در نگاه من زیبایی آن چیزی است که نیکوست، خوش آیند است و تحسین انسان را برمی انگیزد، آن عمل یا فکری است که به خاطر ارزش روشنفکرانه یا انسانی‌اش تحسین را برمی انگیزد. یک انسان می‌تواند زیبا باشد، یک شاهکار هنری می‌تواند زیبا باشد، یک فرهنگ و تاریخ هم می‌تواند تحسین برانگیز باشد.
با دیدن زیبایی در ذهن انسان احساس آرامش و شادی به وجود می‌آید. به عبارت دیگر زیبایی می‌تواند تأثیر عاطفی و احساسی داشته باشد. زیبایی به زندگی معنا و جان می‌دهد و انسان را به سوی خلاقیت ذهنی و نوآفرینی راهنما می‌شود. شما و من از دیدن زیبایی نوعی رضایت روحی و روانی به دست می‌آوریم.
ما زیبایی را حتا می‌توانیم در تاریخ و تمدن و فرهنگ ایران زمین ببینیم. چه چیزی می‌تواند زیباتر از داوری و عدالت هخامنشیان باشد که در دوران باستان حقوق بشر را روا دانست و به رسمیت شناخت؟ عظمت ایران باستان که از افتخارات تاریخ ما به شمار می‌آید از نگاه من با زیبایی بر تارک تاریخ جهان می‌درخشد.
به نمایش درآوردن و نشان دادن تمدن درخشان ملتی می‌تواند باعث پیشرفت و خوشبختی آن ملت بشود و برعکس پوشاندن و مخفی کردن زیبایی‌های آن و تحریف تاریخ درخشان ملتی می‌تواند به سرگردانی و ناامیدی انسان‌های آن جامعه بیانجامد. آنچه ما در این چهل سال گذشته شاهدش بوده‌ایم کشاندن پوشش و حجابی ضخیم بر این زیبایی‌ها بوده است.
زن ایرانی یعنی نیمی از جمعیت کشور که ستون و پایه‌ی جامعه است از این ظلم به دور نبوده و در طی این سال‌ها تحت ستم‌ها و بی عدالتی‌های فراوانی قرار گرفته است. ستمی که به زنان رفته است هم از سوی حکومت، هم از سوی مردان و هم از سوی زنان ناآگاه و گمراه بوده است. زن موجودی است آفریننده که از اهمیت خاصی برخوردار است.
اهمیت زنان را می‌توانیم با نگاهی به ریشه‌ی واژه زن دریابیم.
زن در زبان پهلوی ژن است. لغت نامه دهخدا می‌نویسد؛ زن نقیض مرد باشد... آنندراج: مادینه انسان. بشر ماده....
در زبان فرانسه واژه‌ای که به جای زن می‌نشیند واژه femme است که از کلمه‌ی یونانی phuomai به معنای کسی که می‌زاید است و همینطور از لاتین femina که از foetus مشتق شده است. فمینای لاتین به معنی کسی است که زندگی می‌بخشد. فواتوس هم به معنی کسی است که میوه باروری را با خود حمل می‌کند. ریشه هند و اروپایی فه fe به معنی غذا دادن است.
پس زن است که زندگی می‌بخشد و انسان‌های زیادی را در دامان خود پرورش می‌دهد و رمز و راز انسان بودن را به آنان می‌آموزد.
زن ایرانی از نظر زیبایی در همه‌ی جهان شهرت دارد.
حافظ اندیشمند و شیرین سخن از این زیبایی لذت می‌برد و به توصیف لطافت و زیبایی این موجود می‌پردازد:
ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش
دلم از عشوه یاقوت شکرخای تو خوش
همچو گلبرگ طری هست وجود تو لطیف
همچو سرو چمن خلد سراپای تو خوش
شیوه و ناز تو شیرین خط و خال تو ملیح
چشم و ابروی تو زیبا قد و بالای تو خوش
هم گلستان خیالم ز تو پر نقش و نگار
هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش
...
تحمیل حجاب اجباری پوششی است بر زیبایی‌های صورت و بدن این موجود زیبا با این فکر که شاید اسلام را حفظ کنند. اما تاریخ گواه است که همیشه این پوشش‌ها توسط انسان‌های آزاده و شجاع پس زده می‌شود و انسان‌ها در مسیر کسب آزادی به پیش می‌روند.
