مهرانگیز کار
نگرانی از آن چه در حوزه های دینی قم می گذرد کتمان نمی شود. رهبر با یکی دو سخنرانی در ماههای اخیر، به سبک خود از این نگرانی پرده برداشت. تاکید کرد که حوزه باید انقلابی باقی بماند. تاکید کرد که "حوزه علمیه قم خواست امام خمینی را تحقق بخشید". پس از رهبر، غلامان خانه زاد راه افتادند و چپ و راست ضرورت انقلابی گری حوزه را تکرار کردند. برای ایرانیان این گونه تذکرها محل اعتنا نیست. نزدیک چهار دهه انواعی از این حرفها را شنیده اند و روزگارشان به سمت و سوی بهبود گرایش نداشته است.
گوش آنها بدهکار این تاکید های خودمانی که ربطی به بهبود موقعیت مردم ندارد، نیست. اما اگر در این گفت و گوها باریک بشویم، بحران سیاسی درون حکومتی را جدی می گیریم. بحرانی که فقط نمادی از آن در گفت و گوهائی که خودمانی است و به صورت رسمی اعلام می شود، بازتاب پیدا می کند. ابتدا رهبر از آن می گوید و سپس مزدبگیران به تکرار نگرانی های رهبر با آب و تاب می پردازند. به تجربه دریافته ایم که همین گفت و گو های علنی، از بسیار شکستگی های درونی و در هم ریختگی مهره های بازی خبر می دهد.
گوش آنها بدهکار این تاکید های خودمانی که ربطی به بهبود موقعیت مردم ندارد، نیست. اما اگر در این گفت و گوها باریک بشویم، بحران سیاسی درون حکومتی را جدی می گیریم. بحرانی که فقط نمادی از آن در گفت و گوهائی که خودمانی است و به صورت رسمی اعلام می شود، بازتاب پیدا می کند. ابتدا رهبر از آن می گوید و سپس مزدبگیران به تکرار نگرانی های رهبر با آب و تاب می پردازند. به تجربه دریافته ایم که همین گفت و گو های علنی، از بسیار شکستگی های درونی و در هم ریختگی مهره های بازی خبر می دهد.
در حوزه چه خبر است که با همه زرنگی ها نتوانسته اند خبر ها را پنهان کنند؟ چرا ناگهان رهبر یادش افتاده که حوزه و به خصوص حوزه علمیه قم باید انقلابی باقی بماند. آیا نشانه های شک و شبهه در حقانیت انقلاب یا دست کم در ضرورت تداوم رفتار انقلابی در حوزه ها پیدا شده؟ آیا در جمع طلاب جوان دل شوره هائی برای وضعیت نابسامان کشور آشکار شده؟ آیا از درون حوزه به خصوص حوزه علمیه قم، سیاست های کلان نقد می شود؟ آیا عصیان جهانی جوانان وارد حوزه شده است؟ آیا تندروی های رهبری و اقمارش، ایستائی حوزه را که کمال مطلوب آنها ست، در هم ریخته و در حوزه جوش و خروش آشکار و نهان بر پا کرده؟
در حوزه چه خبر است که اخیرا مدير حوزه‌هاي علميه سراسر کشور گفته است:
" حوزويان نمي‌توانند نسبت به دغدغه‌هاي رهبر خود بي‌تفاوت باشند و کم‌ترين گام در اين راستا، تشکيل گردهمايی براي بازگو کردن دغدغه‌های ايشان و بيان تدابير لازم براي رفع اين دغدغه‌هاست. وي از سخنان رهبر انقلاب اسلامي مبني بر لزوم پويا بودن حوزه در مسائل مديريتي، سازماني، تربيتي و اخلاقي ياد و اضافه کرده: بر اساس سخنان رهبری وضعيت انقلابي و بلوغ تفکر انقلابي در حوزه قم مطلوب است و بينش انقلابی از حوزه قم به ديگر حوزه‌ها منتقل مي‌شود که بايد نسبت به اين موضوع نگاه ويژه داشته باشيم. از ديدگاه رهبر انقلاب اسلامي حوزه و دانشگاه در انقلاب اسلامي نقش داشته‌اند. رهبري در سخنان اخير خود تاييد کردند که خاستگاه انقلاب اسلامی، قم و حوزه علميه اين شهر است. طلاب در تعطيلات و تحصيلات با سخنراني‌ها و حضور خود گام‌هاي مناسبي براي ترويج آموزه‌هاي ديني برداشته‌اند و رهبري از حوزه علميه قم به عنوان نهادي که خواست امام خميني را تحقق بخشيد، نام برده‌اند.حسيني‌بوشهري به سخنان رهبر انقلاب اسلامي مبني بر اينکه برخي براي دوری حوزه از انقلاب تلاش مي‌کنند، تصريح کرد: اگر بخواهيم انقلاب اسلامي پايدار باشد اين حوزه بايد انقلابي بماند؛ پشتوانه انقلاب اسلامی حوزه و طلاب هستند و به همين علت بقاء و استمرار نظام به انقلابی بودن حوزه علميه قم وابسته است."
