بهبهانی از مدافعان آزادی بیان و
عضو هیأت دبیران کانون نویسندگان ایران بود
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، علی بهبهانی، پسر سیمین بهبهانی گفت: «با همه تلاش پزشکان، متأسفانه ساعت یک بامداد مادرم درگذشت.»علی بهبهانی گفت حال مادرش روز دوشنبه اندکی بهتر شده بودو چنین به‌نظر می‌رسید که متوجه اتفاق های اطرافش هست، اما ساعت یک بامداد از بیمارستان خبر دادند که او درگذشته است.
پسر سیمین بهبهانی مرگ مادرش را همچون «شعله شمعی که بالا می‌گیرد و بعد خاموش می‌شود» توصیف کرد.
خانواده سیمین بهبهانی در حال تصمیم‌گیری برای انتخاب محل آرامگاه وی هستند. در حال حاضر پیکر این شاعر در بیمارستان پارس تهران است. کادر بیمارستان خبر درگذشت سیمین بهبهانی را تأیید کرده است.
این شاعر نامدار از ۱۵ مردادماه به اغما رفت و در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان بستری بود.
سیمین خلیلی معروف به سیمین بـهبهانی، زاده ۲۸ تیر ۱۳۰۶ در تهران است. او از دوازده‌سالگی به شعر روی آورد و پیش از انقلاب غزل‌های عاشقانه می‌سرود.
سیمین بهبهانی (با عینک مشکی) در یکی از تظاهرات اعتراضی زنان
او را به‌دلیل تسلطی که بر اوزان شعر فارسی داشت و وزن‌های جدیدی که خود ایجاد کرده بود «بانوی غزل» فارسی می‌نامیدند.
سه مجموعه شعر «جای پا»، «مرمر» و «چلچراغ» این شاعر که پیش از انقلاب در ایران انتشار یافته، از پرشورترین اشعار تغزلی است که توسط زنان شاعر به فارسی سروده شده است.
پس از انقلاب سیمین بهبهانی در وزن‌های بی‌سابقه با موضوعات اجتماعی غزل‌هایی سرود. «خطی ز سرعت و آتش»، «دشت ارژن»، «کاغذین جامه» و همچنین «کولی و عشق» نمونه‌هایی از مجموعه غزلیات این شاعر سرشناس در سال های پس از انقلاب است.
بهبهانی در سال ۱۳۴۸ به عضویت شورای شعر و موسیقی در آمد.
او از مدافعان آزادی بیان و عضو هیأت دبیران کانون نویسندگان ایران در دوره نخست فعالیتش پس از انقلاب بهمن ۵۷ بود. بهبهانی همچنین از جمله مدافعان حقوق زنان در ایران به‌شمار می‌رفت و در فعالیت‌ها و تجمع‌های اعتراضی مختلف زنان ایرانی در راه دستیابی به خواسته‌هایشان شرکت می‌کرد.
سیمین بهبهانی، مدتی پس از انتخابات بحث‌برانگیز سال ۱۳۸۸ ممنوع‌الخروج شد. او در آن زمان قرار بود به دعوت شهرداری پاریس به مناسبت روز زن در پاریس سخنرانی کند، اما در فرودگاه از سفر او جلوگیری کردند.
گزیده‌ای از غزلیات سیمین بهبهانی توسط فرزانه میلانی، استاد ادبیات در دانشگاه ویرجینیای آمریکا به انگلیسی ترجمه شده است. مبنای داوری جایزه «یانوش پانونیوش» ترجمه خانم میلانی از اشعار سیمین بهبهانی بوده است.
