جامعه علمی کشور به رفتارهای خودسرانه گروهی که
علم را انحصاری کرده اند واکنش نشان دهد
امید کوکبی فیزیکدان کشورمان که در زندان اوین محبوس است، در نامه ای به انجمن فیزیک کشور با تشکر از زحمات آن انجمن در برگذاری این کنفرانس و پذیرش مقاله و انتخاب آن برای ارائه سخنرانی حول موضوع ” بهینه سازی مطلق توان خروجی اسیلاتورهای اپتیکی” در حوزه کاربردی لیزر، خبر داده است که متاسفانه مسئولین ذی ربط با شرکت وی در کنفرانس مزبور مخالفت کرده اند.
متن کامل نامه امید کوکبی برای انجمن فیزیک به شرح زیر است:
از: امید کوکبی، بند امنیتی – سیاسی ۳۵۰ اوین – تهران
به : انجمن فیزیک ایران
مسئول محترم برگذاری کنفرانس فیزیک ایران
با سلام و احترام
۱- ضمن تشکر از زحمات آن انجمن در برگذاری این کنفرانس و پذیرش مقاله اینجانب و انتخاب آن برای ارائه سخنرانی حول موضوع "هینه سازی مطلق توان خروجی اسیلاتورهای اپتیکی” در حوزه کاربردی لیزر، اعلام می دارم که متاسفانه علی رغم پیگیری های فراوان خانواده اینجانب و دوستان عزیزم در داخل و خارج از زندان، مسئولین ذی ربط با شرکت اینجانب در کنفرانس مزبور نه تنها در قالب مرخصی بلکه حتی به صورت تحت الحفظ نیز مخالفت کردند.
۲- اینجانب که در طول دوران تحصیلم همواره کوشیده ام هم در دوران حضورم در ایران در زمان فعالیت پژوهشی در آزمایشگاه لیزر در دانشگاه صنعتی شریف و پژوهشگاه صنعت نفت و هم در دوران حضورم در مرکز تحقیقات فوتونیک اروپا در بارسلونای اسپانیا و دانشکده فیزیک دانشگاه تگزاس – استین آمریکا با تمرکز خاص بر آموزش و انتقال و توسعه تکنیک های تجربی و علمی لیزر نقشی کوچک با نام ایران در پیشرفت علم و صنعت لیزر در ایران و عرصه بین المللی داشته باشم. هم اکنون در پایان دوران تحصیل و تجربه اندوزی ام که هزینه بالایی بر کشور و عرصه علمی ملی و جهانی داشته، با دریافت حکم حبس قطعی ۱۰ ساله از سوی دادگاه انقلاب شعبه ۱۵ با اتهام واهی ارتباط با دولت متخاصم و در واقع به علت اصلی رد همکاری با سیستم غیر دانشگاهی و غیر علمی که علاقه ای و اعتقادی به حضور در آن ندارم ، یکبار دیگر با اعمال فشار و سلیقه ضد علمی و در واقع ضد ملی در روند علمی و اموزشی کشور روبرو شدم.
۳- از مدت ها پیش به گواهی آمارهای رسمی شاهد آن بوده و هستیم که طبقه ممتاز و جوان علمی کشور از جمله المپیادی ها، برگزیدگان کنکور، مخترعان و مبتکران و دانشجویان برتر دانشگاه ها هر ساله حتی با تحمل مشقت هایی که بر سر راهشان وجود دارد، به دلایل گوناگون خارج از کشور را برای ادامه تحصیل و یا اشتغال بر می گزینند( طوری که رتبه اول جهانی فرار مغزها از آن ایران است) و متاسفانه اکثر آن هایی که به بالاترین درجات علمی جهان می رسند، علی رغم علاقه وافر به بازگشت و کار و زندگی در ایران، از رجعت صرف نظر می کنند. شوربختانه، برخوردهای نامناسب با این گروه از نخبگان که از تخصص بالایی برای تزریق و نو اوری و پیشرفت در صنعت و پژوهش برخوردارند، باعث ناامیدی آن ها شده و نه تنها آن هایی که در صدد بازگشت به کشور هستند از این تصمیم صرف نظر می کنند بلکه آن هایی هم که در کشور هستند به بازگشت دوباره به خارج از کشور متوسل می شوند. اینجانب نیز که بر خلاف دیگران ارتباط خود را با ایران و مراکز علمی دانشگاهی داخل کشور حفط و رفت و امدم به ایران را ادامه دادم سرنوشتم محکومیت و زندان و قطع ارتباطات و فعالیت های علمی ام شده است.
