 |
| ستایش قریشی |
«ستایش»، دختر شش ساله چند روز پیش در ورامین مورد تجاوز قرار گرفت، با چاقو به قتل رسید و پیکرش با اسید سوزانده شد. ستایش افغانستانی بود، کسی که به او تجاوز کرد و به قتلش رساند، پسری ۱۷ ساله و ایرانی.
این سوال من را رها نمی‌کند که راستی اگر ماجرا معکوس بود: یعنی دختر ایرانی بود و قاتل اهل افغانستان، الان برخی از رسانه‌های ایرانی چه می‌کردند؟
و حالا چرا سکوت کردند؟ همان رسانه‌هایی را می‌گویم که هر بار جرمی کوچک یا بزرگ توسط یک افغانستانی انجام می‌شد، آن را تیتر بزرگ می‌کردند و نسبت به این مردم نفرت می‌پراکندند.
در کتاب افسوس برای نرگس‌های افغانستان به نقل از «محمد حدید»، روزنامه‌نگار چهل‌وچند سالهای که در سالهای اقامت طولانی‌اش در ایران در بخش دریِ رادیو مشهد کار می‌کرد، نوشته‌ام:
«وقتی آن مرد که «خفاش شب» نام گرفته بود، بعد از کشتن ده‌ها دختر و زن ایرانی دستگیر شد، بسیاری از ایرانی‌ها سر هر کوچه و خیابان به ما اهانت کردند و حتی بعضی از هموطنانم را تا سرحد مرگ کتک زدند؛ چون شایعه شده بود، آن مرد افغانستانی است.
«وقتی آن مرد که «خفاش شب» نام گرفته بود، بعد از کشتن ده‌ها دختر و زن ایرانی دستگیر شد، بسیاری از ایرانی‌ها سر هر کوچه و خیابان به ما اهانت کردند و حتی بعضی از هموطنانم را تا سرحد مرگ کتک زدند؛ چون شایعه شده بود، آن مرد افغانستانی است.
یک روز در استودیوی رادیو مشهد، یکی از همکاران ایرانی یقه‌ام را گرفت و بدترین فحش‌ها را نثار من و بقیه افغان‌ها کرد:
«شما اینجا مفت می‌خورید و آن‌وقت به دختران ما تجاوز می‌کنید و آنها را به قتل می‌رسانید؟»
در آخر هم به من گفت: «همه شما طالبان و آشغال هستید.»
که گفتم: «ما به خاطر جنایت‌های طالبان است که آواره سرزمین شما شده‌ایم و…» اما این حرف‌ها چه فایده‌ای داشت و چه اثری بر او و افرادی مثل او می‌گذاشت؟
آنها تصمیم خودشان را از قبل گرفته بودند. ما خفاش شب بودیم و طالبان. بالاخره هم معلوم شد خفاش شب، ایرانی بوده است و نه افغان؛ اما چه کسی به خاطر آن همه اهانتی که به ما شد و کتک‌هایی که خوردیم از ما دلجویی و یا عذرخواهی کرد؟»
در انتشار اخبار و دفاع از حقوق قربانیان به نژاد و ملیت توجه نداشته باشیم. چه فرقی می‌کند قربانی ایرانی باشد یا افغان؟
ژیلا بنی یعقوب
