لایَشعَری
از منوچهر برومند سها
لایَشعَری
میفروشی زرق از لایشعری
تا به کی سجاده میشوئی به آب
می نهی چرکین رخت زیر نقاب
زهد زاهد بود در کنجی پسی
گشت سالوسی چو گفتی با کسی
از سبک قدری کنی دعوی فزون
ادعا افزون زحد پر چند و چون
مهتری جوئی بهی کن جستجوی
سروری ناید ز نازیبنده خوی
مرد دانا را بُوَد رایِ رزین
از رزانت خویِ دانائی گزین
کاهلی را بار نی جز لَمتری
لَمتری بگذار و جو گُند آوری
تا دَمِ آخِر نهی دامِ فریب
وقتِ رفتن شد نگوئی عنقریب
لحظه ای بنگر پگاهِ رفتنست
چشمِ خود بُگشا نه گاهِ خُفتنست
آدمی را آدمیّت بایدی
خویِ حیوان ذُلِّ خِذلان زایدی
وین تظاهر کارِ میمونی بُوَد
صِیدِ فسقت آهِ مغبونی بُوَد
گر شَوی مغلوبِ نَفسِ پُر دغا
بشنوی هردم نِدایِ ماسوا
خود پرستی پیش گیری در درون
خود نمائی پیشه سازی در برون
طبلِ حرص و آز را کوبی مدام
تیشه بر کف رو به خود روبی تمام
از حجاب نفسِ خود خواهِ کذا
بانگِ حق ناید به گوشت از سما
کسرِ نسیان زاید و یادت بَرَد
کز زبانت هر چه ناید ناپَرَد
یاد ناری گفتَنَت دُر سُفتن است
ورنه بِه لب بَستن و ناگفتَنَست
تُوسنِ نفسِ تو تا تازان بُوَد
مر ترا هر سو دَوَد تاوان بُوَد
رو لُگامَش گیر و بَر بَندَش بزوز
ورنه مرکوب وِی ئی حین العبور
راکِبَت نفس ست و نَفسِ خود نَما
می بَرَد مرکوبِ خود را بی صدا
منوچهر برومند سها
