بنیانگذار دکتر شاپور بختیار
یاد عبدالرحمن برومند
رییس هیأت اجرائی نهضت مقاومت ملی ایران
و قربانی جنایات جمهوری اسلامی را گرامی بداریم.
سی‌وسه سال پیش، در روز ۲۹ فروردین‌ماه ۱۳۷۰ (هجده آوریل ۱۹۹۱) آدمکشان اعزام‌شده از سوی حکومت جهنمی خمینی دکتر عبدالرحمن برومند رییس هیأت اجرائی نهضت مقاومت ملی ایران، نزدیک‌ترین یار شاپور بختیار و هم‌پیمان وفادار او را در سرسرای ورودی منزلش در پاریس با ضربه‌های کارد به قلب او به قتل رساندند.
عبدالرحمن برومند، عضو علی‌البدل هیأت اجرائی جبهه ملی ایران پیش از فتنه‌ی خمینی، پس از استقرار جمهوری اسلامی یکی از بنیانگذاران نهضت مقاومت ملی ایران به رهبری شاپور بختیار بود. او نخستین کسی بود که پس از ورود بختیار به پاریس به یاری او شتافت و همو بود که همراه با زنده‌یادان دکتر مهندس حسین ملک و بانو مولود خانلری، نخستین سازمان سیاسی مخالف رژیم فاشیستی خمینی را به رهبری شاپور بختیار و براساس اصول نهضت ملی ایران بنیاد نهادند.
نهضت مقاوت ملی ایران اولین و تنها سازمان سیاسی بود که پس از تأسیس جمهوری اسلامی، هنگامی که مدعیان کاذب آزادیخواهی مجذوب ادعاهای مضحک و یاوه‌های عصرحجری خمینی شده بودند، وجود و اصول رژیم او را زیر سؤال برد، ماهیت توتالیتر و ضدایرانی آن را معرفی و تشریح کرد و به مبارزه‌ی تمام عیار علیه اساس آن برخاست.
از آن زمان و تا سالها همان مدعیان به پشتیبانی از فاشیسم دینی خمینی ادامه دادند و، بجای پیوستن به صفوف آزادیخواهی و ایراندوستی، در حملات ناجوانمردانه‌ی دستگاه تبلیغاتی رژیم نوبنیاد فاشیستی علیه تنها دشمن آگاه و مصمم آن، شاپور بختیار شرکت جستند. اما دستگاه ضدانساتی خمینی حتی به خود آنان نیز رحم نکرد و پس از استوارساختن پایه های قدرت شوم خود بسیاری از آنان را نیز بیرحمانه از سر راه خود برداشت.
در حالی که راه بختیار از روز نخست روشن بود و برانداختن دستگاه بیداد و ویرانگری مبتنی بر ارتجاعی‌ترین و پوسیده‌ترین اعتقادات قابل تصور را در دستور کار خود داشت، آن نوع «آزادیخواهان»، پس از تحمل ضربات بیرحمانه‌ی این دستگاه، تازه به فکر راه‌های آشتی‌جویانه برای اصلاح آن افتاده‌بودند و بسیاری از آنان هنوز نیز در همین رؤیا بسر می‌برند. بیشتر آنان هم، از زمانی که با چهره‌ی مخالف رژیم به میدان آمدند، نقشی جز ایجاد اغتشاش فکری و پراکندن توهمات سیاسی که جز سبب سردرگمی مخالفان واقعی و مانعی بر سر راه یک اتحاد آزادیبخش نبوده، نداشته‌اند.
در زیر سایه‌ی شوم نظام فوق ـ ارتجاعی جدید، فرهنگ نوپا و جوان، اما پربار دموکراسی ایرانی که پس از تجربه‌ی غنی دوران نهضت ملی به رهبری مصدق، یک دوران تلخ عدم‌آزادیهای سیاسی را نیز از سرگذرانده‌بود، برای نسل‌های نوین کشور هر روزغریب‌تر و ناشناس‌تر از پیش می‌شد و تنها نهضت ملی به‌رهبری نهضت مقاومت ملی ایران بود که در تمام این دوران سیاه با مبارزات و ادبیات خود می‌کوشید تا این فرهنگ را زنده نگهدارد.
شاپور بختیار، عبدالرحمن برومند، حسین ملک، مولود خانلری، ایرج پزشکزاد و یاران جوانتر آنان بودند که با کوشش در راه زنده نگهداشتن این فرهنگ توانستند روح آن را به نسل‌های کنونی منتقل سازند.
آنها در این راه نه تنها از هیچ کوششی دریغ نکردند، بلکه قربانیان بسیاری نیز دادند که اولین گروه آنان سرداران قیام شاهرخی و نظامیان و غیرنظامیان دیگری بودند که در راه فعالیت‌های نهضت به دست آدمکشان جمهوری اسلامی به قتل رسیدند، و بنام ترین آنان بختیار و برومند.
تاریخ سازمان ما، نهضت مقاومت ملی، انباشته از نام کسانی است که در راه آرمانهای آن، تحت رهبری بختیار آگاهانه جانهای خود را فدا کردند.
نهضت ملی و شکل سازمانی آن، نهضت مقاومت ملی ایران که، بنیاد آن اتحاد بر سر استقلال و وحدت ملی ایران، حکومت قانون و جدایی دین از حکومت، میراث پدران مشروطه بود، درعین احترام به عقاید دیگران، هیچگاه به راه افراط نرفته‌است و نخواهدرفت.
نهضت مقاومت ملی ایران، نخستین و دیرینه‌ترین سازمان اصیل ضد جمهوری اسلامی، که بختیار و برومند آن را پایه‌گذاری کردند، سازمانی دیرپاست که اصالت آن را پیروی از اصول نهضت ملیِ مصدق، انطباق این اصول به شرایط پس از فتنه‌ی خمینی و جانبازی پایه‌گذاران و رزمندگان آن در داخل و خارج کشور نشان داده و تضمین کرده‌است.
ما و همه‌ی ایراندوستان آزاده و آزادیخواه کشور، امروز، سی‌وسومین سالروز قتل ناجوانمردانه‌ی عبدالرحمن برومند، یاد آن ایرانی فرهیخته، مبارز و جانباز را بزرگ و گرامی می‌داریم.
باشد که زندگی نمونه‌ی او در ایراندوستی، آزادیخواهی و احاطه به فرهنگ و تاریخ ایران کهنسال وعزیز برای همه‌ی جوانان وطن اسیرمان سرمشق گردد.
ایران هرگز نخواهدمرد
نهضت مقاومت ملی ایران
چهارشنبه، ۲۹ فروردین‌ماه ۱۴۰۳
