بهزاد صمیمی
چندی پیش آقای حسن شریعتمداری در یک مصاحبه اختصاصی1) به پرسشهای خبرنگار آمدنیوز در خصوص ایده‌ی تشکیل «شورای مدیریت گذار» پاسخ داد.
من در این نوشته کوتاه از پرداختن به دیگر وجوه مشکل آفرین "نظریه گذار" آقای شریعتمداری صرف نظر کرده و فقط به یک نکته غیر قابل گذشت می پردازم.
آقای حسن شریعتمداری در این مصاحبه بر اساس نظریه گذار مطلوب خود در مورد «آنهایی که در قدرت هستند» میگوید: «ما نمی‌خواهیم همه‌ی آنهایی که در قدرت هستند را به زیر بکشیم، ما خواهان آن هستیم آنهایی که باعث فساد هستند حذف کنیم و کسانی که سالم هستند در نظام آینده اعم از کارمندان افراد خدوم و افراد میهن دوستی را که بسیار هستند در استخدام نظام آینده در بیاوریم و از تجربیاتشان استفاده کنیم.»
پیش از هر چیز لازم است یادآوری کنم در حکم بالا از کسانی که طی چهار دهه به انواع و اقسام جنایات دست یازیده اند و همچنان در قدرت می باشند صحبتی در میان نیست و فقط به فساد اشاره می شود. کسانی که در جنایاتی مانند طولانی کردن جنگ ایران و عراق، قتل عام زندانیان در دهه شصت، قتلهای زنجیره ای در دهه هفتاد، سرکوب جنبش سبز در دهه هشتاد و کشتار بهاییان و ... دست داشته اند در توصیف کلی فساد جایگاهی ندارند. چیزی که فساد امروزی نظام نکبت بار اسلامی را در ذهن خواننده یا شنونده زنده می کند فساد اقتصادی یعنی دزدی و اختلاس و زمینخواری و ... است. فساد مالی و اقتصادی در فاز پایانی نظام توتالیتر اسلامی به اوج خود رسیده است و پیش از آن مرحله ای وجود دارد که طی آن با کشتار مخالفان و منتقدان زمینه برای فساد افسارگسیخته فراهم شده است.
یکی از نتایج نقل قول بالا ایجاد آشفتگی فکری در میان مخالفان نظام و توهم در میان مردم است. آقای حسن شریعتمداری در نقل قول مذکور نمی‌خواهد همه‌ی آنهایی که در قدرت هستند را به زیر بکشد بلکه او «آنهایی که در قدرت هستند» را به دو گروه تقسیم میکند یعنی «آنهایی که باعث فساد هستند» و «کسانی که سالم هستند»، و بقیه جمله ایجاد شبهه میکند که گویا کارمندان هم در زمره «آنهایی که در قدرت هستند» قرار دارند. با این تفکیک و ترکیب آقای حسن شریعتمداری مرزها را مخدوش میکند و از این طریق موجبات آشفتگی فکری و توهم آفرینی را فراهم می آورد.
گویا در میان «آنهایی که در قدرت هستند»، در کنار مسببین فساد کسان دیگری یافت می شوند که «سالم» و «خدوم» و «میهن دوست» می باشند و باید به «استخدام نظام آینده» در آیند و «از تجربیاتشان استفاده» شود.
صرف نظر از تفاوت قدرت حقیقی و صوری، مراکز قدرت در نظام اسلامی عبارتند از: بیت رهبری، مجلس خبرگان رهبری، شورای نگهبان، مجمع تشخیص مصلحت، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، مجلس شورای اسلامی، قوه قضائیه، شورای امنیت ملی و دیگر ارگانهای قدرت نظام.
باز صرف نظر از تفاوت قدرت حقیقی و صوری، اشخاصی که در نظام اسلامی در قدرتند عبارتند از: رهبر(سید علی خامنه ای)، رئیس مجلس خبرگان رهبری (احمد جنتی)، رئیس جمهور(حسن روحانی)، رئیس مجلس شورای اسلامی(علی لاریجانی)، دبیر شورای نگهبان(احمد جنتی)، رئیس قوه قضائیه (صادق لاریجانی)، معاون اول قوه قضائیه (غلامحسین محسنی اژه ای)، دادستان کل کشور (محمد جعفر منتظری)، رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام (سید محمود هاشمی شاهرودی)، دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام (محسن رضایی)، دبیر شورای عالی امنیت ملی (علی شمخانی)، رئیس شورای امنیت کشور (عبدالرضا رحمانی فضلی)، فرمانده کل سپاه پاسداران (محمدعلی جعفری)، فرمانده نیروی انتظامی (حسن اشتری) و دیگر روسا و دبیران نهادهای قدرت نظام.
