دیرینه‌ترین کوشنده‌ی
جبهه ملی ایران
را گرامی می‌داریم
حسین شاه حسینی دیرینه‌ترین عضو جبهه ملی ایران، یکی از اعضاءِ شورای مرکزی و
عضو هیأت رهبری آن، روز یکشنبه سوم دیماه در سن نودسالگی چشم از جهان فروبست.
او
که در اسفندماه۱۳۰۶ در محله‌ی سرچشمه‌ی تهران زاده‌شده‌بود، پس از پایان تحصیلات
متوسطه در هنرستان برای رشته‌ی شیمی به هنرسرای عالی رفت اما پس از دو سال تحصیل در
نتیجه‌ی شرکت در مبارزات سیاسی به زندان رفت.
او که ابتدا ازطریق پدرش زین‌العابدین شاه حسینی با محافل آیت‌الله کاشانی آشناشده‌بود،
سپس همچون هوادار حزب زحمتکشان مظفر بقایی وارد پشتیبانی از مبارزات دکتر مصدق
گردید و به جنبش مبارزه برای انتخابات آزاد که دکتر مصدق برپاداشته‌بود پیوست.
هنگامی که دکتر مصدق به‌دنبال این جنبش جبهه ملی ایران را تأسیس‌کرد شاه حسینی
نیز به مبارزات جبهه ملی ایران پیوست. پس از کودتای۲۸مرداد او وارد نهضت مقاومت
ملی ایران شد و دستگیری او در جریان این مبارزه که همزمان با پیوستن هنرسرای عالی به
دانشگاه تهران بود مانع از امتحان ورودی او و نام‌نویسی در دانشگاه برای ادامه‌ی
تحصیل در دانشگاه شد.
اما شاه حسینی به مبارزه در چارچوب نهضت ملی و شرکت در همه‌ی فعالیت های جبهه
ملی ایران ادامه داد و در این دوران بارها به زندان رفت. او در سال۱۳۳۹در تجدید
فعالیت رسمی جبهه ملی ایران شرکت‌داشت و در دیماه۱۳۴۱به‌هنگام برگذاری کنگره‌ی
جبهه ملی ایران ابتدا به‌عنوان عضو کنگره در آن حضور‌داشت و سپس از طرف کنگره به‌عضویت
شورای‌مرکزی منتخب آن انتخاب‌گردید.
با تشکیل دولت موقت بهریاست مهندس بازرگان و شرکت چند وزیر از جبهه ملی او
نیز به معاونت نخست وزیر منصوب‌گردید و به علت سابقه‌ی دیرینه در امور ورزشی کشور
و محبوبیت وی در میان سرآمدان ورزش کشور ریاست عالیه‌ی سازمان تربیت بدنی ایران
نیز به او سپرده‌شد.
اما این دولت دیری نپایید و مهندس بازرگان
که با صداقت و صراحت به‌اشتباه خود اعتراف‌کرده، بارها خواستار استعفا شده‌بود با اشغال سفارت آمریکا این
بار بی‌دروپیکری نظام را تحمل‌نکرد و کناره‌گیری‌کرد.
شاه‌حسینی در زمان طرح لایحه‌ی قصاص در مجلس نیز مانند سران جبهه ملی از
مخالفان آن بود و در جبهه ملی که تنها سازمانی
بود که در داخل کشور به‌مخالفت رسمی و علنی علیه آن برخاست، ضمن شرکت رسمی و فعالانه در هیأت
تدارکات تظاهرات میدان فردوسی علیه آن لایحه‌ی ضدانسانی، در روز تظاهرات نیز انتظامات
خیابان فردوسی را برعهده‌گرفته‌بود، و پس از اعلام ارتداد جبهه ملی از طرف آیت الله خمینی و آغاز دستگیری ها و ورود سران جبهه ملی به حال‌اختفاء مدتی ناچار بود به‌نهایت
احتیاط عمل‌کند. اما کسانیکه امروز می کوشند به نام اعتقادات مذهبی او وی را به
خود منتسب کنند در آن زمان از او سراغی نمی گرفتند.
هنگامی که در اردیبهشت ۱۳۶۹ گروهی نودنفره طی نامه‌ای با ۹۰ امضاء خطاب به رئیس جمهور از اوضاع آشفته کشور
انتقاد و ابراز نگرانی کرده‌بودند و تنها به‌این گناه روانه‌ی زندان جمهوری اسلامی
شدند شاه حسینی نیز جزو این زندانیان بود و رفتارهای ضدانسانی رژیم اسلامی با او
و یاران زندانی‌اش او را به شدت اندوهگین‌ساخته‌بود.
با اینهمه هنگام
درگذشت او ارگان های غیررسمی جمهوری
اسلامی و برخی از گروه‌های
سیاسی فرصت‌طلب کوشیدند تا به‌استناد آشنایی اش با کاشانی
در دوران جوانی و پیش از جدایی کاشانی از مصدق و شرکت او در کودتا او را طرفدار
آیت‌الله کاشانی، یا به استناد باورهای
مذهبی وی او را که با تمام وجود خود یک مصدقی ناب بود یک کوشنده‌ی سیاسی‌ـ مذهبی
معرفی‌کنند. پیداست که با چنین مغالطه‌هایی دکتر مصدق هم از آنجا که هیچگاه از
باورهای دینی خویش دست‌نکشیده‌بود باید، در عین پایه‌گذاری نهضت ملی و رهبری آن
خود یک مبارز دینی نهضت ملی شمرده شود !
پس از آزادی رهبران دستگیر شده‌ی
جبهه ملی در سال ۱۳۶۴ نخستین جلسه‌ی شورای مرکزی جبهه ملی ایران در منزل وی برگذار
گردید.
شاه حسینی در سال ۱۳۷۳ با تشکیل مجدد جبهه ملی
بهریاست عبدالعلی ادیب برومند در شورای مرکزی حضوری دوباره یافت و تا سال ۱۳۷۹
عضو هیأت اجرایی موقت جبهه ملی ایران بود. او در سال ۱۳۸۲ نیز بار دیگر به عضویت
در شورای مرکزی انتخاب گردیده‌بود. شاه حسینی تا سال ۱۳۹۴ نایب رئیس شورای مرکزی
جبهه ملی تحت ریاست ادیب برومند بود و در واپسین انتخابات شورای مرکزی به عضویت
هیأت رهبری جبهه ملی برگزیده شد.
وی همچنین یکی از اعضای اصلی هیأت
امنای نگهداری از احمدآباد و آرامگاه موقت دکتر مصدق بود.
ما در گذشت این یار وفادار نهضت ملی ایران و کوشنده‌ی سرسخت و دیرپای جبهه ملی
ایران را به خانواده‌ی ارجمند شاه‌حسینی، به دوستان جبهه ملی ایران، به همه‌ی
یاران نهضت ملی ایران و ملت ایران تسلیت گفته خود را عمیقاً در این ضایعه‌ی جبران‌ناپذیر
با آنان شریک و همدل می‌دانیم.
دوشنبه چهارم دی ۱۳۹۶
سازمان های جبهه ملی ایران در اروپا
دکتر علی راسخ
افشار، دکتر پرویز داورپناه، علی شاکری زند، مهندس مهدی مقدس زاده.
