همیشه تقصیر یک نفر دیگر است. سال ها پیش ناپلئون بناپارتگفت: «پیروزی هزار پدر دارد و شکست یتیم است».
وقتی موفقیتی حاصل می شود هرکس سعی می کند جلو بپرد و بگوید به واسطه تلاش او بوده که این پیروزی به دست آمده و باید تکه بزرگتری از کیک را به او بدهند اما در زمان شکست همه خودشان را کنار می کشند و مدعی هستند تقصیر «دیگری» است!
مردم از مسئولین می خواهند حتی اگر قادر به مدیریت کشور نیستند دستکم صادقانه و شفاف بیایند و بگویند در نتیجه خطاهای مدیریتی ما دلار اینطور گران شده، دریاچه ارومیه خشک شده، سیستم بانکی مثل پنیر سوئیسی پر از سوراخ هایی است که مفسدان قادرند از آنجا وارد شوند و با گونی دلار به کانادا بروند، رشوه گرفتن رواج دارد و ... پوزش بخواهند و بگویند که با تمام وجود تلاش می کنند که این مشکلات را حل کنند.
اما کمتر کسی را این سو دیده ام که اعتراف کند حفر هزاران چاه غیرمجاز توسط خود ما پیرامون دریاچه ارومیه در خشک شدن آن تاثیر داشته است، یادم نمی آید کسی گفته باشد من اشتباه کردم که رشوه دادم، اما خاطرم هست کسانی گفته اند می خواستم کارم راه بیفته یه شیرینی دادم کوفتش بشه!
سودجویی فردی ما، عدم تعلق به سرزمین (فارغ از شعار)، عدم پایبندی به قانون و اخلاق حرفه ای باعث رخ دادن بسیاری از فسادها در کشور است اما نمی پذیریم. دست به سینه و طلبکار می ایستیم که من به فلانی رای دادم وظیفه اش است اوضاع را درست کند. آشغال را گوشه خیابان پرتاب می کنیم و می گوییم وظیفه شهرداری است جمع کند، با پراید در جاده پرواز می کنیم و وقتی پلیس متوقف مان می کند فحش می دهیم که کارشان گیر دادن است و یک دفترچه دست شان داده اند و باید تا شب پُر کنند و بدهند دست مافوق شان وگرنه جریمه می شوند! ... در این میان فقط ما خوبیم، پاک و پاکیزه و معصوم!
ژاپنی ها ضرب المثلی دارند که می گوید:« به خاطر میخی نعلی افتاد، به خاطر نعلی اسبی افتاد، به خاطر اسبی سواری افتاد، به خاطر سواری جنگی شکست خورد، به خاطر شکستی مملکتی نابود شد و همه این ها به خاطر کسی بود که میخ را خوب نکوبیده بود».
ما باید بپذیریم در شکست ها هم سهم داریم. حتی در محکم نکوبیدن یک میخ به نعل! تا روزی که یاد نگیریم در رخ دادن هر ناکامی سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و حتی خانوادگی وقتی انگشت شماتت را به طرف کس دیگری نشانه می گیریم، هم زمان سه انگشت دیگر به طرف خودمان اشاره می کند، در دایره ای باطل دور می زنیم و تکرار می کنیم شب را و روز را، هنوز را ... خدا را شکر این نوشته خطاب به ما نیست و در مورد «دیگری» است!
عصرایران؛ احسان محمدی