مدیر حوزه های سراسر کشور، اشاره ای گنگ به دغدغه های رهبری کرده و خواسته تا طلاب با "تشکیل گردهمائی" برای رفع دغدغه های رهبر به تدبیر بنشینند. خلاصه ای از سخنان حسینی بوشهری که نقل شد حکایت دارد از این که پویا بودن حوزه در مسایل مدیریتی،سازمانی،تربیتی و اخلاقی موضوع دغدغه های رهبر است. حال آن که اگر رهبر حوزه را برای تامین نیازهای قانونی، اجتماعی و مناسباتی مردم می خواست اصلاح کند، باید دغدغه داشت تا مبادا حوزه ها سیاست های کلان در حکومت دینی را ناخوانده و تحلیل نکرده، از روی تسلیم و اطاعت تایید کنند و بر آن نقدی نیفزایند. حال آن که می بینیم دغدغه های رهبر از جنس مدیریتی و سازمانی و تربیتی و اخلاقی است. دغدغه های اعلام شده، چنان است که در مرام و مسلک رهبر، حوزه یک اداره است. حوزوی ها حق پرس و جوی سیاسی در حکومت دینی را ندارند.
پیداست طلاب در صدد این پرس و جو ها برآمده اند و رهبر را نگران کرده اند. پیداست در جامعه طلاب قم باب نقد رهبری باز شده و نقد آنها به بیرون درز کرده و رهبر دغدغه خاطر خود را رسما اعلام کرده، بی آن که از علت واقعی آن بگوید. حکومت اسلامی ایران، طلاب را خاموش و تسلیم و مطیع می خواهد. توقع دارد آنها کارمندانی ثناگوی رهبر و اقمارش باشند. رفاه مالی آنها در گرو اطاعت و تسلیم است. حق ندارند از خود تفاسیر و نظراتی سوای تفاسیر و نظرات فقهی شورای نگهبان داشته باشند. در فضای ترس طلبگی می کنند. در فضای ترس بحث و جدل می کنند. از چرائی حصر مهدی کروبی و میرحسین موسوی و زهرارهنورد حق ندارند بگویند. از گسترش آسیب های اجتماعی مانند بیکاری و فحشا و اعتیاد در حکومت اسلامی که با هزاران ادعا نظام سیاسی پیشین را ویران کرده، نباید ابراز شگفتی کنند. از دزدی های کلان از سبد خرید مردم که درست روبه روی چشم رهبر در سالهای رهبری او اتفاق افتاده نباید ابراز انزجار کنند. به اعدام ها و شکنجه ها و آزار مردم باید از دریچه چشم مدیران امنیتی و قضائی کشور بنگرند. باید روضه بخوانند آن گونه که اهل سیاست از آنها می خواهند. بیندیشند آن گونه که سپاه و دیگر نهادهای امنیتی- قضائی از آنها می خواهند.
محال است این همه آلام اجتماعی، جمعی از طلاب جوان را به خصوص در حوزه علمیه قم که البته مرکز تحرکات انقلابی بوده متاثر و خشمگین نکرده باشد. محال است آن چه از آن به فتنه یاد می شود، حوزه علمیه قم را از مدار و محوری که خواست رهبری است، منحرف نکرده باشد. رهبر اگر نگران وضعیت مدیریتی و اخلاقی حوزه شده، از آن روست که گویا معیارهای سیاسی تحمیلی به آنها (دست کم نسبت به جمعی از آنها) دیگر کار نمی کند.