۴- برای تربیت نیروهای متخصص در رشته های حساس، حیاتی ، پویا و جدید وقت و هزینه زیادی صرف می شود و معمولاٌ از میان وعده زیادی که به دنبال بالاترین درجات می روند، تعداد قلیلی آن هم به علت نیاز به فرصت ها و توانایی های خاص فردی و گروهی برای موفقیت به ان درجه نائل می شوند. به همین دلیل است که علی الخصوص در کشورهایی نظیر کشور ما، در هر رشته، عده اندکی از جهت تخصصی و هم از جهت عمومی به عنوان خبره واقعی شناخته شده و وجود دارند. حال از این منظر می توان دید که هرگونه هراس افکنی، آزار و اذیت، اعمال فشار، سنگ اندازی، اخراج و یا حذف این گونه افراد متخصص چه صدماتی بزرگی می تواند هم به کشور و سرمایه گداریهای صورت گرفته و هم به ساحت علم وارد کند.
۵- پس از اعلام خبر بازداشت اینجانب در اردیبهشت سال ۹۰ تا انجائیکه مطلع شدم گروه ها و انجمن های علمی بسیار زیادی که به نوعی یا عضو آن مجموعه بودم یا با آن همکاری علمی داشته ام و همچنین نهادهای حقوق بشری با ارسال نامه به مقامات جمهوری اسلامی ایران، خواهان آزادی یا محاکمه عادلانه شدند. از آن جمله می توان به این موارد اشاره کرد: نامه بیش از ۳۰۰ تن از دانشجویان المپیادی در خارج از کشور و فارغ التحصیلان دانشگاههای صنعتی شریف، تهران و امیرکبیر، نامه هشت برنده جایزه نوبل فیزیک و شیمی، انحمن فیزیک امریکا(APS)، انستیتو بین المللی فیزیک(IOP)، انجمن بین المللی مهندسان برق والکترونیک(IEEE)، انجمن شیمی امریکا(ACS)، انجمن اپتیک آمریکا(OSA)، کمیته بین المللی اپتیک(ICO)، انجمن مهندسان اپتیک و ابزار الکترونیک(SPIE)، انجمن فوتوبیولوژی امریکا(ASP)، انجمن بین المللی اپتیک و فوتونیک(ISOP)، انجمناپتیک اروپا(EOS)، اساتید و دانشجویان دانشگاه تگزاس امریکا، دانشگاه ایالتی نیویورک امریکا، دانشگاه ایالتی اوهایو امریکا، دانشگاه اسلو نروژ، دانشگاه کامپینای برزیل، کمپین مشترک سالانه سازمان بهداشت جهانی(WHO)، انجمن توسعه علوم امریکا(AAAS)، سازمان عفو بین الملل، دیده بان حقوق بشر، گزارش های گزارشگر ویژه سازمان ملل در مورد ایران، کمیته دانشمندان نگران، کمیته دانشگاهیان در خطر، کمیته آزادی دانشگاهیان خاورمیانه و گزلرش های متعدد در معتبرترین مجلات علمی دنیا از جمله NATURE، SCIENCE، PHYSICAL TODAY.
