بله، شما عصبانی هستید!
فیلم خوب وهوشمندانه ودرنوع خود جسورانه ی ” من عصبانی نیستم” به کارگردانی رضا دُرمیشیان، آنچنان مظلومانه از گردونه ی اعتنای دست اندرکاران سینما وارشادگران حکومتی کنارانداخته شد که آه و آسیبش حالا حالاها گریبان سینمای ما را رها نخواهد کرد. من این فیلم را دیدم. که برای جوانی مثل رضا دُرمیشیان یک جهش بلند وبرای سینمای ایران یک آزمون بشمار می رود.
این فیلم را اگرریز ریزهم بکنند، ازحیثیت کارگردانش چیزی که کم نمی شود، برقدر وقیمت او افزوده خواهد شد. منتها با کنارگذاردن جبارانه ی این فیلم ازگردونه ی اعتنا، برای سینماگران و صاحبنامان این عرصه وآینده ی سینمای ایران خسارت بزرگی ثبت می شود که شاید به این زودی ها ترمیم آن میسرنگردد.
اهالی سینمای ما دیشب به راحتی نشستند وقربانی شدن اثرهنری یک جوان هوشمند را تماشا کردند و بجز یکی دو جوان آنهم درلفافه ی سخن، آنهم در انتهای اختتامیه، کسی دم برنزد و سخنی به اعتراض برنیاورد. فضای حاکم براختتامیه آنچنان خفه و ناجور بود که مرتب ازجانب صدا وسیما سانسورمی شد. و این نشاندهنده ی این بود و این هست که حاکمان ما مطلقاً به هنرمندان اعتماد ندارند و هردم احتمال می دهند یکی ازآنان گریبان بدرد و سروصدایی بکند. واین که: حاکمان و آخوندهای سینماگریزما چقدر ازهنرمندان مستقل عصبانی هستند.
ایکاش یکی ازنام آوران سینما – آنجا که برای گرفتن جایزه اش می رفت – رسماً به این نگرش اعتراض می کرد و جایزه اش را به رضا دُرمیشیان تقدیم می کرد. ایکاش یکی ازپشت تریبونی که دراختیارش بود، به نرمی دم گوش وزیرارشاد پچ پچ می کرد و به او می فهماند این مسیر، جزبه قهقرا نمی انجامد. من این نوشته ام را به رضا دُرمیشیان تقدیم می کنم.
محمد نوری زاد
بیست و سوم بهمن نود و دو – تهران
