امیررضا پرحلم

اداره کشور به سبک شاه سلطان حسین

 اداره کشور به سبک شاه سلطان حسینی عبارتی بود که برای نخستین بار از سوی آقای خامنه ای در جمع دانشجویان دانشگاه علم و صنعت مطرح شد و به دنبال آن عده ای از وابستگان بارگاه ولایت فقیه با مصادیقی گزینشی به بسط و تبیین دلخواه آن پرداختند.

کشف شیوه حکومت داری به روش شاه سلطان حسین صفوی و مطرح شدن آن به عنوان جزئی از ادبیات سیاسی پس از مطالعات دقیق آقای خامنه ای در باب شیوه حکومت داری و بعد از یک سخنرانی وی بر سر زبانها افتاد و ظاهرا از آن پس وی دریافت که باید با قاطعیت و عدم ملاحظه با مخالفان و دگر اندیشان امور حکومت را به پیش برد و به هیچ وجه در مسیر مدارا و تساهل با آنها قرار نگرفت.

 اطرافیان بارگاه نیز در تبیین و بسط تئوریک شیوه شاه سلطان حسین تلاش کردند گوی سبقت را از یکدیگر بربایند تا در بارگاه رهبری مقرب تر جلوه نمایند وبه عبارتی از مقربان درگاه شوند.

شاه سلطان حسین صفوی و حکومت او

سلطان حسین صفوی آخرین پادشاه خاندان صفوی بود که در هنگام تصدی حکومت آمادگی لازم را نداشت . وی شخصیتی آرام، دیندار و پرهیزگار داشت و قبل از رسیدن به حکومت به وی ملا حسین نیز می گفتند.

سلطان حسین قدرت چندانی در اداره امور نداشت و علاقه ای به دانستن اتفاقاتی که در اطرافش رخ می داد از خود نشان نمی داد.

علمای شیعه و از آنجمله محمد باقر مجلسی از طرفداران شاه سلطان حسین بودند و اساسا در دوران حکومت شاه سلطان حسین علما و فقهای شیعه در دربار از آزادی عمل وسیعی برخوردار بودند. نارضایتی و شورشهای پراکنده نیز در دوران حکومت وی به کرات اتفاق افتاد.

همچنین در این دوران سختگیری های مذهبی به نا آرامی ها دامن می زد و ماموران حکومتی به صورت خود سر به آزار مردم می پرداختند. در این دوران مظالم حکومتی در محکمه ها یا رسیدگی نمی شد یا دستخوش بی اهمیتی می گردید.

سپاه به عنوان رکن وفادار به شاه مملو ازافراد نالایق بود که برای برقراری نظم و امنیت از هیچگونه زورگویی و اجحاف به مردم دریغ نمی کردند. بارگاه شاه سلطان حسین در بسیاری از موارد برای فرونشاندن اعتراضات متوسل به فرماندهان سپاهی قسی القلب می شد که در این میان بهره گرفتن از گرگین خان گرجی که در سرکوب های خونین نقش داشت یکی از موارد بود.

دراواخر دوران سلطنت شاه سلطان حسین فرماندهان سپاهی به مال اندوزی و ثروتهای کلان دست یافته بودند. همچنین خشونت ورزی و سرکوب بی سابقه مخالفان و اقلیت های مذهبی در دستور کار حکومت بود و قساوت هایی در حق شهروندان اعمال می شد. موج اعتراضات در اواخر حکومت شاه سلطان حسین در بیشتر شهر های ایران دیده می شد و همزمان نیز فشار خارجی و دخالتهای بیگانگان در امور کشور وجود داشت.

حکومت وی سر انجام با حمله محمود افغان و طی یک دخالت خارجی سرنگون شد.( به نقل از کتاب مروری کوتاه بر تاریخ ایران و کتاب مجمع التواریخ)

2 نکته در خصوص ادبیات آقای خامنه ای

تمرکز آقای خامنه ای بر روی شاه سلطان حسین از دو جهت حائز اهمیت است. نخست اینکه در طول تاریخ ایران پادشاهانی به مراتب بدتر از شاه سلطان حسین صفوی بوده اند که احتمالا چون به زور قساوت حکومت کرده اند شاید از نظر آقای خامنه ای خیلی قابل سرزنش نباشند و اگر مقصود او پایان حکومت صفوی با دخالت خارجی بوده باید گفت که در نهایت هیچگاه بیگانگان جز مدت زمانی کوتاهی نتوانستند بر ایران تسلط داشته باشند و همیشه پس از دوره ای حکومت به خود ایرانی ها بازگشته که نمونه آن غیر از افغانها، مغولها بودند.

نکته دوم آنکه مدل مورد نظر رهبری ایران از میان شاهان بی کفایت دوره های بعد انتخاب نمی شود.

