به خاطره‌ی معطر
مریم میرزاخانی
از مدار ِ مرزها گذشت
نامِ نازنین ِ دختری زدودمان ِ آب.خواب را ز چشم ِ چشمه، دور کرد
همنشین ِ دلنشین ِ آفتاب.
آتشی بلند
در دل ِشکفته‌اش زبانه می‌کشید.
تا که شعله در زمانه افکنَد-
عاشقانه از عبارت وُ عدد، عبور کرد.
"خویش" ِ خاطراتِ سرزمین ِ دلشکسته بود.
پیش ِچشم‌اش آسمان
با زمین ِ رنجدیده، حرف تازه داشت.
ماه، با مدادِ مهربان ِ او
نامه‌ها به هر ستاره می‌نوشت.
رنج ِ گفتگوی ناتمام ِ ابر با درخت را
قطره قطره، می‌چشید.
در بهار
"مریم"ِ شکوفه‌های نو شکفته بود.
در خزان ِ روزگار
آه ِ آتشین ِ هرچه از تبار ِ برگ.
آی.........
آسمان! ببار!
این زمان، به روی سینه‌های سوگوار.