زنان و دختران ایرانی که در حکومت اسلامی به پس رانده شده‌اند، هنوز فاصله‌ی زیادی تا به دست آوردن تساوی حقوق انسانی و ابتدایی ترین حقوق خود دارند. برخی از آنان جرأت و شهامت بیشتری پیدا کرده‌اند و اعتراضات خود را به صورت‌های گوناگون به گوش دیگران و حتا دنیای خارج از ایران می‌رسانند.
شهامت این نسل جوان را می‌توانیم به طور مثال در اقدام شجاعانه دختر خیابان انقلاب ویدا موحد ببینیم که در دی ماه ۱۳۹۶ با برچوب زدن روسری سفیدش چون پرچمی به همه‌ی دنیا نشان داد که در کشورش از ابتدایی ترین حق که حق انتخاب لباس باشد، محروم است. او حق خوشبخت بودن، حق خودش بودن و حق رفتار و گفتار خود را ندارد. ویدا روسری خود را چون کبوتر سفیدی در هوا به پرواز در می‌آورد و آزادی و صلح را در خاموشی فریاد می‌زند. دختران خیابان انقلاب پدیده‌ای است نوین در جنبش ایرانیان. این دختران که تعدادشان هم روز به روز بیشتر می‌شود نشان می‌دهند که در قفسی زندگی می‌کنند که حکومت هر روز سعی در تنگ تر و تنگ تر کردن آن کرده است.
حماسه‌ی دختر خیابان انقلاب بارهای بار مرا به یاد بی بی مریم سردار بختیاری انداخته است. مریم بختیاری که به بی بی مریم معروف شده است متولد ۱۲۵۳ خورشیدی، دختر حسینقلی خان ایلخانی بختیاری و خواهر سردار اسعد بختیاری بود. او مادر علیمردان خان بختیاری است. بی بی مریم زنی روشنفکر، تحصیل کرده، آزادیخواه و انقلابی بود. او در دوران مشروطیت علیه استعمار انگلیس و روسیه می‌جنگید.
بی بی مریم در فتح تهران نقش رازگونه و مهمی به عهده داشت. او پیش از ورود سردار اسعد به تهران با گروهی تفنگدار بختیاری به تهران می‌رود و در پشت بام خانه‌ای نزدیک میدان بهارستان و مجلس سنگربندی می‌کند و با شلیک مسلسل ترس به جان عوامل استبداد می‌افکند.
نداشتن حقوق انسانی زنان از مهمترین مسایلی بود که او را رنج می‌داد. این مبارز حقوق زنان از نابرابری‌ها سخن می‌گوید و می‌نویسد: «ما حالا فکر می‌کنیم فقط برای رفع شهوت مردها خلق شده‌ایم یا برای اسارت و کنیزی خلق شده‌ایم. ما می‌توانستیم برای حقوق انسانی خود به تمام ملل عالم تظلم بکنیم و حقوق خود را برقرار بکنیم.»
آزادی ایران و داشتن عمل و دانش از آرزوهای بی بی مریم بود و در روزنامه خاطراتش چنین می‌نویسد:
«...ای کسانی که روزنامه مرا مطالعه می‌نمایید اگر در عصر شما ایران وطن عزیز مرا، خودتان را دیدید به دانش و علم نورانی و مشعشع شده و قدم در راه و خاک آزادی گذاشتید یا در سایه علم و تمدن زندگی نمودید از من بیچاره که یگانه آرزویم تمدن ایران است یادی بنمایید. آیا ساعتی که من در گور خوابیده‌ام شما ایرانی‌های بدبخت آزادید؟ با کمال سرفرازی قدم‌های شمرده شمرده می‌زنید؟»
برای من دختران خیابان انقلاب بی بی مریم هایی هستند که تأثیر ژرفی بر وضعیت جامعه‌ی خود می‌گذارند. بی بی مریم از ایل بختیاری است و دختران انقلاب از ایل سختی یاری (سختی کشیده)، بی بی مریم مبارزی بود که بر اسب سوار می‌شد و دختران انقلاب بر سکویی درخیابان می‌ایستند، اسلحه‌ی بی بی مریم تفنگ بود و اسلحه‌ی دختران انقلاب روسری سفیدشان. هر دوی این‌ها تحت فشارهای اجتماعی هستند، محرومیت از حقوق انسانی، محرومیت از انتخاب کردن و بطور خلاصه محرومیت از آزادی. و این مبارزه همچنان ادامه دارد...
زهرا شمس یداللهی
