زمزمه ای با «مرضیه» اسماعیل وفا یغمائی
...نیستی تو !سنگ گوری،گمشده
درگوشه ای از
کهکشان
درکهکشان
تا کهکشانها
نیستی تو
جسم بیجانی،
نهان درناکجای بی نشان خاکدانی،
در کرانی بیکران
از آسمان،
در آسمان
تا آسمانها
[چیست این عالم نمیدانم]
سوز بودی ساز بودی،
نغمه و آواز بودی
سوز هستی ساز هستی
همچنان آواز هستی
در گلوگاه زمانها
در زمانها
تا زمانها......
ای از آن «ناهستی» آغازکز ان شعله زد «هستی»
[وین همه بالا بلندی در درون ما ،و پیرامون ما
وین همه پستی به پیرامون ودردا در درون ما]
ای از آن آتش
که در آغاز هستی شعله ور شد
بر دمیده
ای زقندیل هزاران ماه و اختر
از زمانها تا زمانها
کهکشان تا کهکشانها
آسمان تا آسمانها
بیکران تا بیکرانها
پر کشیده،
پابرهنه
موی افشان
همچو هستی
ناب و عریان
ز آتش و آب و زخاک و باد
نغمه خوان و شاد و در فریاد
از غبار و سنگ
تا کاج و
سپیدارو
صنوبر
تا به آهو، تا کبوتر
درمسیر راههای بی نشان رازها
[ای کولی زیبا] دویده
تا به اینجا،
این زمین،
این آسمان،
این مردمان و این زبان
ایران زمین ما رسیده
تا بخوانی
تا بخوانی
با دهانی
با زبانی
که نخستین بار در آغاز آن آتش غزلخوان شد
از جهانها
تا جهانها
پله
پله
از کران بیکران اولین
تا بیکران در بیکران در بیکرانهائی
که بی فرجام و بی مرگ اند
[چیست این عالم نمیدانم
نخواهم نیز دیگر تا بدانم]
مرگ را باور ندارم
[چون خدای عامیان]
هرچند برگور تو استاده
مرگ را باور ندارم
گرچه می بینم که باری کم کمک دیگر به پیکر
پیرم و از کار افتاده
مرگ را باور ندارم
لیک خاضع بر سر گور تو از اعجاز هستی
[که دهانی و گلوگاهی و قلبی این چنین را
از درون هیچ و ناپیدا ونا هستی و آتشهافراز آورد]
زیر لب با خویش میگویم
[فارغ از آن جانور-بت
عنکبوت زهر آگین کبود وپنج پای لوچ و پوچ آسمانی
با رسالات و رسولانش
که هر یک همچو ابری تیره و مسموم
دربارش به هر جائی
به مرداب و به نکبتها در افکنده جهانی]
نیستم تنها -
کنار من از آن آغاز تا امروز
آشنائی هست
گوش میبندم صدایت را که میخواند
گر چه نی در مسجد و دیر و کلیسا و کنیسه
لیک در انگشتهای نازک «صورتگر چین»
و میان کوچه های «می زده و میکده»
در شب «شب مهتاب»
و میان گیسوان و بر لبان گرم
محبوب و حبیب من
بی گمان
باری
صدائی که صدای توست میگوید:
خدائی
هست...
اسماعیل وفا یغمائی
اسماعیل وفا یغمائی
۱۰ اکتبر ۲۰۱۵ میلادی
۱۸ مهرماه ۱۳۹۴ 