گزارش خبرگزاری فرانسه از دوچرخه سواری در پایتخت ایران
دوچرخه های اشتراکی در تهران
خبرگزاری فرانسه می نویسد:«سه شنبه روزی است که پیروز حناچی، شهردار تهران، معمولاً با دوچرخه به دفتر کار خود می آید. او با این عمل تلاش می کند شهروندان را نسبت به محاسن استفاده از این وسیله نقلیه متقاعد کند. اما در این راه چالش‌های بزرگی بر سر راه وجود دارند. با "ترافیک" هیولا مانند، آلودگی شدید هوا، تهران، پایتخت ایران، این کلان شهر با جمعیت بیش از هشت میلیون نفر که در دامنه کوه های سر به فلک کشیده با شیبی با ارتفاع ٨۰۰ متر به سوی دشت جنوبی گسترده شده، به هیچ وجه سرزمینی رؤیایی و مناسب برای دوچرخه سواران نیست.
فرشاد رضایی، یک سرآشپز ٣٢ ساله تهرانی که عادت دارد مسافت های نسبتاً طولانی را با دوچرخه طی کند، به خبرگزاری فرانسه می گوید کسانی که با دوچرخه در میان جمعیت پر تراکم تهران تردد می کنند، معمولاً به عنوان "مزاحم" شناخته می شوند.
با این حال، آقای حناچی که در اواخر سال ٢۰١٨ زمام امور شهرداری تهران را در دست گرفت، پس از انتخاب خود به سرعت کمپین "سه شنبه های بدون خودرو" را راه اندازی کرد و به طور فعال از ابتکار "بیدود"، شرکت نوپای دوچرخهسواری اشتراکی به همین نام پشتیبانی کرد.
در وب‌سایت این شرکت این شعار برجسته شده است که "ما می خواهیم پروانه ها دوباره به شهر بازگردند." "بیدود" ١٤۷ ایستگاه در سراسر تهران دارد و دوچرخه‌های نارنجی رنگ علائم این شرکت محسوب می‌شود.
پیروز حناچی، شهردار تهران به خبرگزاری فرانسه می گوید:«ما نمی گوییم این کار (دوچرخه) راه حل اساسی است، اما این یک راه حل کوتاه مدت است، به آسانی قابل اجرا است، ارزان است و نتیجه می دهد. در میان بسیاری از گزینه های موجود برای کاهش ترافیک و آلودگی مناسب است.»
شهردار تهران در ادامه می گوید :« با توحه به شرایط خاص تهران، ما نمی توانیم این کار را با تجربه شهرهای اروپایی مقایسه کنیم. قطعا مانند دوچرخهسواری در آمستردام نیست، اما یک تجربه جدید است.»
آقای جناچی اضافه می کند که « ما در حال افزایش مسیر های دوچرخهسواری در تهران هستیم و این موضوع استفاده بیشتر از دوچرخه را در شهر تسهیل می کند.»
برای شهردار تهران ایده‌آل آنست که ساکنان تهران تا نزدیکی یکی از ایستگاه‌های مترو و یا قطار از دوچرخه استفاده کنند.
خبرگزاری فرانسه می نویسد:«اما فقدان بزرگ در این راه، عدم گسترش کافی شبکه مترو در پایتخت ایران است که هنوز نمی تواند پوشش لازم را برای شهروندان تأمین کند. در همین حال، دوچرخه سواران از کمبود مسیرهای اختصاصی برای تردد دوچرخه گلایه دارند.»
فرشاد رضایی سر آشپز تهرانی که برای رفت‌و‌آمد به سر کار خود روزانه حدود ۳۰ کیلومتر را رکاب می‌زند در پاسخ به این سوال که آیا تهران برای دوچرخهسواری جای مناسبی است، می گوید: "به هیچ وجه مناسب نیست."
او که معمولا از خطوط مخصوص دوچرخه‌سواران در بزرگراه‌ها و خیابان‌ها عبور می‌کند، در این باره به خبرگزاری فرانسه می گوید: « در اکثر مواقع خطوط مخصوص دوچرخه سواری از سوی موتورسواران اشغال شده است، موتور سورانی که شمار آنان بسیار زیاد است و تهران را بیشتر آلوده می کنند.»
رکاب سفید
در میانه خرداد ماه سال جاری و همزمان با روز جهانی دوچرخهسواری در تهران یک فاجعه رخ دارد. یک دوچرخه سوار حرفه ای زن در حین رکاب زدن در یک تصادف اتومبیل در تهران جان خود را از دست داد.
پس از این حادثه گروهی از ساکنان علاقمند به دوچرخه در تهران کمپینی را با نام "رکاب سفید" و برای افزایش آگاهی در مورد دوچرخهسواری و ترویج آن در فضای مجاری آغاز کردند.
