به پیش اهل جهان محترم بود آنکس // که داشت از دل و جان احترام آزادی



پنجشنبه، اردیبهشت ۱۹، ۱۳۹۲

حسن بهگر 
حقیقت و روایت حقیقت

گویا در قرن بیست و یکم کار دیپلماسی به تئاتری کمدی تبدیل شده است.
حتما می دانید که این روزها مناقشه امریکا و متحدانش بر سر کاربرد سلاح شیمیایی با سوریه بالا گرفته است چنانکه محافل جنگ طلب امریکا و انگلستان و اسراییل در مسلح کردن مخالفان اسد متفق شده و برای این منظوراز هیچ فشاری به اوباما خودداری نکرده اند. در راستای این هدف بود که اوباما تهدید کرد چنانچه دولت بشار اسد از سلاح شیمیایی استفاده بکند قاعده ی بازی عوض خواهد شد. همزمان چاک هیگل وزیر دفاع امریکا در ملاقات با همتای انگلیسی خود کمک به مخالفان اسد را یک گزینه برای تحقق اهداف آزادیخواهانه و بر پا کردن دموکراسی در سوریه دانست.


در حالیکه اعتراضات نسبت به سیاست مماشات اوباما از بسیاری جبهه ها ادامه داشت و حتا او را متهم می کردند که دیپلماسی نمی داند. او هم که گویا نمی توانست همچون جرج بوش بدنامی را بجان بخرد، سرانجام آمد و اعلام کرد که نمی دانیم چه کسی از سلاح شیمیایی استفاده کرده است.

قصه که به اینجا رسید اسراییل حوصله اش از این دست آن دست کردن اوباما سر رفت و جمعه سوم آوریل با جنگنده های هوایی به خاک سوریه حمله کرد و مرکز تحقیقاتی نظامی دمشق را ویران و چند نفر را کشت و زخمی کرد. طبق معمول هم از سنگ صدا در آمد و از کسی صدا درنیامد. چرا، بی انصافی نکنیم جمهوری اسلامی این حمله را محکوم کرد ولی چه کسی به حکومتی بدنام تر از حکومت اسد توجه می کند؟ 
امروز (ششم ماه می ) کارلادل پونته عضو کمیسیون ویژه سازمان ملل اعلام کرد که مخالفان سوریه از سلاح های شیمیایی گاز سارین استفاده کرده اند.این گزارش در پی بازدید از محل و گفتگوبا پزشکان و کارکنان بیمارستان ها تهیه شده است . این تأییدی بود بر اظهاردولت سوریه که در 19 مارس اعلام کرده بود مخالفان از سلاح های شیمیایی دراستان حلب استفاده کرده اند. البته اعلام نظر این عضو سازمان ملل هم نباید انعکاس زیادی پیدا کند همانطور که موشک پرانی شورشیان به یک هواپیمای مسافربری روسی ایروفلوت با دویست سرنشین پژواک چندانی نداشت.( تصور کنید اگر این هواپیما لوفت هانزا یا ارفرانس بود آن وقت چه غوغایی در رسانه ها بپا می شد.)
نتیجه : ادعاها چنان مسخره است که نیاز به توضیح ندارد آمریکا و متحدانش مدعی برپایی دموکراسی با کمک القاعده هستند که بی محابا سر می برد و سلاح شیمیایی بکار می بردو از هم اکنون محاکمه شرعی را شروع کرده و حتا به کودکان هم رحم نمیکند. اما می بینیم به اسم دموکراسی منطقه را به وحشیگری و جنگ مذهبی و سبعیتی سوق داده اند که در تاریخ معاصر سابقه نداشته است. هنوز آمریکا برای حمله به عراق وکشتار روزمره در آنجا و متلاشی کردن کشور به اتهام دروغین داشتن سلاح های هسته ای و شیمیایی پاسخی نداده است. حال که تحقیقات بی طرفانه سازمان ملل نشان داده است که مخالفان اسد از سلاح شیمیایی استفاده کرده اند، هواداران حقوق بشر و دموکراسی چرا آن را محکوم نمی کنند و برای جلوگیری از این برادرکشی اقدام نمی کنند؟
معادلاتی که اوباما از آن دم زد که در صورت اثبات کاربرد سلاح شیمیایی قاعده بازی عوض خواهد شد فقط در مورد اسد صدق می کند و القاعده از آن مستثناست؟
آیا باز هم ارسال اسلحه به مخالفان اسد ادامه خواهد داشت؟
از اینها گذشته اسراییل با این «بهارعربی » و روی کارآمدن حکومت های اسلامی در کشورهای اطراف خود که با یاری عربستان سعودی و قطر صورت می گیرد در آینده در امان خواهد بود؟ یا نتانیاهو با یاری امریکا در فکر این هستند که به سبک فیلم های کابویی که سرخ پوست ها را قلع و قمع کردند، منطقه را از مخالفان پاک کنند؟ 
هر روز فیلم های تبلیغاتی علیه هیتلر و گوبلز را در تلویزیون های اروپا و امریکا نشان میدهند، شاید برای اینکه فراموش کنیم مقلدانشان در تل اویو و واشنگتن منطقه را به خون و آتش کشیده اند. 
دنیای سیاست و دیپلماسی به کلی دو پاره شده. یک طرف واقعیت و طرف دیگر داستانی که در باب آن برای شما روایت میکنند. باید در هر دو طرف فعال بود. تصور نکنیم که وقتی درست عمل کنیم حقیقت راه خود را باز میکند. شاید بکند ولی بعد از سالها، وقتی که فقط به کار تاریخ نویسان میاید.
این وقایع نیز باید درس عبرتی برای اپوزیسیون باشد که تازمانی که به یک رسانه سراسری متحد دست نیافته است در چنبره ی رسانه های غربی و دولتی خارجی گرفتار خواهد ماند و در میدان خبررسانی و در دنیای مجازی بازنده خواهده بود.
2013-05-06

این مقاله برای سایت (iranliberal.com) نوشته شده است و نقل آن با ذکر مأخذ آزاد است