طلبه ها مانند دیگر جوانان جهان، با بزرگترها حرف دارند. در شرایطی که می بینند مشی اجتماعی پاپ متناسب با تحولات جهانی، زمین تا آسمان تغییر کرده، عجیب نیست اگر توقع داشته باشند در زندگی بسته و اداری و کارمندی شان تغییرات عمده پذیرفته بشود. از آنها خواسته شده به جای طلبگی مداحی کنند. از آنها خواسته شده فقه را به سلیقه احمد جنتی و با چشمهای نود ساله او بخوانند. کجا؟ در کشوری که نیمه پنهانش به صحنه ای از انقلاب اسلامی که در ایران می گذرد، در نهایت بیزاری ریشخند می زنند.
پس از گذشت 37 سال از انقلاب از طلاب حوزه علمیه قم خواسته می شود همچنان انقلابی باقی بمانند. مفهوم مخالف این خواسته چیست؟
جز آن است که در صد قابل اعتنائی از حوزه دوران انقلابیگری و شعارگوئی را سپری شده تلقی می کند و از زمین خشک و شخم زده آن، جوانه های نقد و مخالفت می روید؟
رهبر حق دارد دغدغه خاطر داشته باشد. حوزه علمیه قم در جوش و خروش است. چه بسا کثیری از طلاب در ضدیت با وضع موجود دست کمی از جوانان در حوزه موسیقی اعتراضی نداشته باشند. آنها سرانجام فریاد "وا ایرانا" سر می دهند و شاید "وااسلاما" با هدف انقراض نظام ولی فقیه. می دانند این درجه از ظلم و سوء مدیریت و خودبزرگ بینی که حاکم شده است، دامان آنها را هم می گیرد.
منبع: ایران وایر
در حوزه چه خبر است که اخیرا مدير حوزه‌هاي علميه سراسر کشور گفته است:
" حوزويان نمي‌توانند نسبت به دغدغه‌هاي رهبر خود بي‌تفاوت باشند و کم‌ترين گام در اين راستا، تشکيل گردهمايی براي بازگو کردن دغدغه‌های ايشان و بيان تدابير لازم براي رفع اين دغدغه‌هاست. وي از سخنان رهبر انقلاب اسلامي مبني بر لزوم پويا بودن حوزه در مسائل مديريتي، سازماني، تربيتي و اخلاقي ياد و اضافه کرده: بر اساس سخنان رهبری وضعيت انقلابي و بلوغ تفکر انقلابي در حوزه قم مطلوب است و بينش انقلابی از حوزه قم به ديگر حوزه‌ها منتقل مي‌شود که بايد نسبت به اين موضوع نگاه ويژه داشته باشيم. از ديدگاه رهبر انقلاب اسلامي حوزه و دانشگاه در انقلاب اسلامي نقش داشته‌اند. رهبري در سخنان اخير خود تاييد کردند که خاستگاه انقلاب اسلامی، قم و حوزه علميه اين شهر است. طلاب در تعطيلات و تحصيلات با سخنراني‌ها و حضور خود گام‌هاي مناسبي براي ترويج آموزه‌هاي ديني برداشته‌اند و رهبري از حوزه علميه قم به عنوان نهادي که خواست امام خميني را تحقق بخشيد، نام برده‌اند.حسيني‌بوشهري به سخنان رهبر انقلاب اسلامي مبني بر اينکه برخي براي دوری حوزه از انقلاب تلاش مي‌کنند، تصريح کرد: اگر بخواهيم انقلاب اسلامي پايدار باشد اين حوزه بايد انقلابي بماند؛ پشتوانه انقلاب اسلامی حوزه و طلاب هستند و به همين علت بقاء و استمرار نظام به انقلابی بودن حوزه علميه قم وابسته است."
مدیر حوزه های سراسر کشور، اشاره ای گنگ به دغدغه های رهبری کرده و خواسته تا طلاب با "تشکیل گردهمائی" برای رفع دغدغه های رهبر به تدبیر بنشینند. خلاصه ای از سخنان حسینی بوشهری که نقل شد حکایت دارد از این که پویا بودن حوزه در مسایل مدیریتی،سازمانی،تربیتی و اخلاقی موضوع دغدغه های رهبر است. حال آن که اگر رهبر حوزه را برای تامین نیازهای قانونی، اجتماعی و مناسباتی مردم می خواست اصلاح کند، باید دغدغه داشت تا مبادا حوزه ها سیاست های کلان در حکومت دینی را ناخوانده و تحلیل نکرده، از روی تسلیم و اطاعت تایید کنند و بر آن نقدی نیفزایند. حال آن که می بینیم دغدغه های رهبر از جنس مدیریتی و سازمانی و تربیتی و اخلاقی است. دغدغه های اعلام شده، چنان است که در مرام و مسلک رهبر، حوزه یک اداره است. حوزوی ها حق پرس و جوی سیاسی در حکومت دینی را ندارند.
