آرش وفاداری. نوه رزا منتظمی
یکم آبان‌ماه سالگرد فوت رزا منتظمی است. کسی که به مادر آشپزی ایران معروف است و بنیان‌گذار فرهنگی ماندگار است که هرگز فراموش نمی‌شود.
جرج برنارد شاو جمله معروفی دارد که می‌گوید: «عشق به غذا، صادقانه‌ترین عشق‌هاست!» اینکه برنارد شاو چقدر عاشق غذاخوردن بوده و اینکه عشق به غذا اصولا چقدر درست است را که کنار بگذاریم، کسی نیست که منکر لذت غذاخوردن باشد. آن هم غذایی که همه‌چیزش بجا باشد و نه‌تنها به مزه، که به ظاهر و نحوه سروکردن آن هم توجه شود.
یکم آبان‌ماه سالگرد فوت رزا منتظمی است. کسی که به مادر آشپزی ایران معروف است و بنیان‌گذار فرهنگی ماندگار است که هرگز فراموش نمی‌شود. کتاب هنر آشپزی رزا منتظمی، یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های ایرانی تا به حال بوده است. کتاب اول هنر آشپزی به چاپ پنجاه‌و‌دوم رسیده و برای سال‌ها و حتی در دوران جنگ، جزء مهم‌ترین چیزهایی بود که در خانه هرکسی بايد وجود می‌داشت. شاید برای همین بود که نه‌تنها فامیل و دوستان که حتی افراد غریبه‌تر هم به رزا، «مادر» می‌گفتند، حتی ما که نوه‌اش بودیم؛ چون مادر همه‌جا بود! اولین بخت بزرگ مادر، رشته‌ای بود که در آن استاد شد. مسئله شکم و خورد و خوراک، شوخی برنمی‌دارد؛ زمان نمی‌شناسد، کاری به سیاست ندارد، سن و جنسیت در آن تأثیری نمی‌گذارد، مکان زندگی آن را پررنگ یا کم‌رنگ نمی‌کند، همیشه و در همه حال هست! خورد و خوراک همه‌جا و در همه تاریخ با ما بوده و خواهد بود.
دراین‌میان، مادر، به‌راستی استاد آشپزی بود و راز ماندگاری‌اش اهمیتی بود که به این قضیه می‌داد و از آن سرسری نمی‌گذشت. دقتی بی‌حد داشت، پشتکار از آغاز، دست‌مایه کارش بود. کارش را جدی می‌گرفت و در آن صداقت داشت. برای جزئی‌ترین مسائل، اهمیت زیادی قائل می‌شد و آن را سخت می‌گرفت. میزهایی که می‌چید، بیشتر شبیه معجزه بود. همیشه می‌گفت حتی ساده‌‌ترین غذاها باید به بهترین شکل سرو شوند. آداب غذاخوردن و نشستن دور یک میز برایش خیلی مهم بود؛ چیزی که این روزها شاید بیشتر از هر چیز دیگری به آن نیاز داریم؛ لذت‌بردن از طعم یک غذای خوب با لذتی که احترام به غذا و دورهم‌بودن به ما می‌دهد. برای خیلی از ما که هرروز رزا منتظمی را یاد می‌کنیم، شاید بهانه روز رفتنش آن‌قدرها مهم نباشد اما به احترام فرهنگی که در آشپزی ایران ایجاد کرد، از او هر روز و نه یک‌بار در روز، یاد می‌کنیم و لبخندی از سر رضایت می‌زنیم.
جرج برنارد شاو جمله معروفی دارد که می‌گوید: «عشق به غذا، صادقانه‌ترین عشق‌هاست!» اینکه برنارد شاو چقدر عاشق غذاخوردن بوده و اینکه عشق به غذا اصولا چقدر درست است را که کنار بگذاریم، کسی نیست که منکر لذت غذاخوردن باشد. آن هم غذایی که همه‌چیزش بجا باشد و نه‌تنها به مزه، که به ظاهر و نحوه سروکردن آن هم توجه شود.
یکم آبان‌ماه سالگرد فوت رزا منتظمی است. کسی که به مادر آشپزی ایران معروف است و بنیان‌گذار فرهنگی ماندگار است که هرگز فراموش نمی‌شود. کتاب هنر آشپزی رزا منتظمی، یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های ایرانی تا به حال بوده است. کتاب اول هنر آشپزی به چاپ پنجاه‌و‌دوم رسیده و برای سال‌ها و حتی در دوران جنگ، جزء مهم‌ترین چیزهایی بود که در خانه هرکسی بايد وجود می‌داشت. شاید برای همین بود که نه‌تنها فامیل و دوستان که حتی افراد غریبه‌تر هم به رزا، «مادر» می‌گفتند، حتی ما که نوه‌اش بودیم؛ چون مادر همه‌جا بود! اولین بخت بزرگ مادر، رشته‌ای بود که در آن استاد شد. مسئله شکم و خورد و خوراک، شوخی برنمی‌دارد؛ زمان نمی‌شناسد، کاری به سیاست ندارد، سن و جنسیت در آن تأثیری نمی‌گذارد، مکان زندگی آن را پررنگ یا کم‌رنگ نمی‌کند، همیشه و در همه حال هست! خورد و خوراک همه‌جا و در همه تاریخ با ما بوده و خواهد بود.
دراین‌میان، مادر، به‌راستی استاد آشپزی بود و راز ماندگاری‌اش اهمیتی بود که به این قضیه می‌داد و از آن سرسری نمی‌گذشت. دقتی بی‌حد داشت، پشتکار از آغاز، دست‌مایه کارش بود. کارش را جدی می‌گرفت و در آن صداقت داشت. برای جزئی‌ترین مسائل، اهمیت زیادی قائل می‌شد و آن را سخت می‌گرفت. میزهایی که می‌چید، بیشتر شبیه معجزه بود. همیشه می‌گفت حتی ساده‌‌ترین غذاها باید به بهترین شکل سرو شوند. آداب غذاخوردن و نشستن دور یک میز برایش خیلی مهم بود؛ چیزی که این روزها شاید بیشتر از هر چیز دیگری به آن نیاز داریم؛ لذت‌بردن از طعم یک غذای خوب با لذتی که احترام به غذا و دورهم‌بودن به ما می‌دهد. برای خیلی از ما که هرروز رزا منتظمی را یاد می‌کنیم، شاید بهانه روز رفتنش آن‌قدرها مهم نباشد اما به احترام فرهنگی که در آشپزی ایران ایجاد کرد، از او هر روز و نه یک‌بار در روز، یاد می‌کنیم و لبخندی از سر رضایت می‌زنیم.
