محمد نوری زاد
وگرنه پروازت می دهند آنگونه که می خواهند
امروز صبح، صورت همسر و پسر و دخترم را بوسیدم و از خانه بیرون زدم. ساعت نه و نیم بود که خودم را رساندم به سربازِ اتاقکِ مراجعین در اوین و خودم را معرفی کردم. کمی بعد داخل شدم و مستقیم رفتم سروقت شعبه ی دوم دادیاری. در زدم و سرم را به داخل بردم و سلام گفتم. قاضی جوان پشت میزش نشسته بود. کسِ دیگری در اقاقش نبود. به من گفت: بروید شعبه ی شش. رفتم شعبه ی شش دو اتاق آنسوتر. باید به انتظار می نشستم.
سربازی که مقابلم نشسته بود پرسید: شما توی تلویزیون نیستید؟ گفتم: تلویزیون اینجا نه. گفت: آره، شناختمت. چرا کارَت به اینجا کشیده؟ گفتم: اینجا جای بدی نیست پسرم. که اگر خوب می بود، اینجا یکی از بهشتی ترین نقاط جهان بشمار می رفت. صدایم زدند. رفتم داخلِ شعبه ی شش. قاضی، مرد چهل ساله ای بود با ته لهجه ی شمالی.
درهمان ابتدای ورود دانستم این قاضی مردی شریف و شایسته است. نگاهی به پرونده ام کرد و پرسید: این داستان اموال شما چیست؟ و با نگاه به اظهاریه ی من گفت: شما نوشته اید سه خواسته دارید و تا این سه خواسته اجابت نشوند همچنان جلوی وزارت اطلاعات قدم می زنید. گفتم: اموال مرا از سه جا برداشته و برده اند. لیستی را که خودشان تنظیم کرده اند بیاورند تا من مطابق آن لیست تحویل بگیرم. قبول کرد. گفت: اینها باید بی کم و کاست اموال شما را به شما برگردانند. گفتم: من تا به هر سه خواسته ام نرسم به قدم زدن هایم ادامه می دهم. گفت: قدم زدن ایرادی ندارد فقط کفن نپوشید. گفتم: کفن نیست. پارچه ی سفیدی است که این سه خواسته ام را برآن نوشته ام.
درهمین هنگام یک جوان دست و سرشکسته را به داخل آوردند. قاضی با آرامشی کم نظیر به اظهارات جوان دل سپرد. جوان را در یک قهوه خانه تا خورده بود کتکش زده بودند. باشیشه ی قلیان و با چاقو. نامزد داشت. گفت: اگر خدا بخواهد عید ازدواج می کنم. صاحب قهوه خانه بیشترین زخم را به جوان وارد آورده بود. وگفته بود: من خودم بسیجی ام می زنمت و صحنه را طوری علیه خودت گزارش می کنم تا بدانی با که طرفی.
یکی از مجری های تلویزیون هم داخل شد و با قاضی که او را می شناخت سلام و علیک کرد و کنار من نشست. به احترامش برخاستم. او را می شناختم. سالها با هم همسایه بودیم. برایم مهم نبود او در باره ی من چه فکر می کند. به این فکرمی کردم که اگر امروز از آنجا بیرون بروم هرچه زود تر خود را به قدمگاه برسانم و سپید بپوشم و پرچم به دست گیرم و قدم بزنم. دو روز بود که برادران برنامه ی روزانه ی مرا آشفته بودند. دلم برای قدم زدن تنگ شده بود.
قاضی برگه ای را داد دستم. ماجرا را به خوبی نوشته و مرا بدون قید آزاد کرده بود. امضایش کردم. کوله پشتی ام را روز قبل تحویل گرفته بودند و اکنون در اتاق مسئول دفتر قاضی شعبه ی شش بود. رفتم که کوله ام را بردارم، مسئول دفتر گفت: آن پارچه ی سفید را باید تحویل بدهی. گفتم: نمی دهم. چرا؟ برای این که آن پارچه جزیی از اموال من است. قاضی حکم بدهد تا تحویل بدهم.
رفت که از قاضی حکم بگیرد قاضی حکم نداد. برگشت. به مسئول دفتر قاضی گفتم: پسرم، من به یک اعتراض مدنی دست برده ام. من دارم برای آینده ی خود تو و آینده ی فرزندانت خودم را به آب و آتش می زنم. تلاش من و امثال من به این است که این کشور را از این اوضاع هردمبیلش بیرون ببریم و به یک نظم درست و انسانی و قانونی اش دراندازیم. کوله را برداشتم و زدم بیرون.
جلوی دری که زندانیان از آنجا بیرون می آیند، ده پانزده نفر – یکی مرد و مابقی بانو – چشم به راه آزادیِ یک زندانی سیاسی به اسم ” رضایی ” بودند. با دیدن من که کوله ای به دوش داشتم و سرازیریِ اوین را پایین می رفتم سرو صدا کردند. رفتم طرفشان و گرم سلامشان گفتم. مرد گفت: اینها همین حالا داشتند درباره ی شما صحبت می کردند. یکی از بانوان پرسید: امیدی هست؟ گفتم: امید را بسته بندی شده نمی فروشند که. ما باید این امید را خلق کنیم. سرِ دخترکِ ده ساله ی زندانی را بوسیدم و برای بانوان جوان خوشبختی و برای بزرگترها سرفرازی آرزو کردم.
در راه تلفنم را روشن کردم. دو پیامک برایم ارسال شده بود. پسرم نوشته بود: بابا فال گرفتم این آمد:
آن یار کز او خانه ما جای پری بود سرتا قدمش چون پری از عیب بری بود دل گفت فروکش کنم این شهر به بویش بیچاره ندانست که یارش سفری بود
تنها نه ز راز دل من پرده برافتاد تا بود فلک شیوه او پرده دری بود
پیامک خواهر ستار بهشتی این بود:
” پرواز کن آنگونه که می خواهی. وگرنه پروازت می دهند آنگونه که می خواهند “.
اکنون دارم آماده می شوم برای رفتن به قدمگاه. اگر خناسان درکارم نپیچند، کم کم به پیروزی نزدیک می شوم.
محمد نوری زاد
بیست و هفتم بهمن نود و دو – تهران
