حسن بهگر
دعوا بر سر چیست؟ تخریب سوپرمارکت یا نفی میراث آتاتورک؟
تظاهراتی که از استانبول ترکیه آغاز گردید و بسرعت به شهرهای دیگر ترکیه سرایت کرد، از سوی برخی رسانه های منطقه ای و غربی، اعتراض به تخریب «سوپر مارکت» و ادامه بهار عربی قلمداد شد.
در حالی که واقعیت این نبود. اردوغان هیچ شباهتی به مبارک ، بن علی و قذافی و ... ندارد. او مدعی اسلام مدرن است همان چیزی که ملی مذهبی های خودمان مدعی هستند. خلاصهُ پیامشان این است که اسلام + کراوات. یادمان نرود چه مدح و ثناها در این ده سال نثار اردوغان نکردند و چه آرزو نکردند که حکومتی مشابه حکومت وی در ایران برقرارکنند.
واقعیت جریان اینست که اردوغان می خواهد مرکز فرهنگی یادگار آتاتورک در استانبول را تخریب نماید ، این است که رسانه ها به عنوان تخریب سوپر مارکت به ما عرضه میکنند. اردوغان گرچه وضع اقتصادی را بهبود بخشیده و دست نظامیان را کوتاه کرده ولی افزایش شمار زندانیان نظامی و خبرنگاران و روزنامه نگاران مردم ترکیه را نگران کرده است. روزنامه های ترکیه در روزهای نخست آشوب نتوانستند حتا خبرهای این تظاهرات را انعکاس دهند و این نیز به نوبهُ خود خشم مردم را برانگیخت. میدانیم مجلس ترکیه هم در دست دولت است و بسیار ضعیف است و قادر نیست سخنگوی مردم باشد. وقتی نهادهای انتخابی جوابگوی خواست مردم نباشند، کار ناچار به خیابان کشیده میشود.
واقعیت اینست که اسلامی سازی خزنده ی اردوغان کشور را بسوی چند قطبی شدن برده و اقلیت های قومی و مذهبی در هر قدم نگرانتر میشوند. سیاست خارجی نابخردانه در سوریه به پیروی از آمریکا و اسرائیل و عربستان سعودی در پیش گرفته شده، ممکن است به تجزیه ترکیه بیانجامد.
در تلویزیون میبینیم که جوانان به میدان آمده اند تا از آزادی های فردی دفاع کنند و بعنوان اعتراض در مترو دخترها و پسرها همدیگر را بوسیدند.
ولی اصل مطلب اینست که مردم ترکیه به اردوغان که آمده میراث لائیسیته ترکیه را نابود کند اعتراض دارند، دعوا فقط بر سر یک بوسه و یک گیلاس آبجو نیست. اردوغان می خواهد با آوردن هواداران خود به میدان خود را استوار نشان دهد اما خشونت پلیسی که دو نفر را کشته و هزاران نفر را مجروح کرده و دو هزارنفر را به زندان انداخته است مشکل بتواند ادامه پیدا کند. این واکنش بی تناسب به اعتبار حکومت لطمهُ جدی وارد آورده است.
روز چهارشنبه گروه نمایندهُ کمپین همبستگی میدان تقسیم معاون نخست وزیر را دیدار کرد و فهرست خواست های خود را از جمله متوقف کردن عملیات تخریب را تقدیم کرد. امروز همین جوانان یک چادر بعنوان موزه این تظاهرات دایر کرده اند و به وعده اردوغان که می گوید بجای این مرکز فرهنگی ساختمان زیبای اپرا خواهد ساخت دل نبسته اند.
واقعیت اینست که این تظاهرات با تظاهرات جنبش سبز ایران مشابهت دارد نه با بهار عربی. بویژه که می گویند یکی از شعارهای اخیر مردم استانبول این بوده است : اگر امروز کار را تمام نکنید ، فردا به سرنوشت مردم ایران دچار می شوید.«تورک میلت ! بوگون ایشی کوتارماسوز ، سابا ایرانین سرنوشتینه دونجکسوز»
واقعیت اینست که دو ملت ایران و ترکیه خواستار حکومت مذهبی نیستند و این دنباله ی بهار عربی نیست، اینجا درها بروی بنیادگرایی و سلفی ها بسته می شود، این نوع دیگری از مطالبات سیاسی است که با جنبش سبز و شعار جمهوری ایرانی آغاز شد، این نوید بهار آزادی است.
این مقاله برای سایت iranliberal.com نوشته شده است و نقل آن با ذكر مأخذ آزاد است.
