مدال‌آوری کیمیا علیزاده در المپیک بیش از مدال‌های مردانمان اهمیت دارد.
این سخن به معنای فروکاستن یکی در برابر دیگری نیست. سهل است که علی‌القاعده هر چیز باید ارزش خود را داشته باشد، ولی وقتی امکانات و شرایط به یکسان تقسیم نمی‌شود و زنان ناگزیر به تحمل محدودیت‌های به‌مراتب بیشتر از مردان هستند، مدال‌آوری آنها هم اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.
از سوی دیگر، این اولین مدال‌آوری زن ایرانی در المپیک است. این موضوع از نظر تاریخ‌سازی هم واجد اهمیت فراوانی است.
دقیقا از همین زاویه است که این موفقیت را علاوه بر همه جامعه، به طور خاص، به همه زنان هم باید تبریک گفت.
من کارشناس ورزش نیستم. مطمئنم زوایای فنی مدال کیمیا به اندازه لازم مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
سخن اصلی این یادداشت در ضرورت برداشتن موانع از پیش پای زنان و هموارکردن راه‌ها برای آنها و اصلاح این دیدگاه هست که بهتر است سرمایه‌گذاری‌ها روی مردان صورت گیرد.
به‌نظرم، مهم‌ترین توجیهی که ممکن است برخی برای محدودسازی زنان به‌کار ببرند، این باشد که شرایط فرهنگی یا ملاحظات خاص درباره زنان، عملا امکان حضور زنان در این میادین را بسیار محدود کرده است.
همین حد از حضور زنانی شبیه کیمیا علیزاده در مسابقات بین‌المللی ثابت کرده این سخن اساسا درست نیست. تا جایی‌که بحث کلی است، می‌توان شرایط را منطبق کرد، ولی آنجا که حرف سلیقه‌های شخصی در میان باشد، طبیعی است غیرقابل‌قبول باشد.
قانون اساسی مهم‌ترین میثاق ملی برای تعیین حدود اجتماعی است. بنا بر این میثاق، باید امکانات به طور یکسان برای همه -اعم از زن و مرد- فراهم شود.
جایی‌که از بودجه بخش زنان کاسته و آن را برای جاهای دیگر اختصاص داده، دقیقا در همین نقطه است که نادرست‌بودن کارش روشن می‌شود.
زنان باید خودشان، خودشان را ثابت کنند. در غیر این‌صورت انتظار و باور اینکه این حقوق به آنها پیشکش شود، دشوار است.
سالیان طولانی زنان در محدودیت‌های زیاد بوده‌اند. دقیقا به‌همین‌خاطر است که درخشش یکی از آنها باید بیشتر دیده شود، ولی انتظار کسب تساوی زنان با مردان در همه میادین بدون سرمایه‌گذاری‌های مساوی قبلی و ایجاد شرایط مناسب برای آنها، زیاده‌خواهی است. باید هر چیز در جای خود دیده شود!
کریم ارغنده‌پور