پیداست طلاب در صدد این پرس و جو ها برآمده اند و رهبر را نگران کرده اند. پیداست در جامعه طلاب قم باب نقد رهبری باز شده و نقد آنها به بیرون درز کرده و رهبر دغدغه خاطر خود را رسما اعلام کرده، بی آن که از علت واقعی آن بگوید. حکومت اسلامی ایران، طلاب را خاموش و تسلیم و مطیع می خواهد. توقع دارد آنها کارمندانی ثناگوی رهبر و اقمارش باشند. رفاه مالی آنها در گرو اطاعت و تسلیم است. حق ندارند از خود تفاسیر و نظراتی سوای تفاسیر و نظرات فقهی شورای نگهبان داشته باشند. در فضای ترس طلبگی می کنند. در فضای ترس بحث و جدل می کنند. از چرائی حصر مهدی کروبی و میرحسین موسوی و زهرارهنورد حق ندارند بگویند. از گسترش آسیب های اجتماعی مانند بیکاری و فحشا و اعتیاد در حکومت اسلامی که با هزاران ادعا نظام سیاسی پیشین را ویران کرده، نباید ابراز شگفتی کنند. از دزدی های کلان از سبد خرید مردم که درست روبه روی چشم رهبر در سالهای رهبری او اتفاق افتاده نباید ابراز انزجار کنند. به اعدام ها و شکنجه ها و آزار مردم باید از دریچه چشم مدیران امنیتی و قضائی کشور بنگرند. باید روضه بخوانند آن گونه که اهل سیاست از آنها می خواهند. بیندیشند آن گونه که سپاه و دیگر نهادهای امنیتی- قضائی از آنها می خواهند.
محال است این همه آلام اجتماعی، جمعی از طلاب جوان را به خصوص در حوزه علمیه قم که البته مرکز تحرکات انقلابی بوده متاثر و خشمگین نکرده باشد. محال است آن چه از آن به فتنه یاد می شود، حوزه علمیه قم را از مدار و محوری که خواست رهبری است، منحرف نکرده باشد. رهبر اگر نگران وضعیت مدیریتی و اخلاقی حوزه شده، از آن روست که گویا معیارهای سیاسی تحمیلی به آنها (دست کم نسبت به جمعی از آنها) دیگر کار نمی کند.
طلبه ها مانند دیگر جوانان جهان، با بزرگترها حرف دارند. در شرایطی که می بینند مشی اجتماعی پاپ متناسب با تحولات جهانی، زمین تا آسمان تغییر کرده، عجیب نیست اگر توقع داشته باشند در زندگی بسته و اداری و کارمندی شان تغییرات عمده پذیرفته بشود. از آنها خواسته شده به جای طلبگی مداحی کنند. از آنها خواسته شده فقه را به سلیقه احمد جنتی و با چشمهای نود ساله او بخوانند. کجا؟ در کشوری که نیمه پنهانش به صحنه ای از انقلاب اسلامی که در ایران می گذرد، در نهایت بیزاری ریشخند می زنند.
پس از گذشت 37 سال از انقلاب از طلاب حوزه علمیه قم خواسته می شود همچنان انقلابی باقی بمانند. مفهوم مخالف این خواسته چیست؟
جز آن است که در صد قابل اعتنائی از حوزه دوران انقلابیگری و شعارگوئی را سپری شده تلقی می کند و از زمین خشک و شخم زده آن، جوانه های نقد و مخالفت می روید؟
رهبر حق دارد دغدغه خاطر داشته باشد. حوزه علمیه قم در جوش و خروش است. چه بسا کثیری از طلاب در ضدیت با وضع موجود دست کمی از جوانان در حوزه موسیقی اعتراضی نداشته باشند. آنها سرانجام فریاد "وا ایرانا" سر می دهند و شاید "وااسلاما" با هدف انقراض نظام ولی فقیه. می دانند این درجه از ظلم و سوء مدیریت و خودبزرگ بینی که حاکم شده است، دامان آنها را هم می گیرد.
منبع: ایران وایر
