🔹دانستن و تغییر از جستجوگری سرچشمه می‌گیرند و پرسش «کو؟ و کجاست؟» اولین گام تغییر است. چنانچه پرسش «رأی من کو؟» در انتخابات ۸۸ سرآغاز آگاهی و قیام مردم شد. مردمی که (خیلی‌ها برای بار اول در ج.ا) رأی دادند «تا احمدی‌نژاد نباشد»، فردای انتخابات وقتی آن نتیجه‌ی متقلبانه دیدند، با تعجب و اعتراض پرسیدند: «رأی من کو؟» از آن زمان، پرسش‌های مردم بیشتر و پاسخ‌های حکومت سرکوبگرانه‌تر شد. و این شروع روند سرنگونی بود!
🔹وقتی جامعه پر از «کو؟» شود، اعتراض از بالا و پایین می‌جوشد و به «چرا؟» می‌رسد: «اصلاً چرا باید چنین حکومتی را تحمل کنیم؟» کم‌کم مردم به «ضرورت تغییر» می‌رسند. می‌فهمند یک تغییر اساسی لازم است، و حالا می‌پرسند: «خب! چگونه؟ و کِی؟»
🔹آقای حکومت! به جای اینکه مطالبات و پرسشگری مردم را سرکوب کنید و «فتنه‌گری» بنامید، بفهمید ملتی که گشت و نیافت و به ضرورت تغییر رسید، دیگر نگران اتهامات نخ‌نمای شما نیست. چنین ملتی در اولین فرصت، کله‌پایتان خواهد کرد. یادتان باشد خودتان با «غیب کردن رأی و ثروت و حقوق» ملت، باعث شدید تا پرسش‌ها بالا بگیرد: «حق ما کو؟ هویت ما کو؟ سهم ما کو؟ حرمت ملی ما کو؟ محیط زیست ما کو؟ پول نفت ما کو؟ آزادی ما کو؟ و...کو؟»
🔹باری! دومینوی تغییرات اساسی، از «کو؟»ی پرسشگری آغاز و «تا کوی سرنگونی» می‌رود.
آقایان! شما آنچنان مست غارت بودید که «کو؟»های این ملت را نشنیدید. و نشنیدن، شما را سزاوار سقوط ساخت. حال اگر می‌پرسید: «فرصت جبران کو؟ راه نجات کو؟» البته برایتان پاسخی ناگوار باقی است؛ که «خود کرده را تدبیر نیست»! پس نرم نرمک به پایان سلام کنید آقایان!
بابک داد
برگرفته از گویا نیوز
برگرفته از گویا نیوز
