مرثیه فریدون مشیری در خصوص قتل داریوش و پروانه فروهر

کجا می توان برد این درد را؟

یلی بود آن سرور ارجمند / نماد حماسه،ستون سهند

به بالا همانند سهراب گرد / ز پیکار می گفت و پا می فشرد

که باید برانداخت بیخ بدی / سراپا همه فرهء ایزدی

دلیری همه عمر، ایران پرست / درفش گران قدر ایران ، به دست

چو کوهی گران بود در سنگرش / که در راه ایران چه ارزد سرش

دریغا دریغا دریغا دریغ / که اهریمنان بر کشیدند تیغ

به ماوای آن یل شبیخون زدند / به نامردمی دشنه در خون زدند

سحر در گشودند از آن قتلگاه / به خون غرقه دیدند خورشید وماه

مشبک تن از خنجر کین شده / تن همسرش دشنه آجین شده

کجا می توان برد این درد را / ستمکاری ناجوانمرد را

بگیر ای جوان جای سرو سهی / که سنگر نباید بماند تهی

درفش سرافراز را برفراز / که تا جاودان باد در اهتزاز

فریدون مشیری: "تقدیم به ملت بزرگ ایران و پرچمداران سر افرازش پروانه و داریوش فروهر که ناجوانمردانه کشته شدند"