"محبوبه کهن‌زاده"، مدیر و هماهنگ کننده این کمپین در این باره می گوید که بخشی از این طرح شامل خرید دوچرخه برای کودکان فقیر است.
از سوی دیگر، "غلام‌حسین قاسمی" بنیان‌گذار شرکت "بیدود" نیز برای تهران و ایران رویای وسایل نقلیه الکتریکی و حمل ونقل پاک را دارد.
خبرگزاری فرانسه می گوید: هزینه ۳۰ دقیقه استفاده از دوچرخه اشتراکی "بیدود" حدود ١۰ سنت دلار آمریکا است. معادل ریالی این مبلغ حدود ٢۹۰۰ تومان است و حق عضویت سالانه جهت ثبت نام در سامانه دوچرخه‌های اشتراکی بیدود ١٤۹ هزار و ۵۰۰ تومان است. این مبلغ تقریبا با هزینه یک سفر کوتاه با تاکسی همگانی در تهران برابری می‌کند. (این آمار با نرخ کرایه تاکسی اشتراکی تا قبل از شیوع کرونا در ایران ارائه شده است). بیدود از طریق اپلیکشن نیز در دسترس است.
"سرفراز" یک شهروند تهرانی که در حال بازکردن قفل دوچرخه نارنجی رنگ "بیدود" در ایستگاه این شرکت در میدان شلوغ ولیعصر تهران است به خبرگپزاری فرانسه می گوید: «حدود یک سال و نیم است از این سرویس دوچرخه اشتراکی استفاده می‌کند و "بسیار راضی" است.»
یک بازاریاب ٣۰ ساله تهرانی که در حال تمیز کردن فرمان و دستگیره دنده‌های دوچرخه است می گوید: « دوچرخه را به ویژه پس از شیوع کرونا به تاکسی ترجیح می‌دهد، البته نه برای مسافت‌های شیب‌دار و طولانی».
"نسترن" یک انیماتور ٢۹ ساله ایرانی به خبر گزاری فرانسه می گوید: «خدمات دوچرخه اشتراکی تهران او را به فکر تعمیر دوچرخه قدیمی‌اش انداخته است. البته او افزود که دوچرخهسواری زنان در این ایران چالش‌های بسیار را دارد.
او می گوید با مشکلاتی مانند "سوت زدن مردان، متلک پرانی و تعقیب از سوی برخی اتومبیل‌ها مواجه شده است".
نسترن همچنین به پوشش سر اشاره می کند و می گوید: «با وجود اینکه کاملا پوشیده دوچرخهسواری میکنم اما همچنان استرس دارم.»
به گفته او « گذشته از موانع فیزیکی و ساختاری چالش دیگری نیز برای زنان دوچرخه‌سوار ایرانی وجود دارد و آن اینست که جامعه محافظه‌کار ایرانی هنوز دوچرخهسواری زنان را غیراخلاقی می‌داند.»
با این حال، آقای حناچی که در اواخر سال ٢۰١٨ زمام امور شهرداری تهران را در دست گرفت، پس از انتخاب خود به سرعت کمپین "سه شنبه های بدون خودرو" را راه اندازی کرد و به طور فعال از ابتکار "بیدود"، شرکت نوپای دوچرخهسواری اشتراکی به همین نام پشتیبانی کرد.
در وب‌سایت این شرکت این شعار برجسته شده است که "ما می خواهیم پروانه ها دوباره به شهر بازگردند." "بیدود" ١٤۷ ایستگاه در سراسر تهران دارد و دوچرخه‌های نارنجی رنگ علائم این شرکت محسوب می‌شود.
پیروز حناچی، شهردار تهران به خبرگزاری فرانسه می گوید:«ما نمی گوییم این کار (دوچرخه) راه حل اساسی است، اما این یک راه حل کوتاه مدت است، به آسانی قابل اجرا است، ارزان است و نتیجه می دهد. در میان بسیاری از گزینه های موجود برای کاهش ترافیک و آلودگی مناسب است.»
شهردار تهران در ادامه می گوید :« با توحه به شرایط خاص تهران، ما نمی توانیم این کار را با تجربه شهرهای اروپایی مقایسه کنیم. قطعا مانند دوچرخهسواری در آمستردام نیست، اما یک تجربه جدید است.»
آقای جناچی اضافه می کند که « ما در حال افزایش مسیر های دوچرخهسواری در تهران هستیم و این موضوع استفاده بیشتر از دوچرخه را در شهر تسهیل می کند.»
برای شهردار تهران ایده‌آل آنست که ساکنان تهران تا نزدیکی یکی از ایستگاه‌های مترو و یا قطار از دوچرخه استفاده کنند.
