باشد که عشق «بهاره هدایت» بسوزاند قفس را

بهاره هدایت و همسرش امین احمدیان 

این روزها از هر طرف خبر تنبیه و جریمه کردن زنان را می شنویم. از یک طرف لایه و طرح و قانون مصوب می کنند تا زنان شاغل را به خاطر «بدحجابی» یا «کم حجابی» در محل کار «جریمه» نقدی کنند، و از طرف دیگر با زیرپا گذاشتن «قانون خودشان»، زنانی همچون بهاره هدایت را «جریمه» می کنند و او را به رغم پایان دوران محکومیت اش در زندان اوین نگه می دارند؛ و یا مادران زندانی (همچو نرگس محمدی) را با قطع تماس تلفنی با فرزندان شان «جریمه» می کنند! اما به راستی چرا این چنین می کنند؟ چرا زنان شاغل که پس از این همه سال تلاش برای تحصیل و علم آموزی؛ و به رغم سهم اندک شان در بازار رسمی کار (که زیر 15 درصد است) و به رغم مقاومت در مقابل این همه ممنوعیت علیه شاغل شدن شان، بالاخره توانسته اند با چنگ و دندان شغل شان را حفظ کنند باز هم مورد هجوم بداندیشان قرار می گیرند و به بهانه کم حجابی، «جریمه» برای شان تصویب می کنند؟ و خدا می داند که این مصوبه چقدر بهانه به دست افراد مغرض خواهد داد برای اخراج زنان از محیط های کاری.

چرا زن جوانی همچون بهاره هدایت که یک تنه توانست در سال 1384، در شورای تماماً مردانه مرکزیت دفتر تحکیم وحدت، سر بلند کند و تنها دختر تصمیم گیرنده در این شورای باشد، «جریمه» می شود و به رغم پایان دوران حبس اش همچنان در زندان نگه داشته می شود؟ به راستی چرا؟ شاید برای آن که وقتی بهاره در دفتر تحکیم وحدت چنین زنانه بالید، همه ما هم به زن بودن مان بالیدیم. و شاید برای آن که وقتی بسیاری از پسران همتایش، کشور را ترک کردند و از آن مجموعه فقط چند نفرشان از جمله بهاره، ماندند، باز هم به زن بودن مان افتخار کردیم.

شاید هم برای آن که نامه های بهاره هدایت از زندان، همیشه توانسته از محدودیت های تنگ زندان عبور کند و فراتر از آن به «روابط انسانی» به «عشق»، به موانع و دشواری ها، به محدودیت های انسانی و... بپردازد. وقتی بهاره در فروردین سال 1391 از زندان برای عشق اش، امین احمدیان، می نویسد: «راستش نه این حرف که می گویند “زندان هیچ تأثیری ندارد” حرف دقیقی است و نه آن که می گوید “کاملاً شکننده است” درست می گوید.. ما اینجا در دنیای دیگری زندگی می کنیم، خیلی دور.. وقتی که برگردیم، نه ما دیگر آن آدم های سابق ایم و نه شما..من از این فاصله ها می ترسم...» قلب ات به تپش می افتد و به زن بودن ات افتخار می کنی. چون می بینی آن دختر جوان یکه تاز دفتر تحکیم وحدت، امروز چقدر بالیده و عمیق شده است.

شاید وقتی بهاره در نامه دیگرش به امین در فروردین سال 1393 می نویسد: "امروز چهار سال و دو ماه از اون روز می‌گذره و من هنوز عاشقتم. عاشق صدای اقیانوس! من سنگینی قلبم رو از دوریت حس می‌کنم.» همه ما به زن بودن و عواطف زنانه و انسانی مان می بالیم.

این زن جوانی که کار و فعالیت اش، که قلم و نگاه تیزبین اش، که صبوری و دوراندیشی اش سبب افتخار همه ما به زن بودن می شود، نامه ای دیگر از پشت آن دیوارهای سیمانی روانه کرده و نوشته: «دختری را تصور می کنم ۲۵ ساله که به قوانین نابرابر معترض است و دستگیر می شود. دانشجویی را تصور می کنم ۲۶ ساله که به سیاست های دولت در دانشگاه معترض است و کنار ۵ تن دیگر تحصن کرده و بازداشت می شود. دختری را تصور می کنم ۲۷ ساله که صبح روز پیش از ازدواجش در خانه بازداشت می شود، او را تصور می کنم در ۲۸ سالگی که در لحظه ی تحویل سال ۸۸ جلوی زندان اوین با ۱۶ نفر دیگر دستگیر شده؛ و او را، هنگامی که شامگاه نهم دی ماه ۸۸ به جرم همبستگی با جنبش سبز دستگیر می شود و زندانی می ماند تا امروز.... دختر ۳۴ ساله ای را تصور می کنم که ماه ها یا سال هایی را بیش از موعد مقرر در بند مانده و می ماند. گویی زندان را “تقدیر” خود پنداشته. من نمی خواهم جای او باشم.»... آری بهاره هدایت این افتخار زن بودن مان که شش سال زندان را با صبوری پشت سر گذاشت و آن زندگی درخشان اش را به رخ ما نکشید، امروز دیگر این بی قانونی آشکار را بر نمی تابد. ما هم بر نمی تابیم و از مسئولان می پرسیم که چرا و به استناد به کدام قانون آئین دادرسی باید بهاره هدایت در زندان باشد وقتی از خردادماه امسال طبق قانون باید آزاد می شد؟ مسئولان قوه قضائیه باید بدانند این ظلم به بهاره هدایت، ظلم به زن بودن همه ما زنان است و چنین ظلمی فراموش نمی شود و چون لکه ای تیره در تاریخ باقی می ماند.

همه می دانیم که بهاره هدایت بالاخره از آن دخمه تنگ و نمور که زندانش نامیده اند، با سرافرازی بیرون خواهد آمد، ولی روسیاهی در حبس نگه داشتن غیرقانونی اش بر چهره افرادی که چنین ظلمی را به او روا می دارند باقی خواهد ماند. پس او را هرچه زودتر آزاد کنید تا تاریخ قوه قضائیه کشور این همه آلوده به زن ستیزی و زن هراسی نباشد.

... باشد که عشق عمیق بهاره به زندگی، قفس را بسوزاند، و رها کند پرندگان را.... 
آمنه کریمی، مدرسه فمینیستی