در میان نامبردگان و مقامات مشابه کدامیک «سالم» و «خدوم» و «میهن دوست» می باشد؟ کدامیک بدون رانت اسلامگرایی و رها از معیار مکتبی بودن به ریاست و معاونت رسیده اند؟ برخی عامل فعال پایمالی عدالت نبوده اند؟ برخی مخل امنیت و آرامش و آسایش مردم نبوده اند؟ برخی عامل فعال ایجاد و ابقاء بی حقی عمومی نبوده اند؟ کدامیک دزد نیستند؟ کدامیک در جنایتی دست نداشته اند؟
دیگر آنکه آقای حسن شریعتمداری در همان سخن از کارمندان یعنی گروه اجتماعی بسیار بزرگی از ملت ایران در کنار قدرتمندان فاسد نام برده است. گویی کارمندان ساده ادارات و سازمانهایی مانند آب و برق و تلفن و راه و ترابری و کشاورزی و اداره فرهنگ در قدرت شریکند. این گروه بزرگ اجتماعی که میراث دوران مدرنیزاسیون ایران در سلسله‍ی پهلوی ست، از ابتدای تاسیس نظام جهل و جنون علیرغم بی برنامگی، کارشنکنی، رانتخواری و خرابکاری روسای مکتبی کانونهای قدرت بیشترین تلاش را برای خدمت به میهن و مردم از خود نشان داده و تا حد امکان در برابر پیشروی خرافه و فساد ایستادگی کرده اند. تصفیه های مکتبی سالهای پس از انقلاب را بیاد آورید. یورش ضد فرهنگی عبدلکریم سروش و شرکا را که تحت عنوان "انقلاب فرهنگی" به رواج تباهی اسلامی در دانشگاهها و مدارس کشور همت گماشتند بیاد آورید. مقابله اساتید و کارمندان دانشگاه و دبیران دبیرستان ها و مدارس با آن یورش را هم بیاد آورید. درهم آمیزی صف انسانهای شریفی که در روشن نگاهداشتن چراغ فرهنگ و زندگی تلاش نمودند با صف جرثومه های تباهی و مرگ و کشتار و فساد بجز ایجاد گمراهی آیا سودی برای مردم بلاکشیده ایران داشته است؟
بنظرم لازم است حال که آقای حسن شریعتمداری برای برونرفت از وضعیت رقت انگیز کنونی میهن و مردم و برای ایجاد اتحادی فراگیر نقش پادرمیان را بعهده گرفته است برای شفافیت بیشتر و رفع شبهه به این سوالات پاسخ بدهد.
اول ـ قدرت در نظام جمهوری اسلامی در دست کیست؟
دوم ـ آیا قدرت حقیقی بنابه قانون اساسی نظام اسلامی در دستگاه (بیت) ولایت فقیه نیست؟
سوم ـ آیا در نظام اسلامی رئیس جمهور، هیئت وزیران و دستگاه اداری مطیع مطلق ولایت فقیه و خلاصه پوششی مدرن و ظاهری آراسته برای خلافت قرون وسطایی اسلام نیستند؟ آیا وزیران مکتبی دولت اسلامی نقش پادویی برای ولی نعمت خود را ندارند؟ آیا رئیس جمهوری «تدارکاتچی» ولایت فقیه نمی باشد؟ آیا دولت جمهوری اسلامی قدرت صوری نیست؟ آیا حاملان این قدرت صوری بجز اوامر ایران سوز و انسان سوز ولی نعمت خود کار دیگری انجام داده اند؟ آیا اوامر ولی فقیه شامل رواج خرافه و تباهی و کشتار و فساد نبود؟ آیا این فرامین شامل اشاعه علم و فرهنگ و انساندوستی، نیکبختی ملت و پیشرفت کشور بوده است؟
چهارم ـ آیا اعضای مجلس شورای اسلامی نظام نمایندگان واقعی، آزاد و مستقیم مردم می باشند یا اکثر آنها همراهان و همکاران دستچین شده نظام اهریمنی هستند که ابتدا از فیلتر ولایت فقیه عبور کرده و سپس در نمایش مضحک انتخابات اسلامی به مجلس راه یافته اند؟
پنجم ـ آیا در ساختار نظام اسلامی، در محدوده‍ی قدرت حقیقی و قدرت صوری، مدیر و مسئولی یافت می شود که به تعصب و خرافات مذهبی، فساد و جنایت آلوده نباشد و بر اساس مهارت علمی و شایستگی و خدمت به مردم برگمارده شده باشد؟
ششم ـ آنهایی که در قدرت هستند و انسانهای سالم و خدوم و میهن دوست بشمار میآیند کدامند؟
در پایان امیدوارم آقای حسن شریعتمداری پاسخی برای این پرسش ها ارائه دهد و مردم را از ترس عقرب جراره نظام به دامان مار غاشیه "دولت گذارِ" خودِ نظام نیاندازد.
بهزاد صمیمی
22.10.2018
