چنان کوه

مسعود عطائی 

   چنان کوه

من یاغی ی بیدارم ، عمریست گرفتارم

حلاجِ  سر دارم ، بی باکم   و      دیوانه

من آتش جان سوزم ، تا شام   شود   روزم

می سوزم و می سوزم ، همچون پر ِ پروانه

من  عاشق     بی تابم، هم صحبت   مهتابم       

 هُشیارم  و در خوابم  ، دُردی کش و دُردانه

من شاعر گُم نامم ، در  جنّت  و  ناکامم

گًه دام و  گهی   رامم ، سرگشته به میخانه

من  وصله ی  ناجورم ، از   مصلحتم  دورم

افتاده  چنان  مورم ، امّا   چه    جسورانه

با  این غم ِ انبوهم ، با اینهمه     اندوهم

پیروز چنان کوهم ، با   دغدغه     بیگانه

پندم چه دهی عاقل ؟ این حل نکند  مشکل

هرگز نشوم  همدل ، با   زاهد    و فرزانه

"من مست و تو دیوانه، ما را که برد خانه ؟

صد بار تو را گفتم ، کم زن دوسه پیمانه "

مسعود عطائی

۲ دسامبر ۲۰۱۴