خبرگزاری فرانسه می نویسد:«اما فقدان بزرگ در این راه، عدم گسترش کافی شبکه مترو در پایتخت ایران است که هنوز نمی تواند پوشش لازم را برای شهروندان تأمین کند. در همین حال، دوچرخه سواران از کمبود مسیرهای اختصاصی برای تردد دوچرخه گلایه دارند.»
فرشاد رضایی سر آشپز تهرانی که برای رفت‌و‌آمد به سر کار خود روزانه حدود ۳۰ کیلومتر را رکاب می‌زند در پاسخ به این سوال که آیا تهران برای دوچرخهسواری جای مناسبی است، می گوید: "به هیچ وجه مناسب نیست."
او که معمولا از خطوط مخصوص دوچرخه‌سواران در بزرگراه‌ها و خیابان‌ها عبور می‌کند، در این باره به خبرگزاری فرانسه می گوید: « در اکثر مواقع خطوط مخصوص دوچرخه سواری از سوی موتورسواران اشغال شده است، موتور سورانی که شمار آنان بسیار زیاد است و تهران را بیشتر آلوده می کنند.»
رکاب سفید
در میانه خرداد ماه سال جاری و همزمان با روز جهانی دوچرخهسواری در تهران یک فاجعه رخ دارد. یک دوچرخه سوار حرفه ای زن در حین رکاب زدن در یک تصادف اتومبیل در تهران جان خود را از دست داد.
پس از این حادثه گروهی از ساکنان علاقمند به دوچرخه در تهران کمپینی را با نام "رکاب سفید" و برای افزایش آگاهی در مورد دوچرخهسواری و ترویج آن در فضای مجاری آغاز کردند.
"محبوبه کهن‌زاده"، مدیر و هماهنگ کننده این کمپین در این باره می گوید که بخشی از این طرح شامل خرید دوچرخه برای کودکان فقیر است.
از سوی دیگر، "غلام‌حسین قاسمی" بنیان‌گذار شرکت "بیدود" نیز برای تهران و ایران رویای وسایل نقلیه الکتریکی و حمل ونقل پاک را دارد.
خبرگزاری فرانسه می گوید: هزینه ۳۰ دقیقه استفاده از دوچرخه اشتراکی "بیدود" حدود ١۰ سنت دلار آمریکا است. معادل ریالی این مبلغ حدود ٢۹۰۰ تومان است و حق عضویت سالانه جهت ثبت نام در سامانه دوچرخه‌های اشتراکی بیدود ١٤۹ هزار و ۵۰۰ تومان است. این مبلغ تقریبا با هزینه یک سفر کوتاه با تاکسی همگانی در تهران برابری می‌کند. (این آمار با نرخ کرایه تاکسی اشتراکی تا قبل از شیوع کرونا در ایران ارائه شده است). بیدود از طریق اپلیکشن نیز در دسترس است.
"سرفراز" یک شهروند تهرانی که در حال بازکردن قفل دوچرخه نارنجی رنگ "بیدود" در ایستگاه این شرکت در میدان شلوغ ولیعصر تهران است به خبرگپزاری فرانسه می گوید: «حدود یک سال و نیم است از این سرویس دوچرخه اشتراکی استفاده می‌کند و "بسیار راضی" است.»
یک بازاریاب ٣۰ ساله تهرانی که در حال تمیز کردن فرمان و دستگیره دنده‌های دوچرخه است می گوید: « دوچرخه را به ویژه پس از شیوع کرونا به تاکسی ترجیح می‌دهد، البته نه برای مسافت‌های شیب‌دار و طولانی».
"نسترن" یک انیماتور ٢۹ ساله ایرانی به خبر گزاری فرانسه می گوید: «خدمات دوچرخه اشتراکی تهران او را به فکر تعمیر دوچرخه قدیمی‌اش انداخته است. البته او افزود که دوچرخهسواری زنان در این ایران چالش‌های بسیار را دارد.
او می گوید با مشکلاتی مانند "سوت زدن مردان، متلک پرانی و تعقیب از سوی برخی اتومبیل‌ها مواجه شده است".
نسترن همچنین به پوشش سر اشاره می کند و می گوید: «با وجود اینکه کاملا پوشیده دوچرخهسواری میکنم اما همچنان استرس دارم.»
به گفته او « گذشته از موانع فیزیکی و ساختاری چالش دیگری نیز برای زنان دوچرخه‌سوار ایرانی وجود دارد و آن اینست که جامعه محافظه‌کار ایرانی هنوز دوچرخهسواری زنان را غیراخلاقی می‌داند.»
رادیو بین المللی فرانسه
