مسعود عطائی
من و این دلِ شکسته،تو و خوی خودنمائی
ز سفر حذر کن ای گل،که توئی همه جهانم
جدائی
من و این دلِ شکسته،تو و خوی خودنمائی
منم آن سمند خسته،تو غزال تُند پائی
تو سفر به پیش داری،به رهت کنم دعائی :
ز تو دور هر گزندی، زتو دور هر بلائی.
" ز د و دیده خون
فشانم ز غمت شب جدائی
ز سفر حذر کن ای گل،که توئی همه جهانم
ز نسیم باغ حُسنت تر و تازه شد خزانم
به نظر اگر چه پیرم، به کنار تو جوانم
چو نسیم نو بهاری تو بیا به بوستانم
" سر و برگ گل ندارم ،
به چه رو روم به گلشن ؟
که شنیده ام ز گل ها همه
بوی بی وفائی "
به رُخ ات گرفته ام خو، چو به شانه تاب گیسو
نرود خیالت از سر، نه به آرزو نه جادو
ز جفا اگر بمیرم، ز تو دل نمی کنم من،
نه نگه کنم به این سو نه نظر کنم به آن سو
" به کدام مذهب
است این، به کدام ملت است این
که کشند عاشقی را، که
تو عاشقم چرائی ؟ "
همه جا نشانه ی تو، همه جا ترانه ی تو،
به چمن، به دشت و صحرا، سخن از فسانه ی تو
چه به میکده،چه مسجد،چه به کوچه و خیابان
درِ هر سرا
بگیرد دل من بهانه ی تو
" به طوافِ کعبه
رفتم، به حرم رهم ندادند
که تو در برون چه
کردی،که درون خانه آئی "
به زمانه هستی ام را به ره ِ قمار دادم
نه به غصه و ندامت، که به اختیار دادم .
به تو با همه وجودم دل بی قرار دادم
به بهای راستگوئی سر خود به دار دادم.
" به قمارخانه
رفتم،همه پاکباز دیدم
چو به صومعه رسیدم،
همه زاهد ریائی "
چه هراسِ کاه بودن،اگرم تو کهربائی ؟
ز چه بیم موج و توفان ، اگرم تو ناخدائی ؟
چه غمی ز شام تیره،اگرم تو رهنمائی ؟
همه درد می پذیرم، به جز اندُه ِ جدائی.
همه آرزوی من این، که
بگویدم " عراقی "
به درون بیا " عطائی " تو هم از تبار ما ئی!
۲۸.آوریل ۲۰۰۸
مسعود عطائی
