

و چرا نمی توانید فسادی که تولید ملی را فلج کرده مهار کنید؟

اگر دغدغه تولید ملی و رونق آن را داشتید چرا آملی لاریجانی ده سال بر مسند ریاست قوه قضاییه نشست و معاونش طبری دستش برای ساماندهی شبکه فاسد باز بود؟ چرا این افراد می توانستند از درون قوه از اهل صنعت اخاذی کنند؟

چنین نظامی که نه روی اصول درست ایستاده و نه نظم درست و حسابی دارد نمی تواند امور یک ملت را اداره کند. برای رفع مانع تولید نه شعار کارساز است و نه کارهای نمایشی و سخنرانی ؛ بلکه باید نظام سیاسی ایران بر مبنای درست بازسازی شود.

پاینده ایران - تهران - ۱۴۰۰/۱/۵