تئوریسین های مقرب نظریه شاه سلطان حسینی

از جمله مقربانی که در بسط موضوع شاه سلطان حسین و شبیه سازی های سیاسی آن نقش پر رنگ داشتند کیهان و شخص حسین شریعتمداری بود. وی و رسانه اش مستقیما اصلاح طلبان و دولت خاتمی را مصداق بارز شاه سلطان حسینی دانستند.

در گام بعد خبرگزاری فارس وابسته به سپاه در تفسیری سراسر مغالطه آمیز اصلاح طلبان و مجلس ششمی ها را نماد شاه سلطان حسین های دوره فعلی و مصداق سخنان رهبر انقلاب دانست.

مهدوی کنی نیز اخیرا با تاکید بر قاطعیت در رفتار های رهبری نظام گفته بود کشور را نمی توان با شیوه های شاه سلطان حسینی اداره کرد.

در مجموع بیشتر ارادتمندان به رهبری و اصولگرایان اصلاح طلبان را نماد رفتار های سیاسی شاه سلطان حسینی می دانند و معتقد اند که نباید اجازه داد اصلاح طلبان با چنین رویه ای به حکومت برسند.

شاه سلطان حسین نماد یک حکومت

نکته ای که در باب رفتار شاه سلطان حسینی تا حد زیادی مغفول مانده آن است که شاه سلطان حسین صفوی به عنوان شاه در نقش رهبر حکومت به ایفای نقش می پرداخت و نه هیئت دولت یا قوای اجرایی.

موضوعی که اصولگرایان را به اشتباه انداخته این است که آنها نمی دانند شاه سلطان حسین رهبر مذهبی ایران در دوره ای از حکومت صفویان بود و بنا بر این اطلاق آن به دولتمردان نمی تواند چندان محلی از اعراب داشته باشد چرا که گردانندگان دولت به عنوان زیر مجموعه حکومت و رهبری مشروعیت خود را از شاه یا رهبر نظام دریافت می کند.

به روایت تاریخ شاه سلطان حسین و مقربان دربارش شاکله حکومت را تشکیل می دادند و نه بخش خاصی از دولت یا سایر اجزای حکومت.

تقابل کلامی میان سران جمهوری اسلامی سر انجام به حوزه رهبری هم کشیده شد و با افشای احتمال دخالت آقای خامنه ای در اهانت به سید حسن خمینی و اظهارات کنایه آمیز نوه امام خطاب به معترضان برای بزرگان به مرحله جالب تری رسید .

تقابل در حوزه سران و مسئولین یکی از نشانه های آشکار گسترش بحران در جمهوری اسلامی است که ابعاد آن در حال گسترش یافتن است و با کشیده شدن پای رهبری به ماجرا باید منتظر عواقب بعدی تداوم این بازی در میان سران و مسئولین کشور بود.

اظهارات زیرکانه حسن خمینی خطاب به شعار دهندگان در سالروز ارتحال امام حاوی نکات تامل بر انگیزی بود که از دید بسیاری از آگاهان سیاسی دور نماند.

در نماز جمعه هفته قبل هنگامی که گروههای سازمان یافته به طور برنامه ریزی شده به نوه خمینی اهانت کردند سید حسن خمینی گفت که مردم از رفتار های این گروه اندک بیزار اند.

اشاره وی به گروههای اندک به آن مفهوم است که حتی نوه خمینی هم به خوبی می داند که گروههای سازمان یافته اقلیت کوچکی بیش نیستند که با توسل به ابزار های سرکوب بر مردم مسلط شده اند.

کشمکش "سعید قاسمی"، شعبان بی مخ کودتای 22 خرداد و سید علی خامنه ای پس از مراسم 14 خرداد 1389 

سید حسن خمینی، هاشمی رفسنجانی، شاهرودی و ... درسمت راست عکس دیده می شوند.

اما حساس ترین بخش اظهارات سید حسن خطاب به مخالفانش اشاره به مقام رهبری نظام بود. حسن خمینی به معترضان گفت که صبر کنید ابراز احساسات تان را نثار مقام رهبری کنید.

جدا از این اظهارات و حاشیه های جانبی و همچنین مطرح شدن احتمال دخالت مقام عالی رتبه حکومتی در برخورد با نوه خمینی رفتار شاکله حکومت با این موضوع نشان می دهد که مصادیق رفتار شاه سلطان حسینی از بابت عدم کنترل دقیق بر دیگر اجزای نظام یا احتمال دخالت در برخورد با سید حسن خمینی و رواج لمپنیزم و خودسری رفتاری در حال اوج گرفتن است که این امر می تواند برای نظام زنگ خطر جدی محسوب شود.
منبع: جرس