هوشنگ طالع ـ یادداشت
شماره ۴۶۱
برجام از ترکمان‌چای زیان‌بارتر و تحقیرآمیزتر است.
برخلاف
ادبیات به کارگرفته شده از سوی ریاست محترم جمهوری در باره‌ی برجام که : « ... در
واقع آن چه امروز انجام می‌گیرد نسبت به معاهده‌ای بود که قبلا ایران آن را [ ان
پی تی ] را پذیرفته بود ... » باید گفت با وجودی که ایشان خود را «حقوق‌دان » می‌دانند
، چنین نیست.
پذیرش
برجام ، عبارتست از بازکردن فرجامین پیچ و مهره‌های صنایع هسته‌ای ، به‌گونه‌ای
که در پایان ، تنها یک کاریکاتور یا « اسباب بازی » از صنایع پرتوان هسته‌ای ایران
که دست‌‌‌‌‌‌آورد کارشناسان ایرانی بود ، باقی خواهد ماند و یا به گفته‌ی مقام‌های
حکومت غاصب و نا مشروع اسرائیل : «ایران هسته‌ای تا سال 2015 به تعطیلات» خواهد
رفت.
البته معلوم نیست که پس از آن اجازه‌ی بازگشت از تعطیلات را صادر خواهند
فرمود یا نه .
برپایه‌ی
ان پی تی ، ایران حق غنی سازی نامحدود دارد . از نظر ذخیره‌ی اورانیوم غنی‌شده نیز
محدودیتی ندارد . در حالی‌که بر پایه‌ی « برجام » و به لطف دولت
یازدهم و « درس حقوق » ایران تنها حق غنی‌سازی 65 .3 در صدی را دارد و ان هم به
میزان تنها 300 کیلوگرم (شاید برای پختن آش نذری هسته‌ای )
بر
پایه‌ی ان پی تی ، ایران هیچ محدودیتی در تعداد و نوع سانتریقوژها ندارد ؛ اما
بر پایه‌ی برجام ، این حق از ایران گرفته شده است و تنها ایران حق دارد که کمابیش
4500 سانتریفوژ و ان‌هم از نوع نسل اول IR1 داشته باشد و نیز هزار سانتریفوژ از همین نوع در « فردو »
بدون داشتن اجازه‌ی تزریق گاز به آن‌ها .
بر
پایه‌ی ان پی تی ایران حق دارد که رآکتور آب سنگین داشته باشد ، بدون محدودیت در
تعداد آن ؛ اما بر پایه‌ی برجام قرار است با پرداخت دست‌مزد ، چینی‌ها قلب
رآکتور آب سنگین اراک را با بتون پرکنند ؛ البته با زرنگی پهلوان سید علی‌اکبر
صالحی قرار است « دیگ » آن را برای پختن « آش نذری‌هسته‌ای » در یکی از
پستوهای سازمان انرژی اتمی دور از چشم اغیار نگاه‌داری کنند .
بر
پایه‌ی ان پی تی ، ایران هیچ محدودیتی در تحقیق و توسعه ندارد ؛ اما اکنون به
لطف دولت یازدهم ، با یک محدودیت 15 ساله روبروست . البته در 15 سال آینده چنان
جهان در زمینه‌ی هسته‌ای پیش خواهد رفت که دیگر رسیدن برای ایران، ناممکن خواهد
بود .
برجام
در یک نگاه ، از قرارداد ترکمان‌چای زیان‌بارتر و تحقیرآمیزتر است . نتیجه‌ی برجام
عبارتست از بردگی سیاسی ـ اقتصادی و پژوهشی کشور .
دوشنبه
9 شهریور 1394 ـ هوشنگ طالع
