سلام سهراب…
پسرم ؛
فردا نهمین سالگرد خاکسپاریت است…
و من از سفر ، خود را به این روز رساندم تا در کنار مزارت باشم.
از آن روزهای پر از غم و بهت و اندوه و لحظات سخت و وحشتناک نه سال گذشته است...
گویی همین دیروز بود، آنچنان شوک بزرگی بود که هیچگاه از صفحه زندگی ما محو نخواهد شد…
۲۶ روز بدنبال فرزندت بگردی و در آخر جسمی بدون جان تحویلت دهند…زجری از این بالاتر هست؟…
۲۵ خرداد ۸۸ برای اعتراض به نتیجه انتخابات و با شعار رای من کو؟ با مردم به خیابان بروی و به خاطر یک اعتراض مدنی کشته شوی…!
بعد از نه سال نه قاتلی و نه آمری را معرفی کردند و پرونده های امثال پرونده کشته شدن تو هیچگاه به نتیجه نرسیده و امیدی به عدالت نیست…
گویی در جنگلی زندگی میکنیم که گرگها هر روز طعمه ای را برای دریدن می یابند و همچنان در روی همان پاشنه می چرخد و دزدان همواره می دزدند و خون مردم را به شیشه می کنند و قصد ندارند هیچ گاه سیر شوند…شکمهایشان سیر نمی شود و دائم درحال نشخوار هستند.
باید بدانند آنچه که از گلوهایشان پایین میرود رنج انسانهای زجر کشیده و دردمندی است که از حق شان نخواهند گذشت و روزی بدست همین رنج دیدگان رسوای عالم خواهند شد. خدای بزرگ نیز ازحق این رنج دیده ها نخواهد گذشت…
مادرت پروین
٢١تیر ٩٧