6- بسیار دردناک است که در کشورم که از کودکی ارزوی داشتن نقشی در پیشرفت آن داشته ام به جای دانشگاه و مراکز تحقیقاتی مجبور باشم به علت برخورد سلیقه ای و اجبارانه، بهترین سال های فعالیت بالقوه علمی ام را- از ۲۸ تا ۳۸ سالگی که هم اکنون بیش از ۲ سال و نیم آن را سپری کرده ام- در زندان شوم اوین تلف کنم و در کشوری دیگر چون اسپانیا که ۳ سال را برای تحصیل و تحصیل و تحقیق در آن به سر می بردم، گروه بزرگی از دانشمندان، دانشجویان و دانشگاهیان به پاس خدمات علمی ام که در آن مدت در عرصه داخیلی و بین المللی به عنوان محقق مقیم اسپانیا انجام داده ام، از شهردار مادرید رسما نمایند که خیابانی را به نام امید کوکبی نامگذاری نماید.
۷- در این میان به نظرم مناسب بود انجمن فیزیک ایران که اکنون قریب به هشت سال است افتخار عضویت در آن را دارم، می توانست حداقل همچون همتایان بین المللی اش که از هیچ حمایتی دریغ نکردند و باعث شدند بدانم که فراموش نشده ام، به خانواده علمی تعلق دارم و توانستم دوباره امیدم را باز یابم، نه برای آزادی، بلکه برای روند قضائی مطابق قانون و محاکمه عادلانه اینجانب پیامی بدهند. اینجا مجالی برای صحبت از روند قضائی پرونده ام وجود ندارد، ولی در نامه ام به رئیس قوه قضائیه در سال ۹۱ که ظاهراٌ در رسانه ها نیز منعکس شده مطالب به روشنی بیان شده است.
۸- مقاله ارسال شده به کنفرانس در شرایطی تهیه شده که با محدودیت شدید ورود مقالات و کتب علمی به روز به بند امنیتی- سیاسی ای که حضور دارم روبرو هستیم و به غیر از ملاقات های ۲۰ دقیقه ای هفتگی با خانواده ام، از هیچ گونه امکانات ارتباطی دیگر با دنیای خارج و علی الخصوص دنیای علمی برخوردار نیستم، به معنای واقعی یک زندان که بتوانند یک نفر را از تمام حقوق اجتماعی محروم نمایند. هر چند این مقاله بسیار بهتر می توانست و می تواند باشد و هنوز حقیقتاٌ خودم رضایت کامل را از آن ندارم، منتها دوست داشتم حداقل با حضور در کنفرانس به تفصیل آن را با دانشجویان و اساتید و محققان در میان بگذارم. حال امید دارم در آینده ای که نمی دانم هفت سال و نیم دیگر باشد یا کمتر، بتوانم به خانه اصلی خودم که دانشگاه و آزمایشهای اتمی است باز کردم و در مفیدترین مکانی که می توانم خدمت کمک، برای ارتقا علم که متعلق به کل بشریت است، فعالیت نمایم.
۹- خوب است این نکته را نیز عنوان کنم که به علت عشق و علاقه و تجربیاتم در تدریس در دانشگاه و مدارس و استقبال بسیار خوب همبندیانم، درجهت گسترش آموزش و آگاهی علمی که در راستای اهداف انجمن های فیزیک نیز قرار می گیرد، در کلاس هایی تحت عنوان “فیزیک برای همه”، البته با حداقل امکاناتی که در زندان موجود است، مفاهیم جذاب و مورد توجه همگانی را به زبان ساده برای ایشان ارائه نمایم.
۱۰- در نهایت اعتقاد دارم در این برهه از زمان ، علوم تجربی و توسعه فناوری در بالاترین درجه، مورد نیاز پیشرفت ملموس کشور عزیزمان ایران است و ایمان دارم که نه تنها نمی توان با محدود نگه داشتن علم در حیطه اختیار گروهی خاص برای مقاصدی خاص به پیشرفت علمی کشور کمک کرد، بلکه سکوت در برابر چنین عمل ضدملی به هیچوجه قابل توجیه نیست و انتظار می رود که جامعه علمی با چنین رفتارهای خودسرانه برخورد مناسبی داشته باشد.
با آرزوی توفیق- امید کوکبی
