درین کابوس/ مرا بنواز‌ای رنگین‌ترین آواز! رضا مقصدی
چه باید گفت با جانان؟
چه باید گفت با باران ِ سیلا سیل؟
چه باید گفت با خَیل ِخراب ِ خانه بر دوشان ِ خوزستان؟
کدامین دست، باید از سرود ِ سرد ِ چشم ِ کودکان ِ درد بنویسد؟
ویا از زاری وُ بیزاری ِآن مادران ِ پای، تا سَر، گِل.
وغمگین خوان ترین مردان ِدریاوار ِ خونین دل.
کدامین چشم، باید تا بگرید بر چنین افسوس؟
کدامین خشم باید تا فروریزانَد، از بنیاد -
دریغ وُ درد وُ شیون را
درین کابوس.
*
چراغی در فراسوی دلم افروختم در این شب ِ تاریک.
که ره را از مسیر ِ چاه، بشناسم.
وجا پای ِ قدم‌های ترا‌ای آه ِ بی پایان!
ازین ویرانسرا تا سرزمین ِماه، بشناسم.
وبنوازم تمام ِ آرزوهای درخشان را -
که با ما همچنان با مهربانی، دوستی دارند.
*
مرا بنواز‌ای دنیای شاد ِشعر ِشورانگیز!
که با من با سلام ِچشمهای دختر ِعاشق، گذر کردی.
مرا بنواز‌ای رنگین ترین آواز!
اگر چه چشم ِ غمگین ِمرا همواره، تَر کردی.
*
۲۱ فروردین ۹۸
