متن نطق افتتاحیه دکتر پرویز داورپناه، رئیس جلسه

به مناسبت چهلمین سال تشکیل دولت ملی دکتر شاپور بختیار در شهر کلن(آلمان)

دکتر پرویز داورپناه

برنامه دکتر بختیار با هدف احیای مشروطیت و اجرای قانون اساسی دارای ماده های اصلی آزادی زندانیان سیاسی و اعاده حیثیت و پرداخت غرامت به آنها، انحلال ساواک، محاکمه متجاوزان به حقوق مردم و "پشتیبانی بدون قید و شرط از اصول منشور ملل متحد و اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق ها مربوط" بود.

به نام ملت ایران

و به مناسبت چهلمین سال تشکیل دولت ملی شاپور بختیار جلسه امروز را افتتاح می نمایم.

من مرغ طوفانم نیاندیشم ز طوفان /// موجم، نه آن موجی که از دریا گریزد

خانم ها و آقایان محترم

دکتر بختیار در دولت دکتر مصدق کفیل وزارت کار بود و در سال های پس از کودتای مرداد ۱۳۳۲، یکی از بنیانگذاران نهضت مقاومت ملی در ایران بود.

 در سال های میان کودتا و نخست وزیری، دکتر بختیار بارها به دلیل تلاش هایش در مقام رهبری حزب ایران و جبهه ملی به زندان افتاد و براثر این مرارت ها، زندگی خانوادگی و مالی اش دستخوش گرفتاری ها و مشکلات شد. 

دکتر بختیار می گوید:

ما در مبارزات خودمان بعد از سقوط دولت دكتر مصدق، همواره طرفدار انتخابات آزاد مجلس منتخب از طرف مردم، حكومتی كه به قوانین كشور احترام بگذارد و یك سلطنتی كه شاه بدون مسئولیت خاص و بدون قدرت تغییر و تبدیل در قوانین، سمبل و مظهر استقلال و وحدت ملی باشد، بودیم.

وقتی که دكتر مصدق قبول كرد نخست وزیر همان پادشاه بشود، برای یك دگرگونی عظیم در مملكت بود، برای انتخابات آزاد بود، برای ملی كردن صنعت نفت بود و برای رفورم های اساسی دیگر.

من سعی كردم در آخرین دقایق، وقتی كه هیچ كس جرات قبول چنین مقامی را نمیكرد، قبول مسئولیت بكنم و نهراسم از اینكه عده ای مرا سرزنش كنند.

دکتر بختیار روز ۱۶ دیماه ۱۳۵۷ در سخت ترین شرایط، دولت خود را تشكیل داد و تا ۲۲ بهمن ماه كوشش كرد تا حكومت قانون را، كه آرمان همیشگی اش بود، جانشین بی قانونی و هرج و مرج سازد. ولی بر اثر یك توطئه عظیم داخلی به كمك قدرت های خارجی، جنبش آزادیخواهانه مردم ایران، كه به تشكیل یك كابینه ملی انجامیده بود، به بیراهه كشیده شد. تلاش دكتر بختیار ناموفق ماند و او مجبور شد كه در سنگر تازه ای به مبارزه خود برای آزادی و استقلال ایران ادامه دهد.

دکتر بختیار علت قبول نخست وزیری را چنین توضیح می دهد:

نخست وزیری من مولود جبر تاریخ بود، نه چیز دیگر. در مدت ۲۵ سال یعنی بعد از كودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ ، همانطوریكه همه میدانند، من در حال مبارزه مستمر برای استقرار یك حكومت مشروطه بر طبق قانون اساسی بودم و وقتی كه وضعی پیش آمد كه امكان نخست وزیری برای من میسر شد، دیدم كه اگر در آن شرایط مخصوصا َ شانه خالی بكنم، این بیشتر شبیه بیك خیانت است، شانه خالی كردن از زیر بار یك مسئولیتی كه هر ایرانی وطن دوست باید در این موارد و مواقع قبول كند.

 آنچه را كه ملت آنروز میخواست همان چیزهائی بود كه در ۲۵ سال مبارزه دائما ً میخواست:

 آزادی قلم، آزادی بیان، آزادی مسكن و كار، عدالت اجتماعی، تعیین حدود اختیارات شاه از نظر قانونی، انحلال یك دستگاهی كه بجای امنیت، وحشت ایجاد میكرد و بجای اطلاعات تمام همّ و نیروی خود را صرف آزار مردم در داخل و خارج كشور میكرد، بنام ساواك، و جایگزینی آن بصورت یك سازمان اطلاعات و امنیت واقعی.

برنامه دکتر بختیار با هدف احیای مشروطیت و اجرای قانون اساسی دارای ماده های اصلی آزادی زندانیان سیاسی و اعاده حیثیت و پرداخت غرامت به آنها، انحلال ساواک، محاکمه متجاوزان به حقوق مردم و "پشتیبانی بدون قید و شرط از اصول منشور ملل متحد و اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق ها مربوط" بود.

دکتر بختیار از آزادی بیان نشریات اعلام پشتیبانی کرد و به پیروی از دکتر مصدق گفت که هر چه علیه وی در مقام نخست وزیری گفته شود، ولو نادرست، او نویسنده و نشریه را مورد تعقیب قانونی قرار نمی دهد.

دکتر بختیار به شاه و آیت الله خمینی به روشنی گفت که در "اصول نه با شاه سازش می کنم و نه با خمینی."

در سی و هفت روز نخست وزیری، شاپور بختیار پی در پی در مورد جایگزینی "دیکتاتوری چکمه با دیکتاتوری نعلین" هشدار داد.

دکتر بختیار در پایان کتاب یکرنگی می نویسد:

یکی از وطن پرستانی که اخیراً به دیدار من آمده بود و گفته های مرا از فرستنده ای که هر پانزده روز حدود ۱۲ دقیقه حرف های مرا پخش می کند، شنیده بود، احساسی را که از شنیدن این حرفها داشت به این صورت برایم شرح داد:

ــ  ما مثل مردمی هستیم که به قعر چاه افتاده ایم. ناگهان می بینیم که ریسمانی پایین می آید، ولی ما قادرنیستیم بگیریمش، دستمان را دراز می کنیم، کوشش داریم خودمان را به آن بیاویزیم، ولی طناب هیچ وقت درست در دسترس ما واقع نمی شود.

آیا باید این ریسمان را هم قطع کرد؟

قطع این طناب به مفهوم قطع تاریخ خواهد بود، به معنای رها کردن این افراد در قعر ظلمت.

ما باید امید را در دل آن ها زنده نگه داریم تا روزی که طنین شیپور تند و رسا برخیزد.

چُنین باد

ایران هرگز نخواهد مرد