ما می دانیم که در وضعیت پیچیده ای قرار گرفته ایم که هر نوع اظهار نظری را دشوار می کند. می دانیم که وقتی گروگان گیری غیر نظامیان اسراییلی در ۷ اکتبر را محکوم می کنیم، با اسراییل موضعی مشترک پیدا می کنیم. وقتی حملات بی وقفه ی اسراییل به نوار غزه را محکوم می کنیم، متاسفانه موضع مان به جمهوری اسلامی نزدیک می شود.
ما با هیچ دیدگاهی نمی توانیم حمله ی نظامی به کنسولگری ایران در دمشق را توجیه کنیم، همانطور که نمی توانیم گروگان گیری اعضای سفارت آمریکا در ۴۴ سال پیش را توجیه کنیم ،اما به عنوان یک ایرانی نمی خواهیم اقدام غیرقانونی یک دولت را با اقدام غیرقانونی پرتاب موشک و پهپادجواب بدهیم.
قوانین بین المللی و اعلامیه جهانی حقوق بشر، چراغ راهنمای ما در شرایط سخت است. پس در میانه ی همه ی این غوغاها، شاید خردمندانه ترین کار ، اقدام آفریقای جنوبی بود که اقدامات اسراییل در غزه را به دیوان کیفری بین المللی برد و باعث شد اقدامات ۷ ماه گذشته ی این دولت به عنوان جنایت علیه بشریت و نسل کشی قابل بررسی باشد.
اما جمهوری اسلامی با اقدامات اخیرش، توجهات را از اقدامات غیرقانونی اسراییل به ماجراجویی های خود جلب کرده است و از این بابت برگ برنده ی بزرگی دراختیار اسراییل قرار داده است.
در این میان باید پرسید،ایران بیشتر به مردم فلسطین کمک کرده است یا کشور آفریقای جنوبی؟
ما جنگ را با هیچ نامی نمی خواهیم.
