مواجهه اوباما و روحاني رخ نداد.

حسن و حسین دست ندادند

 ولی تابو را شکستند

آنچه در باب روابط ایران و آمریکا در سفر روحانی به نیویورک رخ داده ، نه برآورده شدن انتظار جهانی برای دست دادن رؤسای جمهور دو کشور بود و نه استمرار وضعیت تخاصم همیشگی.

از چند روز قبل از سفر روحانی به مقر سازمان ملل متحد ، این که آیا او و باراک اوباما با یکدیگر دیدار خواهند کرد یا خیر؟ به مهم ترین موضوع برای گمانه زنی های سیاسی تبدیل شده بود به طوری که گمان می رفت در ضیافت ناهار بان کی مون ، دبیر کل سازمان ملل متحد ، برای لحظاتی دو رئیس جمهور با یکدیگر روبرو شوند و با هم دست بدهند تا "عکس سال" گرفته شود.

با این حال ، به دلیل آن که در ضیافت مذکور ، مشروبات الکلی سرو می شد ، برخی هیات های اسلامی ، از جمله هیأت ایرانی در آن شرکت نکردند و لذا موضوع دست دادن دو رئیس جمهور در آن مهمانی ، منتفی شد.

حسن روحانی ، بعد از کلی مقدمه چینی در سخنرانی اش - که بیشتر مصرف داخلی داشت - به اصل مطلب رسید و از اوباما ، به طرز محترمانه و پروتکلی یاد کرد(پرزیدنت اوباما) و گفت که حرف هایش را به دقت گوش کرده است و معتقد است که می توان اختلافات فیما بین را مدیریت کرد.

روحانی همچنین از آمادگی ایران برای "گفت و گوهای بدون تأخیر" خبر داد و تصریح کرد که ایران در پی افزایش تنش با آمریکا نیست.

همچنین در این سفر ، اعلام شد که مقامات دو کشور ، برای گفت و گو اعلام آمادگی کرده اند و قرار شد که وزرای خارجه دو کشور در قالب مذاکرات 1+5 با یکدیگر ملاقات کنند.

در واقع ، اتفاق بزرگ چراغ سبزی بود که دو طرف ، با احتیاط و البته به وضوح به یکدیگر نشان دادند و طرفین متوجه شدند که هر دو به یک چیز می اندیشند: گفت و گو.
البته اجلاس سازمان ملل و سفر روحانی به نیویورک تمام نشده است و در عالم سیاست هر چیزی ممکن است ولی حتی در صورتی که مواجهه و مصافحه ای بین رؤسای جمهور ایران و آمریکا صورت نگیرد ، اصل ماجرا تفاوتی نمی کند و آن اینکه دو کشور بیش از هر زمان دیگری به مذاکره نزدیک شده اند و دیگر مانند قبل ، مذاکره ایران و آمریکا ، گناهی شگفت انگیز به شمار نمی رود بلکه اقدامی در راستای منافع ملی است که در پیش رو قرار دارد و باید از آن بهترین بهره برداری را به عمل آورد.